Writers/Artists : zeNia, Γιώργος Τραγάκης, Χρήστος Δημητρίου, Τάσος Μαραγκός

Ένατη Διάσταση

Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύ περισσότερο από ένα μήνα από τη στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι για την απουσία της zeNias και του RED DOT COMIX από τα κομιξάδικα, μέχρι που διάβασα την ανακοίνωση για την κυκλοφορία νέου τεύχους στο Comicdom Con 2007. Το RED DOT COMIX, βλέπετε, ήταν μια από τις πιο συνεπείς προσπάθειες στο χώρο τον ελληνικών fanzine (αν και συμφωνώ πως ο όρος «fanzine» δεν είναι σωστός και θα προτιμούσα το «ανεξάρτητη έκδοση») της τελευταίας δεκαετίας και μάλλον η πιο συνεπής μαζί με τις ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ του Κων.

Ενάμισι χρόνο λοιπόν μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους (συγχωρέστε με αν κάνω κάποιο λάθος) έχουμε ένα νέο, που κυκλοφορεί από την, πολύ συμπαθή στον γράφοντα εκδοτική, Ένατη Διάσταση και που δεν φέρει αριθμό τεύχους (πράγμα που υποθέτω σημαίνει την έναρξη ενός νέου κύκλου για το RED DOT COMIX).

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς, κάνοντας την αναπόφευκτη σύγκριση με το παρελθόν, είναι η αλματώδης βελτίωση των ικανοτήτων της zeNias. Αυτό φαίνεται όχι μόνο στην υπέροχη ιστορία Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΑΠΠΟΥΣ (όπου και αποτυπώνονται οι γνωστές ευαισθησίες της και που αποτέλεσε ένα από τα highlight του comic) αλλά και στις τρεις silent ιστορίες με τις ψηλόλιγνες φιγούρες, όπου με πολύ λιτό τρόπο καταφέρνει και αποδίδει τον χορό και το «παιχνίδι» τους χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη.

Η πιο σημαντική πάντως αλλαγή κατά τη γνώμη μου είναι μάλλον η «επίσημη» προσθήκη του Γιώργου Τραγάκη στην ομάδα του comic (αν και η συνεχώς μεγαλύτερη παρουσία του στα τελευταία τεύχη προϊδεάζανε για κάτι τέτοιο). Ξεχωρίζουν, το πολύ όμορφο εξώφυλλο αλλά και οι δυο «μεγάλες» ιστορίες του αποτελούν εξαιρετικά αλλά και χαρακτηριστικά δείγματα γραφής του. Ξεκινά από έναν λυρικό ρεαλισμό (που ταιριάζει πολύ σε αυτόν της zeNias) και καταλήγει σε πανέμορφα σουρεαλιστικά ξεσπάσματα ανάλογα με αυτά του Terry Gilliam (Στα οποία όμως, δυστυχώς, πρέπει να ομολογήσω ότι κάποιες φορές «χάνομαι», τόσο με την καλή όσο και με την κακή έννοια). Και όλα αυτά με το μοναδικό του ύφος που υπενθυμίζουν γιατί είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς μας.

Στο τεύχος συμμετέχουν και οι Χρήστος Δημητρίου και Τάσος Μαραγκός, με τον πρώτο να μου θυμίζει προσωπικά έναν ιδιαίτερα τσαντισμένο Altan και τον δεύτερο να δίνει ένα ακόμη αρκετά δυνατό comic (μην ξεχνάμε και το πολύ ενδιαφέρον ΚΡΑΚ που κυκλοφόρησε και αυτό στο Con), η παρουσία των οποίων λειτουργεί σαν αντίβαρο στη μελαγχολική διάθεση των comic της zeNias και του Τραγάκη.

Τελικά μάλλον άξιζε η αναμονή για το καινούριο RED DOT COMIX. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλό (ακόμη και αν δε βάλουμε στο μέτρημα τα κείμενα και ποιήματα της zeNias, που αν και μου άρεσαν προτιμώ να μην εκφέρω άποψη αφού νιώθω ο πλέον ακατάλληλος για κάτι τέτοιο) και αυτό που μένει είναι να ευχηθούμε ακόμα καλύτερα πράγματα και μάλιστα σύντομα...