Writer/Artist: Fumiyo Kouno

Translation: Naoko Amemiya, Andy Nakatani

Editors: Patrick Macias, Colin Turner

Last Gasp

Μάλλον το διάβασμα του βιβλίου για το review της προηγούμενης εβδομάδας με επηρέασε περισσότερο από όσο είχα καταλάβει, αφού μετά την εξόρμηση αυτής της εβδομάδας στα κομιξάδικα τσίμπησα από το ράφι, όχι ένα, αλλά δύο manga (πράγμα που έχω αρκετό καιρό να κάνω). Το ένα από αυτά είναι το TOWN OF EVENING CALM, COUNTRY OF CHERRY BLOSSOMS.

Πρόκειται για δυο ιστορίες που εξελίσσονται στη Hiroshima (η πρώτη στα μέσα του 20ου και η δεύτερη στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα) και αλληλοσυσχετίζονται. Στην πρώτη (με τίτλο Town Of Evening Calm) δέκα χρόνια περίπου μετά την έκρηξη της ατομικής βόμβας παρακολουθούμε την εξέλιξη μιας ρομαντικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο νέους ανθρώπους με την ανάμνηση της φρίκης πολύ νωπή και ζωντανή ακόμα. Στη δεύτερη (που ονομάζεται Country of Cherry Blossoms και αποτελείται από δύο μέρη, το ένα τοποθετείται στο 1987 και το άλλο στο 2004) παρακολουθούμε το πως εξελίσσεται η ζωή ενός κοριτσιού καθώς και τη σχέση της με μια φίλη της αλλά και την οικογένειά της.

Η δημιουργός, Fumiyo Kouno, έχει κερδίσει μπόλικα βραβεία για το TOEC,COCB, πράγμα απόλυτα λογικό για όποιον το διαβάσει. Το θέμα που πραγματεύεται (ο απόηχος της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα, ο τρόπος με τον οποίο οι «κοινοί» άνθρωποι προσπαθούν να αντεπεξέρθουν σε κάτι τέτοιο και το πώς κάτι τέτοιο συνεχίζει να επηρεάζει τις επόμενες γενιές) είναι αρκετά «πιασιάρικο» για βραβεία και ο τρόπος που το προσεγγίζει είναι ιδιαίτερος, ενώ αποφεύγει το να πέσει σε συνηθισμένες ευκολίες.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το σχέδιο της Fumiyo Kouno. Από το εξώφυλλο με τα υπέροχα παλ χρώματα φαίνεται πως δεν πρόκειται για κάποιο συνηθισμένο manga. Πραγματικά θυμίζει σε πολλά σημεία κάποιο ευρωπαϊκό ή αμερικανικό comic, ενισχύοντας την άποψή μου ότι έχουμε περάσει σε μια εποχή σύνθεσης, όπου όλο και λιγότερο οι δημιουργοί περιορίζονται από τις συμβάσεις της σχολής στην οποία ανήκουν (εφόσον διαιρούμε τον κόσμο των comics σε τρεις διαφορετικές σχολές ανάλογα με την προέλευσή τους: αμερικάνικα, ευρωπαϊκά και ιαπωνικά) και όλο και περισσότερες γέφυρες χτίζονται ανάμεσα στις σχολές (ή καλύτερα τους κόσμους) αυτές (ή αυτούς, αντίστοιχα).

Για να είμαι όμως δίκαιος και να μη γίνει και αυτό το review μια από τις συνηθισμένες «αγιογραφίες» μου, θα πρέπει να ομολογήσω κάτι: την πρώτη φορά που διάβασα το TOEC,COCB δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν είμαι απόλυτα σίγουρος γιατί συνέβη αυτό, αφού η ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί η δημιουργός να την αφηγηθεί δεν είναι ιδαίτερα περίπλοκος. Ίσως φταιει, ότι είχα πολύ καιρό να διαβάσω manga και οι αναγνωστικές μου ικανότητες είχαν σκουριάσει ή ίσως δυσκολεύτηκα να συνδέσω τα ονόματα με τους χαρακτήρες, μια που για τον ίδιο ακριβώς λόγο όλα τα ονόματα μου φαίνονταν υπερβολικά όμοια (και στις δυο αυτές περιπτώσεις πάντως το «πρόβλημα» πέφτει αποκλειστικά πάνω μου και σε καμία περίπτωση στο ίδιο το comic). Μπορεί, πάλι, να φταίει το ότι άργησα να διαβάσω τις επεξηγήσεις που δίνονται στο τέλος όπως και τον επίλογο της δημιουργού, που έκαναν τα πράγματα αρκετά πιο σαφή. Ίσως κατά μέρος να ευθύνεται και η Last Gasp, αλλά μάλλον ποτέ δεν πρόκειται να μάθω το κατά πόσο ήταν καλή η απόδοση του κειμένου. Πιο πιθανό βέβαια από αυτά είναι να ευθύνεται το γεγονός ότι στην πρώτη ανάγνωση ήμουν ιδιαίτερα κουρασμένος πράγμα που με δυσκόλεψε να κατανοώ ακόμη και τα στοιχειώδη. Πάντως, όπως και να’χει, αυτή η μικρή ταλαιπωρία με αναγκάζει να είμαι πιο φειδωλός στη βαθμολογία μου.

Το TOEC,COCB είναι ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον comic που μιλάει για ένα πολύ μεγάλο θέμα, το οποίο, αν και όλοι προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να το αφήσουμε κάπου στο παρελθόν, συνεχίζει να είναι υπαρκτό. Ό,τι κάνουμε (ως άτομα αλλά και συνολικά ως ανθρωπότητα), καλό ή κακό, συνεχίζουμε να το κουβαλάμε πάνω μας και μέσα μας και μας αλλάζει, όσο και αν προσπαθήσουμε να το αγνοήσουμε ή να το ξεχάσουμε. Πόσο μάλλον κάτι τόσο μεγάλο και τραγικό, όσο αυτό που έγινε στη Χιροσίμα πριν από πενήντα και κάτι χρόνια. Από την άλλη, σε κάθε περίπτωση ακόμη και μετά από τόσο μεγάλα και τραγικά γεγονότα η ζωή συνεχίζεται. Ή μήπως όχι... ;