Writers: Craig Kyle & Chris Yost

Artist: Scottie Young

Inkers: Sean Parsons, Jay Leisten

Colorists: Jean-Francois Beaulieu and Skottie Young

Letterer: Dave Sharpe

Editor: Nick Lowe

Marvel Comics

(Warning: Mild Spoilers)

Το NEW X-MEN #38 αποτελεί το πρώτο μέρος του "Quest For Magik", ενός four-part storyline, μέσα από το οποίο θα επιστρέψει η αδερφή του Colossus και πρώην New Mutant, Illyana Rasputin. Στην πραγματικότητα, η ιστορία ξεκίνησε από το προηγούμενο τεύχος, που αποτελούσε τον πρόλογο του storyline, αλλά μην ανησυχείτε, ακόμη και αν αυτό είναι το πρώτο τεύχος NEW X-MEN που διαβάζετε, δεν θα είναι δύσκολο να "μπείτε" στην υπόθεση.

Να αναφέρουμε εδώ, πως δεν πρόκειται για την ίδια Illyana που γνωρίζαμε, η οποία ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες του X-Universe, στη δεκαετία του '80, αλλά για την Illyana από το House of M, η οποία στο τέλος της ιστορίας είχε μεταφερθεί στο Limbo, πριν την επιστροφή στη κανονική πραγματικότητα. Τώρα, αν στο τέλος του συγκεκριμένου storyline καταλήξουμε, "καταλήξουμε" με την original Illyana, αυτό είναι κάτι που δεν έχει διευκρινιστεί. Αυτό που με προβληματίζει κάπως με τους Craig Kyle και Chris Yost, είναι πως δεν φαίνονται ιδιαίτερα επηρεασμένοι από τον παράγοντα "νοσταλγία" και δεν είμαι βέβαιος για το βαθμό "σεβασμού" που θα δείξουν στη χρήση του συγκεκριμένου χαρακτήρα.

Πίσω στην ιστορία μας, όμως, οι μαθητές του X-School, όσοι έχουν απομείνει δηλαδή, απάγονται από τον Belasco. Κάποιοι ανακρίνονται από τον ίδιο για το που βρίσκεται η Illyana (hellooo, μεγάλε, έχει πεθάνει από το UNCANNY X-MEN #303 - τόσο καιρό δε το είχε μάθει;), και μερικοί είναι χαμένοι στο other-worldy realm που ονομάζεται Limbo και γνωρίζουν από κοντά τους "κατοίκους" του.

Η ιστορία είναι πολύ καλή, κυλάει γρήγορα, ενώ υπάρχουν και προσωπικές στιγμές, μέσα από τις οποίες μπορούμε να "δούμε" τους χαρακτήρες, ακόμα και σκηνές χιούμορ (μέσα στη γενικότερη "σκοτεινιά" που χαρακτηρίζει τις ιστορίες των Kyle και Yost). Εκεί που με "χάσανε" σαν αναγνώστη, είναι όταν ένας χαρακτήρας φαινομενικά σκοτώνεται. Λέω φαινομενικά, γιατί έχω την ελπίδα πως επιτέλους θα σταματήσουν οι σκοτωμοί σε αυτό τον τίτλο. Σε τελική ανάλυση, αν σε κάθε τεύχος σκοτώνεται και ένας χαρακτήρας, στο τέλος δε θα μας νοιάζει καν. Πόση εξυπνάδα χρειάζεται πια για να το σκεφτεί κάποιος αυτό; Characterization δε σημαίνει σκοτώνω έναν ή πολλούς χαρακτήρες για να δω πως αντιδρούν οι άλλοι. Σημαίνει την αλληλεπίδραση που έχουν οι χαρακτήρες όσο ζουν ακόμα. Μην τα ξαναλέμε πάλι!

Το Limbo είναι ότι πρέπει για τον νέο penciller του τίτλου, Scottie Young, του οποίου το σχέδιο καρτουνίζει υπερβολικά -αλλά όχι με άσχημο ή αταίριαστο τρόπο- οπότε σε μια "διάσταση που αλλάζει συνέχεια", μπορεί να είναι πιο ελεύθερος και πιο δημιουργικός στις απεικονίσεις του. Οι εκφράσεις των χαρακτήρων είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες, ενώ το σχέδιο του αποπνέει τρομερή ενέργεια, ακόμη και στις ήρεμες στιγμές του.

Σε γενικές γραμμές, ένα καλό τεύχος και μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσουν τον τίτλο όσοι δεν το έχουν κάνει ακόμη.