Σενάριο: Βασίλης Χειλάς

Εικονογράφηση: Θάνος Κόλλιας

Χρώμα: Γιάννης Αλέρτας, Θάνος Κόλλιας, Γιώργος Καμπάδαης

Ψυχής τα Λαμπυρίσματα

Μεγάλωσα με την αρχή του "διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Και δεν σκοπεύω να αλλάξω τακτική στα 30 μου.

Χαλάστηκα πάρα πολύ από το γεγονός ότι κάποιοι χρειάζονται το αντίστοιχο σημερινό χαρτί "κοινωνικών φρονημάτων" για να αποτιμήσουν μία δουλειά. Ο φασισμός κύριοι, έχει πολλά πρόσωπα. Μαύρος φασισμός, κόκκινος φασισμός... Στα αρχίδια μου από που προέρχεται! Το γεγονός ότι προσωπικά αυτοπροσδιόριζομαι πολιτικά στην Αριστερά μου υπενθυμίζει την ευθύνη μου απέναντι στη λογοκρισία. Η δαιμονοποίηση ανθρώπων, ιδεών ή "συμμαχιών" δεν είναι ένδειξη δημοκρατίας: Είναι το πρώτο βήμα για να καταπνίξουμε το διαφορετικό που φοβόμαστε.

Περί αυτού λοιπόν πρόκειται;

Είναι το ΥΨΙΛΟΝ ένα comic γεμάτο υποσυνείδητα μηνύματα υπέρ της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής;

Προπαγανδίζει ορατά ή μη, θεωρείες που επιβουλεύονται ή ακυρώνουν δημοκρατικές αρχές και ανθρώπινα δικαιώματα;

Κοροϊδευόμαστε;

Διαβάζω αυτό το comic από το πρώτο τεύχος του και ειλικρινά αυτό που ΕΓΩ βλέπω είναι ένα υπερηρωικό comic που εκτυλίσσεται στην Αθήνα του σήμερα. Βλέπω χαρακτήρες διαφορετικούς μεταξύ τους -ως οφείλει να έχει ένα team book, βλέπω συνωμοσίες, βλέπω οικεία αστικά περιβάλλοντα, βλέπω πλοκή (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο) ενδιαφέρουσα, αλλά σπάω το κεφάλι μου να βρω σε ποιο σημείο ο Χειλάς και το team του προπαγανδίζουν υπέρ του οποιουδήποτε.

Ας μιλήσουμε όμως για το comic ΥΨΙΛΟΝ και συγκεκριμένα για το #4. Όχι για φήμες σχετικά με τις πολιτικές τοποθετήσεις του δημιουργικού team ή μονάδων αυτού, αλλά για το ίδιο το comic.

Το οποίο προσωπικά βρήκα κατά τι κατώτερο του #3. Θεωρώ ότι η σεκάνς της παράλληλης αφήγησης (και της παράλληλης κορύφωσης) με την οποία "έκλεινε" το τρίτο τεύχος, είναι μακράν η καλύτερη συγγραφική στιγμή του Βασίλη Χειλά στο project. Και χωρίς υπερβολή αποτελεί υπόδειγμα storytelling για επίδοξους συγγραφείς. Αυτά όμως ισχύουν για το προηγούμενο τεύχος. Γιατί σε αυτό...

Δίχως άλλο μία ongoing σειρά θα έχει περισσότερο ή και λιγότερο ενδιαφέροντα τεύχη. Στο παρόν τεύχος ο θάνατος του χαρακτήρα Υγρόν Πυρ αλλάζει τις ισορροπίες στην ομάδα. Το μυστήριο γύρω από τις συνθήκες του θανάτου του δημιουργεί ερωτηματικά, ενώ παράλληλα ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο για να φωτιστεί ένα ακόμα κομμάτι του origin του Πάνα. Κι όλα αυτά ενώ το Υγρόν Πυρ (ή κάποιος που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του) εμφανίζεται στο Λευκό Πύργο για να δώσει μία παράσταση με "απρόβλεπτα" αποτελέσματα.

Η υπόθεση ακούγεται ενδιαφέρουσα. Κάτι όμως στην αφήγηση δεν μου κόλλησε. Ίσως να ήταν η εναλλαγή των σιωπηρών σκηνών με άλλες που ασφυκτιούσαν από την πολυλογία. Στις πρώτες το σχέδιο του Θάνου Κόλλια ανέπνεε περνώντας με επιτυχία το δύσκολο τεστ της οπτικής αφήγησης. Στις δεύτερες ένιωθα σαν ο όγκος των διαλόγων και των μηνυμάτων που απορρέουν από αυτά, όχι μόνο να συνθλίβουν το σχέδιο, αλλά να στέκονται και να το εμποδίζουν να δείξει την αξία του.

Συμπέρασμα: Αναμφίβολα ο Χειλάς είναι καλός συγγραφέας, όμως πιστεύω ότι αυτή τη φορά, καπέλωσε ακούσια το διαρκώς βελτιούμενο σχέδιο του Κόλλια.

Στον αντίποδα το χρώμα είναι έτη φωτός καλύτερο από τα προηγούμενα τεύχη, κάτι που τουλάχιστον σε εμένα αποδεικνύει ότι η προσθήκη του Γιώργου Καμπάδαη στο team του colouring ήταν επιτυχής -κρίνοντας από το αποτέλεσμα.

Αυτά προς το παρόν. Περιμένω με ανυπομονησία το #5. Όχι για να δω αγκυλωτούς σταυρούς και δικέφαλους αητούς, αλλά για να διαβάσω ένα αξιόλογο -στα ελληνικά μέτρα και σταθμά- υπερηρωικό comic.

Όλοι ως πιτσιρικάδες φτιάχναμε έλληνες υπερήρωες. Η ομάδα του ΥΨΙΛΟΝ προχώρησε αρκετά βήματα πιο πέρα και έκανε το fan script πράξη. Θα το κάνατε διαφορετικά; Εγώ ναι. Η απάντηση όμως που θα σας δώσω είναι αυτή που δίνω και στον εαυτό μου: Κάντε το. Ή απλώς διαβάστε το comic, εκτιμήστε το, μιλήστε για αυτό και ξεχάστε τη νοοτροπία του χωριού που μόλις δει άντρα να μπαίνει στο σπίτι της ζωντοχήρας, τη βαφτίζουν όλοι "ελαφρών ηθών".