Writer: Mark Millar

Penciller: Bryan Hitch

Inker: Paul Neary

Colorist: Laura Martin

Letterer: Chris Eliopoulos

Editor: Ralph Macchio

Marvel Comics

Καλώς το και ας άργησε...

Πόσο πάει αλήθεια, κανένα εξάμηνο, από τότε που έκανε το δωδέκατο τεύχος της σειράς την εμφάνιση του; Κάπου τόσο, give or take.

Anyway, εκείνο το προηγούμενο τεύχος είχε κλείσει με το -προβλέψιμο- cliffhanger της τελικής αναμέτρησης της ομάδας των Ultimates ενάντια στον Loki και τις δικές του δυνάμεις, με τους πρώτους να έχουν στην πλευρά τους τον Thor. Sibling rivalry, λοιπόν, με επιπτώσεις σε μια ολόκληρη πόλη. Έτσι, δηλαδή, για να μην λέει η μάνα σας ότι κάνετε το σαλόνι γης μαδιάμ όταν πλακώνεστε με το αδερφάκι σας. Αυτές οι δυο θεότητες κατέστρεψαν μια ολόκληρη Washington! Εσείς είστε ακόμη ερασιτέχνες...

Όλα καλά και ωραία, λοιπόν, με τον Hitch να δίνει τα ρέστα του στην απεικόνιση της massive αυτής σύγκρουσης, μέχρι που ο Millar αποφασίζει να αντιγράψει τον εαυτό του! Όπως και στο CIVIL WAR #7, ξαφνικά σκάνε οι ενισχύσεις από το πουθενά! Και μάλιστα, όχι ότι και ότι ενισχύσεις, εδώ μιλάμε για τερατόμορφα πλάσματα και για μια ολόκληρη Rainbow Bridge! Το αποτέλεσμα: χαώδες, όπως μπορείτε να δείτε και στο 8σέλιδο spread out του Hitch...

Not bad, eh!

Δεν πιστεύω να προβληματίζεστε για το ποιος ήταν ο τελικός νικητής της μάχης, έτσι; Το υπόλοιπο τεύχος αναλαμβάνει τον ρόλο του επιλόγου, naturally. All is well again in the Ultimate corner of Marvel.

Εντάξει, εμένα μου άρεσε, αλλά για να είμαι ειλικρινής, αυτή η μεγάλη καθυστέρηση, κάπου με ξενέρωσε. Είτε έβγαινε το ULTIMATES #13 είτε όχι, δεν θα με απασχολούσε ιδιαίτερα! Αν το καλοσκεφτώ, μάλιστα, είναι φανερό πως στο συγκεκριμένο τεύχος δεν γίνεται και κάτι το συγκλονιστικό, καθώς τα πάντα κύλισαν προβλέψιμα! Η επική τελική μάχη διεξήχθη (όπως αναμενόταν), the good guys won, κανένας δεν πιστεύει πια ότι ο Thor είναι τρελάρας, somebody tasted revenge και άλλα πολλά χαριτωμένα και μη - nothing out of the ordinary (εκτός από έναν παράγοντα, σημαντικό για το μέλλον της ομάδας, τον οποίο δεν θα σας τον κάνω spoiler). Αναλογίζομαι το πόσο ωραία έστηνε το όλο σκηνικό μέχρι εκείνο το εκπληκτικό ένατο τεύχος (που με είχε αφήσει άναυδο με τις ανατροπές του) και το πώς κατέληξαν όλα σε ένα φινάλε για το οποίο δεν υπήρχαν και μεγάλες αμφιβολίες, όσον αφορά την εξέλιξη του (εκτός από εκείνο το σημείο που σας είπα -ή μάλλον δεν σας είπα- λίγο πριν).

Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι το ULTIMATES δεν μπορεί να διαβαστεί σε μικρές, μηνιαίες δόσεις. Πρέπει να απορροφήσει κανείς όλο το storyline, μονοκοπανιά, για maximum αποτέλεσμα! Ο τρόπος που αναπτύσσει τα plotlines ο Millar δεν επιτρέπει έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου οπτική και αντίληψη.

Αξίζει να σημειωθεί πως αυτό είναι το τελευταίο δείγμα της συνεργασίας μεταξύ του Millar και του Hitch, σε αυτόν τον τίτλο. Αν δεν το έχετε μάθει (επειδή ζούσατε σε κάποια σπηλιά ή ήσασταν σε κώμα), εδώ και ένα χρόνο περίπου, έχει ανακοινωθεί ότι το vol 3 θα το αναλάβουν οι Jeph Loeb και Joe Madueira, ένα creative team το οποίο αναμφίβολα θα αλλάξει ριζικά την αισθητική του τίτλου - και που σίγουρα θα κάνει τρελές πωλήσεις. (Εγώ, πάντως, έχω δηλώσει εδώ και πολύ καιρό ότι θα... απέχω.)

Λογικά, λοιπόν, έφτασε το σημείο που πρέπει να κάνω μια συνολική αποτίμηση του ULTIMATES των Millar/Hitch. Προσωπικά, το θεωρώ ένα από τα καλύτερα superhero comics των 00's, όχι μόνο της Marvel, αλλά γενικότερα. Το μιλιταριστικό του πνεύμα, σίγουρα, θα ενόχλησε πολλούς, όπως και το γεγονός ότι η μόνη σχέση με το AVENGERS (του οποίου ήταν η "Ultimate" εκδοχή) περιοριζόταν στα ονόματα των χαρακτήρων. Αυτή η περιορισμένη σχέση, μπορώ να πω ότι δε με ενόχλησε καθόλου, αντίθετα μου προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με το που θα φτάσουν οι αλλαγές. Όσο για το μιλιταριστικό πνεύμα που υπάρχει, κρατώ στην σκέψη την ιδέα ότι επειδή ένας συγγραφέας παρουσιάζει μια κατάσταση/θέση/άποψη, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι την ασπάζεται, κάτι που φαίνεται και από τα τελευταία λόγια του Captain America στον Nick Fury στο συγκεκριμένο τεύχος. Επίσης, για όσους ψάχνουν για πολιτικά undertones, πως δικαιολογείται το run του Millar στο AUTHORITY - μια ομάδα που δρούσε με εντελώς αντίθετο τρόπο σε σχέση με αυτήν εδώ, σε ένα τίτλο που επηρέασε στο μέγιστο βαθμό το πώς θα είναι το ULTIMATES;

Όπως και να έχει, όλα αυτά είναι Ιστορία πλέον. Η παρακάτω βαθμολογία, πάντως, αντιπροσωπεύει το δέκατο τρίτο τεύχος του ULTIMATES και μόνο αυτό.