Writer/Artist: Jason

Editor: Kim Thompson

Fantagraphics Books

H Fantagraphics εκδίδει comic με zombie! Που έχει φτάσει ο κόσμος; Τι άλλο θα δούν τα μάτια μας;

Και η πρώτη από τις παραπάνω προτάσεις θα είναι η μοναδική που θα έχει θαυμαστικό στο τέλος της όσον αφορά το review αυτής της κυκλοφορίας. Το περιεχόμενο δεν αξίζει ανάλογη αντιμετώπιση – τα θαυμαστικά περιττεύουν, το comic δεν είναι τόσο καλό. Ή ακόμα καλύτερα δεν είναι καλό - period.

Jason is to blame για αυτή την δυσαρέσκεια μου, του οποίου το προσωπικό στυλ με αφήνει αδιάφορο, θεωρώντας τον ότι είναι ένας μετριότατος δημιουργός, ρηχός και ελαφρώς ξενέρωτος. Το τι του βρίσκει η Fantagraphics για να εκδώσει παραπάνω από μια δουλειές του, είναι άξιο απορίας. Γούστα είναι αυτά θα μου πείτε και έχετε δίκιο…

Μιας και λοιπόν το graphic novel αυτό κυκλοφορεί με την βοήθεια μιας art-comics εκδοτικής εταιρίας, λογικά θα πρέπει υπάρχει κάτι παραπάνω από ξεκοιλίασματα και gore καταστάσεις, εμπνευσμένες από τα καλύτερα εξώφυλλα των Cannibal Corpse και Necrophagia. Έτσι λοιπόν, εδώ έχουμε το love story μεταξύ ενός τίμιου – πλην φτωχού – βιοπαλαιστή (λαντζέρης σε εστιατόριο) και μιας επίσης φτωχής και κατατρεγμένης πόρνης. Ο κυριούλης είναι τσιμπημένος μαζί της, η ταρίφα της όμως είναι ακριβή και δεν έχει άλλη επιλογή από το να σφίξει και άλλο το ζωνάρι, μπας και καταφέρει να περάσει μερικές στιγμές ασύγκριτης ηδονής μαζί της. Κανένας όμως δεν υπολόγιζε τον μετεωρίτη που όταν προσέκρουσε στο τοπικό νεκροταφείο, αναστάτωσε τόσο τους μόνιμους κατοίκους του και τους ξεσήκωσε, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα. Τώρα το υποψήφιο ζευγαράκι θα πρέπει να παλέψει για την επιβίωση του.

Πώς θα σας φαίνονταν αυτό το story, αν οι πρωταγωνιστές του ήταν ζωοκέφαλοι άνθρωποι (ή ανθρωπόμορφα ζώα – take your pick) και υπήρχε μαύρο humor; Όχι και άσχημο, έτσι;

Άλλα όπως έχω ήδη πει ο Jason δεν είναι και πολύ καλός σε αυτό που κάνει. Προτιμά τις - σχεδόν - silent ιστορίες, με ελάχιστους διαλόγους. Εδώ αυτοί καταλαμβάνουν ένα ολόκληρο panel όποτε εμφανίζονται, αφού μπαίνουν εμβόλιμα ανάμεσα στα υπόλοιπα της σελίδας – άρωμα βουβής ταινίας. Άρα τι μένει; Πολύ σωστά, το σχέδιο - που δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Από την στιγμή που οι διάλογοι είναι ελάχιστοι, αυτό που λογικά θα περίμενε κανείς είναι τα πρόσωπα των χαρακτήρων να είναι εκφραστικά, με τα συναισθήματα να αποτυπώνονται ευδιάκριτα και την γλώσσα του σώματος πλούσια. Αυτές οι αρετές όμως δεν υπάρχουν, τα πάντα είναι κάπως επίπεδα, από αυτά που – για μένα τουλάχιστον – είναι αυτονόητα, έως το πεζό layout των έξι panels ανά σελίδα, το οποίο κυριαρχεί.

Το THE LIVING AND THE DEAD δεν κατάφερε να με κάνει να γελάσω – γιατί αυτός υποθέτω ήταν ο σκοπός του, όχι ο τρόμος – το μόνο που κατάφερε να μου προσφέρει ήταν δυο – τρία αχνά χαμόγελα σε μερικά σημεία. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να μπορώ να το θεωρήσω ως μια καλή εναλλακτική πρόταση, ακόμα και αν το φινάλε του ήταν ιδιαιτέρως cute, in a morbid kind of way.

Και μόνο για αυτό το φινάλε γλιτώνει τον άσσο στην βαθμολογία – I am kind of a romantic, got a problem with that?