Writer: Joss Whedon

Artist: Michael Ryan

Inker: Rick Ketcham

Colorist: Christina Strain

Letterer: Randy Gentile

Cover Artist: Jo Chen

Editors: Nick Lowe, Daniel Ketchum

Marvel Comics

Μετά από 18+24 τεύχη γραμμένα από την αλάνθαστη πένα του Brian K. Vaughan, o σπουδαίος δημιουργός (μετά από ένα εξαιρετικό φινάλε τον περασμένο μήνα) "παραδίδει τα παιδιά του για υιοθεσία", αλλά οι fan της σειράς δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα για τη μοίρα των αγαπημένων τους χαρακτήρων. Δεν είναι τα λόγια του ίδιου του Vaughan, ο οποίος εκθείαζε με κάθε πιθανό τρόπο τα επερχόμενα 6 τεύχη της σειράς που δημιούργησε, τα οποία μας καθησύχασαν. Καλά λόγια έλεγε και για το CIVIL WAR crossover με τους Young Avengers- το hype που κάνουν οι δημιουργοί μεταξύ τους δεν είναι για να το πολυπαίρνουμε στα σοβαρά. Αυτή τη φορά όμως, ξέραμε πως το εννοεί.

Αντικαταστάτης του, είναι ο μεγάλος Joss Whedon, στου οποίου το όνομα ο νεαρός συγγραφέας πίνει νερό. Την αγάπη του για τον δημιουργό της BUFFY δεν την έκρυψε ποτέ, και είναι γνωστό τοις πάσοι πως η τηλεοπτική δουλειά του Whedon παραμένει η μεγαλύτερη επιρροή στο γράψιμο του. Ο όγκος και η ποιότητα της δουλειάς του Vaughan έχει αποδείξει πως -αν μη τι άλλο- είναι άξιος συνεχιστής του δασκάλου του, αλλά τώρα σε μια ιδιαίτερα χαριτωμένη pop culture συγκυρία, είναι ο δάσκαλος που καλείται να αποδειχτεί άξιος συνεχιστής του μαθητή του. Πώς τα πήγε;

Το τεύχος του είναι εξαιρετικό. Είναι συναρπαστική διαδικασία το να παρακολουθεί κανείς την εξέλιξη του Whedon σαν συγγραφέα comics, στις πιο πρόσφατες δουλειές του όπως τα BUFFY και SEASON 8, αλλά και στο παρόν τεύχος, με τα σενάριά του να είναι ολοένα και πυκνότερα, ειδικά σε σχέση με το ASTONISHING X-MEN. Στο RUNAWAYS #25, παραδίδει αυτό ακριβώς που υπόσχεται το tag line, δηλαδή στέλνει τα παιδιά να τρέχουν προς άλλη κατεύθυνση. Στις 22 πρώτες του σελίδες καταφέρνει να χωρέσει πολλούς αξέχαστους διαλόγους να λειτουργούν παρενθετικά ως προς τις χορταστικές σεναριακές εξελίξεις. Ξεχάστε την πλοκή με το σταγονόμετρο, εδώ συμβαίνουν τόσα και τόσα. Και για κερασάκι στην τούρτα, λίγο πριν την τελευταία σκηνή του τεύχους, θα δείτε ίσως την πιο εντυπωσιακή μονοσέλιδη σκηνή δράσης ολόκληρης της σειράς, καθώς ο Old Lace σώζει τον Chase από μια πτώση που θα είχε -με κάθε βεβαιότητα- αποβεί μοιραία.

Βάση της ιστορίας αποτελεί μια ιδέα απόλυτα λογική που με κάνει να απορώ πώς δεν την είχε σκεφτεί ο Vaughan τόσο καιρό (κάτι με το οποίο απόρησε και ο ίδιος). Οι Runaways συνειδητοποιούν πως στο L.A. δεν τους έχει μείνει άλλος χώρος να τρέξουν, και αποφασίζουν να μετακινηθούν στη Νέα Υόρκη. Προκειμένου όμως να μπορέσουν να περάσουν απαρατήρητοι, αποφασίζουν να κάνουν μια συμφωνία με τον Kingpin που φυσικά θα τους φέρει ένα κάρο νέους μπελάδες. Μπελάδες που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων, ενδο-ομαδικές διαφωνίες, τη σύγκρουση με έναν γνωστό badass του Marvel universe, ένα ιδιαιτέρως ψαρωτικό τέρας που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στη σειρά, καθώς και μια αινιγματική φιγούρα που μπορεί ή μπορεί και να μην συνδέεται με την Pride. Και όλα οδηγούν σε ένα τρομακτικό και ξεκαρδιστικό cliffhanger (δεν το αποκαλύπτω, διαβάστε άφοβα) που θυμίζει ένα παλαιότερο γκαγκ του Whedon από το ASTONISHING X-MEN αλλά λειτουργεί πολύ καλύτερα ως teaser για τη συνέχεια, από ό,τι ως σκηνή δράσης στη μέση της ιστορίας. Σας ακούγονται αρκετά όλα αυτά για πρώτο τεύχος; Ε, λοιπόν, όλα αυτά δεν είναι παρά το περιτύλιγμα.

Όπως και κάθε ιστορία του Joss Whedon, έτσι και αυτή είναι απλώς αφορμή για μια μελέτη χαρακτήρων. Κάθε πλοκή υπάρχει για να εξυπηρετεί το character arc που ενδιαφέρει το δημιουργό-- με αυτή την αρχή έγραφε πάντα ιστορίες ο Joss, με αυτήν γράφει κι εδώ, κι ας μην είναι δικοί του οι χαρακτήρες. Τους αγάπησε τόσο πολύ και τους κατάλαβε σε τέτοιο βαθμό που μπορεί και τους γράφει με άνεση και φυσικότητα, σα να τους είχε δημουργήσει ο ίδιος. Ακόμα κι αν δεν το έλεγε σε κάθε του συνέντευξη, θα ήταν προφανές πως πιο αγαπημένος του από όλους τους χαρακτήρες είναι η μεταλλαγμένη Molly. H μικρή παίρνει τις καλύτερες ατάκες και τα καλύτερα χιουμοριστικά γκαγκς, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά. Με τη βοήθεια και του πολύ καλού σχεδιαστή Michael Ryan, ο Whedon καταφέρνει να αποδώσει τη Molly σαν παιδάκι, πολύ περισσότερο από ό,τι ακόμα και ο δημιουργός της. Οι κινήσεις της, οι εκφράσεις της, τα λόγια της: υπόδειγμα 12χρονου χαρακτήρα!

Ένας άλλος χαρακτήρας που επωφελείται ιδιαίτερα από αυτή τη μετάβαση δημιουργών είναι η Nico. Ο γελοιωδώς ταλαντούχος Adrian Alphona σχεδόν άγγιζε την τελειότητα, είναι όμως αλήθεια πως η Nico του έμοιαζε περισσότερο με teenage μοντέλο που ποζάρει ως goth, παρά με actual goth, κάτι που ο Ryan πετυχαίνει πιο αποτελεσματικά. Σαν ταλέντο, δεν είναι ούτε το δαχτυλάκι του κακού χεριού του Alphona, αλλά εδώ έχει δουλέψει με πάθος και με φροντίδα, και τα αποτελέσματα είναι έξοχα, με την ηγέτιδα των Runaways να αποτελεί την πιο πετυχημένη του απόδοση χαρακτήρα. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα σαφές στη σκηνή με την Karolina στη σκεπή, εκεί όπου αρχίζουν να φαίνονται και τα πλάνα του Whedon για τον χαρακτήρα. Ο Vaughan έκανε φανταστική δουλειά με την resident wicca της ομάδας, κυρίως στα μεσαία τεύχη του όταν εξερεύνησε την εφηβική της αβεβαιότητα για την ίδια και για τους γύρω της. Η Nico έκανε συνεχώς λάθη, δοκίμαζε, μάθαινε. Προς το τέλος του run, όμως, ο Vaughan εστίασε κυρίως σε άλλα μέλη του cast του και η Nico έμοιαζε ελαφρώς αμήχανα εξελισσόμενη. Όχι πια, μιας και η ιστορία του Whedon μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από την ηγέτιδα της ομάδας. Συναισθήματα θαμμένα έρχονται ξανά στην επιφάνεια, και η αμφισβήτηση της Nico προς τις ικανότητές της πιάνουν την κεντρική σκηνή και εκφράζονται με μερικά από τα καλύτερα δείγματα interaction που έχω δει τελευταία σε comics.

Kι ενώ ο Whedon δεν κατάφερε (ακόμα) να πιάσει εξίσου καλά τον Victor ή, σε μικρότερο βαθμό, τον Chase, είμαι χαρούμενος που προσπάθησε και κατάφερε να διατηρήσει σε ένα iconic status τη νεκρή φιλενάδα του, την Gert. Επίσης, έκανε θαύματα με έναν ακόμη χαρακτήρα, την Xavin. Η αλήθεια είναι πως την συγκεκριμένη ο Vaughan δεν την είχε σκιαγραφήσει όσο ικανοποιητικά θα ήθελα-- η ιδέα ενός transexual μέλους μου άρεσε περισσότερο σαν ιδέα παρά ως εκτέλεση, καθώς ένιωθα πως ο δημιουργός της δεν ήξερε ακριβώς ούτε ο ίδιος τι ήταν αυτό που την κινούσε ως χαρακτήρα. Υπό το νέο συγγραφικό καθεστώς, όμως, η εξωγήινη μοιάζει ένα από τα κεντρικά focus της ιστορίας. Οι εξωφρενικές δυνάμεις της χρησιμοποιούνται εν μέρει σαν αστείο, κάτι που επιτυγχάνει τον περαιτέρω εξανθρωπισμό της. Σε συνδυασμό με τα υπέροχα λόγια της Karolina στη σκεπή, η κοπέλα της πλέον δεν είναι ένα υπερβολικά δυνατό, απόμακρο ον. Είναι, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, μια ερωτευμένη runaway έφηβη που προσπαθεί να κατανοήσει αυτόν τον -τόσο διαφορετικό από τον δικό της- κόσμο, και η μπορεί να πληγωθεί σαν όλους τους άλλους, σωματικά αλλά και συναισθηματικά.

Είναι αλήθεια πως στις ιστορίες του Whedon μπορεί κάποιος να έρθει για τα αστεία ή για τους διαλόγους ή για κάποιο έξυπνο plot concept. Αλλά θα μείνει για τους χαρακτήρες. Και αν αυτό το πρώτο του τεύχος είναι ένδειξη, ίσως και να μιλάμε για την καλύτερη δουλειά του από τότε που ο Angel αποφάσισε πως θέλει να σφάξει το δράκο. Σύμφωνα με επιβεβαίωση τόσο του ίδιου, όσο και του Joe Quesada, η παραμονή του στον τίτλο θα είναι μόνον για 6 τεύχη. Και όσο κι αν αυτά μπορεί να είναι αρκετά για να δώσουν στο Runaways μια μεγαλύτερη εμπορική -αλλά και δημιουργική- ώθηση, ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτεί.