Writer: Jeff Parker

Penciller: Roger Cruz

Inker: Victor Olazaba

Letterer: Nate Piekos

Colourist: Val Staples

Editor: Mark Paniccia

Marvel Comics

Μόλις είδαν εκεί στη Marvel, ότι το limited series των Jeff Parker και Roger Cruz έφερε ρίγη συγκίνησης στους παλιούς αναγνώστες, κερδίζοντας παράλληλα και τους καινούριους, αίφνης το "limited" έγινε "ongoing", και η εταιρία ανακάλυψε μια ακόμη πηγή χρυσού με το πρόθεμα "X".

Υπάρχει, όμως, εδώ, μια αλήθεια, που δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές και τα οικονομικά των εταιριών: Το X-MEN FIRST CLASS, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τεύχος του, είναι ένα άκρως διασκεδαστικό υπερηρωικό comic, με self-contained ιστορίες, που τους αρκούν 22 σελίδες για να ολοκληρωθούν, χωρίς τις grim 'n' gritty παπαρολογίες που -κατά κύριο λόγο αποτυχημένα- συνοδεύουν τα σημερινά πονήματα του είδους.

Το δημιουργικό δίδυμο, ήρθε να μας θυμίσει ότι εκείνες οι πρώτες ημέρες των original X-Men ήταν μια εποχή αθωότητας και άγνοιας για τις σκοτεινές περιόδους που επιφύλλασε το μέλλον... Εδώ όμως το ερώτημα είναι, "ποιο μέλλον;" (ή ποιο παρελθόν;)

Γιατί σε εκείνες τις πρώτες ιστορίες των original X-Men, ο Angel όχι μόνο δεν είχε ερωτική περιπετειούλα με τη Scarlet Witch, αλλά μάλλον οι δύο χαρακτήρες είχαν σχεδόν ανύπαρκτο interaction. To "all continuity, all the time" που ακούγεται συχνά να λέει ο Joe Quasada, μοιάζει ολοένα και περισσότερο με ανέκδοτο. Ήδη, όμως, το μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί με το continuity, έχει γιγαντωθεί, σε βαθμό που, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να σταματήσουν στη Marvel τη μέθοδο του "στρουθοκαμηλίζω, γιατί αυτό είναι εύκολο", και να κάτσουν να συμμαζέψουν το χάλι που, είτε εκείνοι, είτε οι προηγούμενοι από αυτούς. δημιούργησαν. (Ίσως να θυμάστε από το review μου για το #1, ότι δεν με ενοχλούσαν ιδιαίτερα οι μικρές παρασπονδίες στο continuity. Αυτή, όμως, που προανέφερα, δεν τη θεωρώ μικρή)

Στα προηγούμενα τεύχη της σειράς, είδαμε το Marvel Universe στα σπάργανα, είδαμε τους Skrulls, τον Lizard και τον Thor. Είδαμε το πνεύμα των πρώιμων Lee/Kirby comics, με τους ήρωες να λειτουργούν ως έφηβοι, κάνοντας πράγματα που κάνουν οι έφηβοι της ηλικίας τους, και όλα αυτά σε ένα απόλυτα σύγχρονο περιβάλλον. Κυρίως, όμως, είδαμε ένα characterization πιστό όπου έπρεπε, με τις όποιες καινοτομίες να περιορίζονται σε χαρακτήρες όπως η Jean Grey, η οποία -κακά τα ψέματα- σε εκείνα τα silver age τεύχη, δεν είχε ακριβώς αυτό που θα λέγαμε "προσωπικότητα". Ο Parker δούλεψε τον χαρακτήρα της με βάση τον άνθρωπο στον οποίο θα εξελισσόταν η Jean με τα χρόνια και πιστεύω ότι έπεσε διάνα!

Αρκετά, όμως, με τα γενικά για τη σειρά. Ας μιλήσουμε λίγο και για το παρόν "τελευταίο" τεύχος, όπου ο Professor πηγαίνει στην Αφρική για να βρει έναν νέο μεταλλαγμένο και εν τέλει, να εξαφανιστεί. Ούτε καν ο Cerebro μπορεί να τον εντοπίσει και έτσι οι X-Men αρχίζουν να τον αναζητούν, με μοναδική βοήθεια έναν οδηγό, που τους υποδεικνύει η θεία του Warren, ο οποίος και δεν είναι άλλος από τον... (Ρίξτε μια ματιά στο εξώφυλλο και αν είστε εξοικειωμένοι με το παρελθόν της Marvel, θα καταλάβετε)

Παρότι τελευταίο τεύχος, είναι προφανές από το φινάλε της, ότι η σειρά θα συνεχιστεί. Και παρότι μου άρεσε, δεν θα συνεχίσω με το ongoing, γιατί δυστυχώς η Marvel πλέον δεν μπορεί να με πείσει να ακολουθήσω κάποια regular σειρά της.

Αν αναρωτιέστε γιατί, ρίξτε μια ματιά σε reviews, είτε δικά μου, είτε συναδέλφων, που γκρινιάζουν ασταμάτητα για το "House of Ideas". Πλέον, μπορώ να πω, με μεγαλύτερη ευκολία, "ναι" σε one-shots ή limited series, αλλά για να ακολουθήσω ongoing σειρά, θα πρέπει πραγματικά να διαβάζω ένα αριστούργημα.

Και το X-MEN FIRST CLASS, μπορεί να είχε καλή ενέργεια, να ήταν διασκεδαστικό και να χαιρόσουν να το διαβάζεις, αλλά με την καμία δεν σε έπειθε ότι πρόκειται για αριστούργημα.