Writers: Keith Champagne, John Ostrander

Pencillers: Pat Olliffe, Andy Smith, Tom Derenick, Jack Jackson

Inkers: Drew Geraci, Ray Snyder, Norm Rapmund, Rooney Ramos

Letterers: Ken Lopez, Travis Lanham, Pat Brosseau

Colorists: Hi-Fi

Editors: Peter Tomasi, Michael Siglain

DC Comics

Στις μέρες που φτάσαμε, μέχρι και τα maxi series θέλουν τα spin-off τους! Φυσικά και αναφέρομαι στο άκρως διασκεδαστικό 52 της DC, από το οποίο ξεπήδησε αυτό το limited των τεσσάρων τευχών. "Γιατί όμως", με ρωτάτε και πολύ καλά κάνετε. Τί ήταν τόσο σημαντικό που δεν χώραγε εκεί μέσα και απαιτούσε μια ξεχωριστή θέση, υπό το φως των προβολέων;

Για όσους από εσάς παρακολουθείτε αυτό το maxi series (ή ongoing weekly with sealed end - whatever), γνωρίζετε ότι ο Black Adam τα έχει πάρει στο κρανίο και πολύ άσχημα. Λογικό, όταν του ανθρώπου του σκότωσαν τα μέλη της νεοαποκτηθείσας οικογένειας του, δηλαδή τη σύζυγο του Isis και τον αδερφό της Osiris. Αποφασίζει να κινηθεί προς Κίνα μεριά, όχι για να φάει κανένα original sweet & sour pork, αλλά για να εντοπίσει τους ενόχους και αυτοί, με τη σειρά τους, να νιώσουν την δίκαιη οργή του.

"Μα καλά", μου φωνάζετε με όλο σας το δίκιο, "αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν εντός του 52, πρέπει να τα ακουμπήσω πάλι και μάλιστα για 4 τεύχη τα οποία έσκασαν μύτη στην αγορά ακριβώς την ίδια εβδομάδα; Ντροπής πράγματα!"

Cool your jets, fanboy! Το 52 μπορείς να συνεχίσεις να το διαβάζεις, αγνοώντας αυτή τη σειρούλα, με τα πανομοιότυπα σε στήσιμο εξώφυλλα. Τα όσα γίνονται εδώ, λαμβάνουν χώρα στο τεύχος #50 της σειράς, αλλά αν και η κατάληξη είναι η ίδια με αυτό (naturally), το τι ακριβώς έγινε δεν αποκαλύπτεται. 'Αλλη είναι η λειτουργικότητα του, την οποία θα σας εξηγήσω με μεγάλη μου χαρά.

Πάνω στον γενικότερο πανικό (αυτόν που οδήγησε το 52 στο να αποκτήσει την δική του αυτόνομη οντότητα), το hard working team του έπεσε σε ένα μεγάλο παράπτωμα: Μπλέξανε τα μπούτια τους με όλα τα plotlines και τελικά ξέχασαν να δώσουν εξηγήσεις για το περίφημο "One Year Later". Το θυμάστε αυτό; Α, μπράβο σας, ναι, είναι εκείνο που έθεσε όλους τους τίτλους του DC Universe ένα χρόνο μπροστά (στον πλασματικό χρόνο ενός comic universe φυσικά, μην ξεχνιόμαστε).

Και δώσ' του αναστάτωση στα γραφεία της DC, όταν λήφθηκε η απόφαση για την έκδοση του WWIII. 'Αντε τώρα τρέχα να βρεις ανθρώπους να το γράψουν και να το σχεδιάσουν... Μπελάδες! Τελικά, ο Keith Champagne ανέλαβε να γράψει τα δυο πρώτα τεύχη και ο βετεράνος John Ostrander (GRIMJACK, SUICIDE SQUAD) πήρε τα άλλα δύο. Φαντάζομαι πως, μαζί με αυτό το assignment, οι δύο συγγραφείς πήραν και ένα σχεδιάγραμμα με όσα πρέπει να καλύψουν μέσα σε τέσσερα τεύχη πριν ξαμοληθούν να το γράψουν!

Το αποτέλεσμα είναι, φυσικά, ελαφρώς χαοτικό! Μπορεί στο κέντρο να βρίσκεται ο Martian Manhunter, σε ρόλο αφηγητή (έτσι για να υπάρχει και κάποιος πρωταγωνιστής), αλλά συμβαίνουν πολλά. Μα, πάρα πολλά, σας λέω! Δεν είμαι σε θέση να σας πω με σιγουριά αν δίνονται όλες οι απαντήσεις που ζητάει ο μέσος fan της DC (τυχαίνει να μην ασχολούμαι με ολόκληρο το output της εταιρίας), αλλά κάποιες απορίες που είχα, μου λυθήκαν. Όμως, όπως έχω ήδη πει, συμβαίνουν πολλά, χωρίς να δίνονται οι απαραίτητες εξηγήσεις σε κάποιον που δεν έχει εντρυφήσει στα comics της DC, ώστε να είναι σε θέση να καταλαβαίνει τα πάντα. Όσο για την ποιότητα της σειράς στον σχεδιαστικό τομέα, the guys just get the job done, and that's it.

Με όσο δυνατόν λιγότερα λόγια, το WWΙΙΙ είναι ένα αυνανιστικό, instantly forgettable υπερηρωικό comic, που απευθύνεται αποκλειστικά σε DC fanboys. Αν είστε ένας από αυτούς, μπορεί και να σας είναι απαραίτητο. Εγώ, προσωπικά, ζούσα και χωρίς αυτό.