Writer: Neil Gaiman

Penciler: John Romita Jr.

Colourists: Matt Hollingsworth & Paul Mounts

Inker: Danny Miki

Letterer: Todd Klein

Editor: Tom Brevoort

Cover Artists: Rick Berry & John Romita Jr (variant)

Marvel Comics

Αρχή και τέλος για τους Eternals. Το τέλος είναι προφανές. Η αρχή είναι και ο σκοπός που γεννήθηκε αυτή η σειρά. Σκοπός της Marvel ήταν να μπορέσει με κάποιο τρόπο να επανεντάξει τους Eternals στο universe της. Όταν δημιουργήθηκαν από τον Jack Kirby το 1976, είχε δηλωθεί ότι δεν θα αποτελούν μέρος του continuity της Marvel. Βέβαια αυτό δεν ίσχυσε τελικά και εισήλθαν επίσημα με το storyline στο THOR (το Eternals Saga). Όλα αυτά τα χρόνια όμως ήταν on and off continuity, με τα τελευταία να είναι off. Έτσι επιστρατεύτηκε το σεναριακό δαιμόνιο του Gaiman, ο οποίος έλειπε και ο ίδιος καιρό από τον χώρο, προς απώλεια όλων μας.

Ολοκληρώνοντας την σειρά αυτή, οι Eternals είναι ξανά παρόντες στο επίσημο continuity. Σε επτά τεύχη, μαθαίνεις ότι χρειάζεται για αυτούς και τον ιδιαίτερο κόσμο τους (για περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε στο ETERNALS #1 του συνάδελφου), με ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο και πλοκή. Παίρνεις μια γεύση από ένα αγνοημένο "cast" ηρώων, βασικών όμως στην ιστορία της Marvel. Για όσους έχασαν τα τεύχη, ο τόμος που θα κυκλοφορήσει είναι κάτι που θα πρέπει να προσθέσετε στην συλλογή σας.

Χωρίς αμφιβολία για το εάν θα τα κατάφερνε, ο Gaiman μπόρεσε να δικαιολογήσει την απουσία τους με ένα πανέξυπνο και συνάμα θλιβερό twist στην ιστορία του (θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο spoiler-free γίνεται για όσους περιμένουν το trade paperback). Παράλληλα, έβαλε βαθιά μέσα στο Marvel Universe τους Eternals και αυτό επετεύχθη με την εμφάνιση του Iron Man δύο φορές στην σειρά, όπου στη τελευταία προτείνει στην Sersi να ξαναγυρίσει στους Avengers. Υπήρχαν και σκόρπιες αναφορές, όπως ο σχολιασμός από την τηλεόραση σε ένα πλάνο για το Civil War. Τρίτη επιτυχία του είναι ότι εισάγει τον περίεργο κόσμο τους σε ένα κοινό που πιθανόν να μην έχει ιδέα ποιοι είναι, καθώς δημιουργήθηκαν τριάντα χρόνια πριν. Συνολικά, η επιτυχία του είναι ότι, χωρίς αυτόν δεν θα γίνονταν πραγματικότητα τίποτε από τα παραπάνω.

Ο αρχικός σχεδιασμός της σειράς ήταν για έξι τεύχη, αλλά στο έκτο τεύχος προστέθηκε ξαφνικά ένα «6 of 7» στο εξώφυλλο. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το έβδομο τεύχος ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα από τα υπόλοιπα έξι. Είναι ένας μεγάλος επίλογος, σαν τις ταινίες που δεν λένε να τελειώσουν. Το συνηθίζει ο Gaiman, αντί να δίνει απότομο τέλος βάζει τους ήρωες του να αναρωτηθούν για όσα έπραξαν και να φιλοσοφήσουν το μέλλον τους. Ίσως να είναι ένα τέχνασμα για να βάλει τους αναγνώστες στην ίδια θέση. Παρ΄ όλα αυτά, συγκριτικά με την σφιχτοδεμένη συνοχή των πρώτων έξι τευχών, ίσως το τελευταίο να μην αρέσει σε όλους, αλλά περιέχει την καλύτερη και πιο καλογραμμένη σκηνή της σειράς, αυτή με τον Zuras και τον Sprite στο τραίνο. Για άλλη μια φορά, στέκεται στο ύψος της φήμης του.

Στο αισθητικό κομμάτι της σειράς, το ιδιόμορφο στυλ του Romita με αποτρέπει να την προτείνω στον οποιοδήποτε, γιατί το σχέδιό του είτε σου αρέσει είτε το μισείς. Γεγονός όμως είναι ότι ακριβώς αυτό το ξεχωριστό στυλ του, έχει την δυνατότητα να σου εντυπώνει κάθε σκηνή και να μπορείς να επαναφέρεις στην μνήμη ολόκληρη την σειρά. Καθόλου εύκολη υπόθεση. Σκέψου για πόσες σειρές με το γνωστό και σύνηθες υπερηρωικό στυλ σχεδιασμού θα μπορούσες να ισχυριστείς το ίδιο. Έτσι ή αλλιώς  ο Romita παραμένει ένας ιδιαίτερος σχεδιαστής, με χοντροκομμένους ήρωες και τετράγωνη αισθητική να κυριαρχεί παντού. Σε κάθε περίπτωση όμως ένας καλλιτέχνης που δεν ξεχνάς. Μακάρι να κάνει το ίδιο αξιομνημόνευτο και το WORLD WAR HULK που ανέλαβε.

Η αρχή έγινε, και έγινε υποδειγματικά. Με σεβασμό στη δημιουργία του Kirby, η Marvel έχει τώρα στα χέρια της τους Eternals έτοιμους προς χρήση, όπως ήθελε. Το ερώτημα είναι τι θα τους κάνει... Και φυσικά πώς;