Writer: Richard Hamilton

Artist: Ulises Roman

Colourist: Jasen Smith & Maria Laura

Dial C For Comics

«Επιτέλους!», αυτό αναφώνησα αγαπητές κυρίες, δεσποινίδες και αγαπητοί κύριοι, μόλις πρωτοαντίκρισα το solicitation του συγκεκριμένου comic ένα απόγευμα του παγερού Δεκέμβρη μέσα στις σελίδες του PREVIEWS, «επιτέλους, ένα comic για εμάς τους άντρες… τους σωστούς, τους πρόστυχους…»! Τρεις περίπου μήνες μετά, φόρτωσα κι εγώ που λέτε τη συλλογή μου από soundtracks γνωστών blaxpoitation films της δεκαετίας του ’70 στο iPod, φόρεσα και το καλό μου το λαμέ κουστουμάκι με τις δωδεκάποντες πλατφόρμες και την ολόχρυση καδένα-λουρί εκκεντροφόρου που φόραγα στη συναυλία του 50 CENT, και κατηφόρισα -λικνίζοντας το κορμί μου στους groovy ρυθμούς του SHAFT και του SUPERFLY- προς το κομιξάδικο της γειτονίας. Οι SUPER PIMPS θα γίνονταν σύντομα δικοί μου...

Οι κατάρες όμως των ζηλόφθονων συνδαιτυμόνων παρευρισκομένων, που χλεύασαν επιδεικτικά τις στιλιστικές μου επιλογές, αδυνατώντας προφανώς οι ίδιοι να κατανοήσουν την έξη των εκάστοτε «αδάμαστων» κορασίδων προς το μπορντοροδοκόκκινο σατέν και το αγγουρολαχανί μετάξι, φαίνεται πως τελικά έπιασαν τόπο, με αποτέλεσμα ό,τι δεν κατάφεραν να μου κόψουν σε ερωτική ορμή, να το επιτύχουν σε αναγνωστική απόλαυση!

Το δημιούργημα βλέπετε του πρωτοεμφανιζόμενου Richard Hamilton περιορίζεται, σε αυτό το πρώτο τεύχος, σε μια άνευ λόγου και αιτίας φλυαρία που μοναδικό σκοπό δείχνει να έχει τη διάψευση της διαφαινόμενης αγωνίας του συγγραφέα, ότι μπορεί δηλαδή και να μην πάρουμε το έργο του στα σοβαρά. Έτσι οι 24 σελίδες του comic αναλώνονται στο προ τριανταετίας δραματικό φινάλε της ομάδας των «Υπέρ Νταβάδων» και την επίδραση που είχε αυτό στον τότε πιτσιρικά αυτόπτη μάρτυρα του συμβάντος και σημερινό απεγνωσμένο μπάτσο, πρωταγωνιστή της ιστορίας μας.

Από την άλλη μεριά τα -πιο έντονα και από την γκαρνταρόμπα του Φλωρινιώτη- χρώματα που απαρτίζουν την παλέτα του διδύμου των Jasen Smith και Maria Laura, αφενός αναιρούν κάθε προσπάθεια του Hamilton να προσδώσει δραματουργικό κύρος στους ανέμπνευστους διαλόγους του, αφετέρου δε, πνίγουν σε μια έντονη μωβ θάλασσα το -κατά τα άλλα συμπαθέστατο- σχέδιο του επίσης πρωτοεμφανιζόμενου (απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω) Ulises Roman, κάνοντας το εικαστικό αποτέλεσμα κατά διαστήματα ανυπόφορο.

Ως εκ τούτου, οφείλω να προφυλάξω τους ελάχιστους εναπομείναντες πραγματικούς pimps εκεί έξω, ενημερώνοντας τους ότι το περί ου ο λόγος «δημιούργημα» δεν απευθύνεται επ’ ουδενί σε εμάς. Ας μη σπαταλάμε λοιπόν άλλο άσκοπα το χρόνο μας, πόσο μάλλον όταν μπορούμε να τον εκμεταλλευόμαστε πολύ πιο εποικοδομητικά, κάνοντας δηλαδή γλυκό και συνάμα πρόστυχο έρωτα σε όλες όσες το έχουν ανάγκη εκεί έξω...