Writer: Paul Jenkins

Penciler: Ramon Bachs

Inker: John Lucas

Colorist: Larry Molinar

Letterer: VC’s Randy Gentile

Editor: Tom Brevoort

Cover Artist: John Watson

Marvel Comics

Όταν ξεκίνησε το CIVIL WAR: FRONT LINE, και ιδίως το πρώτο τεύχος, ήμουν πολύ αισιόδοξος πως θα διάβαζα κάτι καλό, μια και είχα ήδη δει τη δουλειά του συγγραφέα Paul Jenkins στο GENERATION M, όπου είχαμε και το introduction με την Sally Floyd.

Τελικά όμως, έ πρεπε να φτάσουμε στο τελευταίο τεύχος για να μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι έχουμε ένα σχετικά καλό τεύχος. Ιδίως τα προηγούμενα ήταν απλώς. . . αχαρακτήριστα. Καλά, η μεταμόρφωση δε του Speedball σε Penance, ήταν τόσο «καλή» που μετά από πολλές απέλπιδες προσπάθειες ανάγνωσης, στο τέλος ήθελα να πιω όλη τη χλωρίνη που είχαμε στο σπίτι.

Και μην ξεχνάμε πως η συγκεκριμένη σειρά στην αρχή είχε δηλωθεί ως 10 τευχών, και ευτυχώς που έχουμε και ένα ενδέκατο τεύχος για να βοηθήσει στο κλείσιμο, γιατί αν το τελευταίο τεύχος ήταν το προηγούμενο, τότε έπαιρνα όλη τη σειρά και θα την έκαιγα.

Φτάνουμε λοιπόν στο τελευταίο τεύχος, όπου η Sally Floyd και ο Ben Urich συνεχίζουν τις έρευνές τους για τους πραγματικούς λόγους πίσω από το Civil War, ανακαλύπτοντας μερικά από τα κίνητρα που απ’ ότι φαίνεται δεν έχει προσέξει κανείς άλλος. Συνεχίζοντας αμέσως μετά το τέλος του CIVIL WAR #7, η Floyd και ο Urich, αποφασίζουν να πάρουν δύο συνεντεύξεις από τις δύο ηγετικές φιγούρες του πολέμου, τον φυλακισμένο Captain America και τον θριαμβευτή Tony Stark.

Η συνέντευξη με τον Captain America είναι λίγο υπερβολική, όπως και η συμπεριφορά της Sally απέναντι στον Cap τον οποίο και κριτικάρει ότι είναι λίγο “out of touch” με τη σύγχρονη Αμερική. Παιδιά, συγνώμη αλλά τον άνθρωπο τον ξεπάγωσαν καιρό τώρα. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι στο σύμπαν της Marvel ο χρόνος κυλάει πολύ πιο αργά από τον κανονικό, και πάλι αυτή η καραμέλα του «εκτός εποχής» θα έπρεπε να είχε λιώσει προ πολλού.

Μην νομίζετε όμως ότι και η δεύτερη συνέντευξη με τον Tony Stark τα πάει καλύτερα! Μετά από μια ευγενική εισαγωγική συζήτηση, οι δύο ανακοινώνουν στον Stark πως ανακάλυψαν ποιος είναι ο προδότης και γιατί. Οι αναγνώστες δεν νομίζω να εκπλαγούν ιδιαίτερα. Η πραγματική έκπληξη όμως βρίσκεται στο ότι εδώ έχουμε μια από τις καλύτερες αποδόσεις του χαρακτήρα του Stark, από τότε που ξεκίνησε το Civil War και άρχισε να βγαίνει εντελώς -μα εντελώς- off character.

Το σχέδιο του Ramon Bachs είναι επαρκές, όχι όμως και κάτι ξεχωριστό. Προφανώς το συγκεκριμένο τεύχος θα προστέθηκε την τελευταία στιγμή στο πρόγραμμα του, γεγονός το οποίο συμπεραίνω από το ότι μερικά σημεία φαίνονται σχεδιασμένα πολύ βιαστικά. Οι τελευταίες σελίδες με τον Ben και την Sally να αφήνουν το γραφείο του Tony είναι οι πιο εντυπωσιακές, με μια αίσθηση κινηματογραφικότητας να πλανάται στο σχέδιο.

Στο σύνολο του, το CIVIL WAR: FRONT LINE δεν θα έλεγα ότι με ικανοποίησε ως αναγνώστη. Σίγουρα είχε μερικά καλά σημεία, είχε καλές στιγμές για κάποιους χαρακτήρες, ο Jenkins είναι καλός -όπως όλα δείχνουν όταν του προκύπτει, αλλά τελικά δεν νομίζω ότι αυτή η σειρά είναι κάτι που θα μπορούσε να εντυπωθεί στη μνήμη μου.

Βέβαια το συγκεκριμένο τεύχος κερδίζει επιπλέον πόντους και γιατί λείπουν τα «ωραία» ποιηματάκια που υπήρχαν συνήθως στο τέλος. Μου αρέσει η ποίηση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν είχε καμία θέση εδώ, ούτε βοηθούσε την προώθηση της ιστορίας ή της πλοκής, ούτε βέβαια σε έκαναν να νοιώσεις και τίποτα περισσότερο για τους χαρακτήρες. καλύτερα δεν θα ήταν να αφιέρωναν αυτές τις σελιδούλες για να έχουν περισσότερη ιστορία. . .

Αν έπρεπε να βαθμολογήσω όλη τη σειρά θα έβαζα ένα 2 στα 5. Στο συγκεκριμένο τεύχος πάλι, θα έβαζα ένα...