Writer: Brian Michael Bendis

Artist: Frank Cho

Colorist: Jason Keith

Letterer: Dave Lanphear

Editors: Tom Brevoort, Aubrey Sitterson

Marvel Comics

Φαντάζομαι ξεπετάμε την πλοκή για αρχή; OK, here goes: Ο Τony Stark επιλέγει την Ms. Marvel να ηγηθεί των "επίσημων" Avengers που έρχονται με τη στάμπα γνησιότητας του καθεστώτος, και ενώ οι δυο τους επιλέγουν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, κάτι υπερμεγέθεις γλίτσες επιτίθενται στο Manhattan. Και στο τέλος εμφανίζεται μια γυμνή γκόμενα που δεν είναι ο Ultron. Αυτά. Σοβαρολογώ!

Δεν ξέρω πως γεμίζεις ένα αξιοπρεπές κείμενο για ένα τεύχος σαν αυτό. Ειλικρινά. Έχω βαρεθεί να θάβω τη Marvel, έχω βαρεθεί να θάβω το CIVIL WAR, έχω βαρεθεί να θάβω cheesecake artists. Αν μπορούσα, η κριτική μου για το MIGHTY AVENGERS #1 θα ήταν η ακόλουθη:

Τ&Α! Thought bubbles! Generic monsters! Decompression!

Ακούγεται αυτό σαν κάτι που θα σας ενδιέφερε; Είναι σαν τα '90s να επέστρεψαν, αλλά έχοντας ξεχάσει πίσω το μοναδικό πράγμα που άξιζε σε αυτά, την πυκνή γραφή τους. Ναι, είναι γεγονός: το MIGHTY AVENGERS συνδυάζει τα χειρότερα στοιχεία δύο δεκαετιών! Το πρώτο τεύχος αυτού του CIVIL WAR spin-off τίτλου, εκτός από μια ακόμα αρπαχτή της Marvel, είναι μια τρομακτική άσκηση στην κενότητα! Κενότητα σε ιδέες, σε δράση, σε διαλόγους, στα πάντα. Μια αδιάφορη μάχη με κάτι random τέρατα διακόπτεται στην αφήγηση μόνο από έναν μηχανιστικό κι εξυπνακίστικο διάλογο μεταξύ του Iron Bastard και της αμήχανα γραμμένης Ms. Marvel, για να επιστρέψουμε γρήγορα-γρήγορα σε ένα ακόμα spread δύο σελίδων όπου κάθε φορά ένας άλλος Avengers κάνει το show επίδειξής του. Wow, είναι λες και πρόκειται για καλλιστεία υπερηρώων, όπου κάθε ένας προσπαθεί να κάνει τις πιο εντυπωσιακές φιγούρες για να τον ψηφίσει το κοινό.

Μμμ, reality με second-rate υπερήρωες... δεν είναι κακή ιδέα. Σίγουρα κάποιοι από αυτούς εδώ τους "Mighty" Avengers έχουν αναλόγως (μη) μεγαλειώδη καριέρα, οπότε θα ταίριαζαν μια χαρούλα. Δεν με ενοχλεί ότι εδώ έχουμε κάτι τύπους σαν τον Wonder Man ή τον Ares, αδερφό του εξίσου ασήμαντου Hercules, αυτό που με έκανε να χαχανίζω είναι η πομπώδης δήλωση του Iron Bastard ότι τώρα είναι η ευκαιρία να επιλέξουν τους καλύτερους! Να φτιάξουν τους αληθινούς Avengers! Τι λες ρε μεγάλε, αλήθεια; Και αυτό είναι το αποτέλεσμα; Ugh. Ηγέτις η Ms. Marvel. Ο Sentry απλά κόβει βόλτες περιμένοντας πότε θα τον χρειαστεί στην πλοκή ο Bendis για να έρθει ως deus ex machina και να δείρει τον κακό. Ο Ares πρακτικά εκβιάζεται προκειμένου να μπει στην ομάδα. (και έχω μύριες ενστάσεις για ατάκες σαν το "Either you come to work for us or we arrest you and have you deported back to Olympus." Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω!) Ο Wonder Man είναι εκεί απλώς για ενισχυθεί η σαπουνοπερίλα της σειράς, με ένα υποθετικό μελλοντικό ερωτικό τετράγωνο μεταξύ αυτού, της Ms. Marvel, της Black Widow και του Tony Stark. Μόνο με μεγάφωνο δε μας το φώναξε ο Bendis.

Γιατί τώρα, σε περίπτωση που σας έλειψαν, έχουμε την επιστροφή των σύννεφων σκέψης. Ω, ναι, επειδή το γράψιμο του Bendis δεν ήταν ήδη αρκετά "tell, don't show", τώρα έχουμε σφήνα και τα μπαλονάκια για να γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι ο Stark καψουρεύτηκε την Carol Danvers. Για να είμαι δίκαιος, ο μεγάλος καραφλός εδώ δεν χρησιμοποιεί την τεχνική τόσο για να τρέξει κατά μέτωπο στο κοινό με τα συναισθήματα των ηρώων του (αν και το κάνει και αυτό), όσο για να προσθέσει μια κάποια φυσικότητα στην (αν)ακολουθία σκέψεων και λεγόμενων, και σε μερικές περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον. Βασικά φανταστείτε έναν τυχαίο διάλογο από το ULTIMATE SPIDER-MAN αλλά με 4-5 τυχαία μπαλονάκια να είναι αντ' αυτού, σύννεφα σκέψης. Δεν αλλάζει απολύτως τίποτα στην ουσία, δηλαδή, κι επιπλέον το gimmick χρησιμοποιείται σε γελοίο βαθμό! Αν εμφανιζόταν λιγοστές φορές θα ήταν περισσότερο μια ευχάριστη έκπληξη, ένα χαριτωμένο παιχνιδάκι, ενώ το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με κακό ανέκδοτο.

Αυτή είναι και η γενικότερη αίσθηση που μου αφήνει αυτός ο τίτλος, τελικά. Το CIVIL WAR τελείωσε με τον αστείο τρόπο που τελείωσε, ΟΚ, το δεχόμαστε και προχωράμε. Μπορώ να δεχτώ πολλές ακρότητες αν είναι καλογραμμένες (όπως καλή ώρα το υπέροχο και συναισθηματικό CAPTAIN AMERICA #25) αλλά εδώ ο Bendis αποτυγχάνει οικτρά στο να μου πουλήσει αυτούς τους χαρακτήρες ως τους ηλιόλουστους-ήρωες-οι-οποίοι-πολεμάνε-τα-μεγάλα-τέρατα, που υποτίθεται πως είναι (και όπως τους ζωγραφίζει ο cheesecake Frank Cho, καμπυλωτά-καμπυλωτά και bouncy-bοuncy). Κοιτάω την ομάδα του Stark και σκέφτομαι "villains"! (...Φασίστες! Προδότες! Δολοφόνοι!) Η Ms. Marvel ήταν αγαπημένη πριν ένα χρόνο, αλλά το CIVIL WAR μου την κατέστρεψε παντελώς. Ποια είναι η Carol Danvers και τι θέλει τελοσπάντων από τη ζωή της; Αυτό το βαρετό τεύχος δε με έκανε ούτε δευτερόλεπτο να ενδιαφερθώ για κάποιον από τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες του ή την προσχηματική πλοκή του, και όσο κι αν καταλαβαίνω το πώς η ύπαρξή του βγάζει νόημα στα πλαίσια του νέου status quo του Marvel universe, η εκτέλεση με άφησε να εύχομαι το NEW AVENGERS να έβγαινε δύο φορές το μήνα αντί για τούτο το πράγμα.