Writer: Brian Michael Bendis

Artist: Leinil Yu

Colorist: Dave McCaig

Letterer: Albert Deschesne

Editors: Tom Brevoort, Molly Lazer

Marvel Comics

(Warning: Huge spoilers ahoy!)

Δε θα προσπαθήσω καν να κρατήσω αυτό το κείμενο spoiler-free, καθώς για 20 σελίδες στο τεύχος δε συμβαίνει απολύτως τίποτα σημαντικό - θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει πως ούτε καν οι αποκαλύψεις του φινάλε θα είχαν κάποιο ιδιαίτερο βάρος από μόνες τους, και πως στην πραγματικότητα είναι η συνέντευξη του Bendis στο Newsarama που έχει το πραγματικό ενδιαφέρον. Θα είχε δίκιο.

Σε αυτό το κεφάλαιο του πρώτου post-CIVIL WAR story arc του τίτλου, οι New Avengers παίζουν ξύλο με τους ninja του Hand για 20 σελίδες, και είναι λίγο πριν το τέλος όπου -με έναν τρόπο που δεν πολυκατάλαβα- η Maya απελευθερώνεται από την πλύση εγκεφάλου την οποία υπέστη και μαχαιρώνει θανάσιμα την Elektra. Το anti-climactic αυτό τέλος μιας αρκετά καλής -ως εκείνο το σημείο- ιστορίας, έρχεται να επισκιάσει αυτό που ακολουθεί τη νέα δολοφονία της Elektra, όταν ο Wolverine μυρίζει κάτι που δε θα έπρεπε να είναι εκεί, γυρίζει να κοιτάξει το άψυχο κορμί της, και αντ' αυτού αντικρίζει έναν Skrull. Σα να μην έφτανε αυτό, στο cliffhanger του τεύχους, μια παρόμοια αποκάλυψη συμβαίνει και για το μωρό της Jessica και του Luke, υπονοώντας πως ένας εκ των δύο γονιών κρύβει κι αυτός μέσα του μια πράσινη καρδιά.

Και τώρα, τί; Αν η διπλή αυτή ανατροπή περιοριζόταν σε αυτές τις σελίδες, θα μιλούσαμε για ένα από τα πιο αδιάφορα twists στην ιστορία της Marvel: "Ω, η Elektra ήταν Skrull!" Ερμ, και νοιάζεται ποιος, ακριβώς; Αλλά είναι ξεκάθαρο από τα λόγια του συγγραφέα πως η Marvel θέλει εδώ να ξεκινήσει ένα τεράστιο και άτυπο company-wide crossover υπό την ενιαία ονομασία "Who Do You Trust?" Το κεντρικό thread μοιάζει να είναι πως οι Skrulls κατάφεραν, υπό μία έννοια, να κατακτήσουν τη Γη, χωρίς κανείς να το γνωρίζει, και πως πολλές φιγούρες-κλειδιά του Marvel Universe είναι, στην πραγματικότητα, "green inside".

Σκεφτείτε το: κάθε χαρακτήρας που άρχισε ποτέ να φέρεται με διαφορετικό τρόπο, κάθε continuity glitch, κάθε ενοχλητική ύπαρξη, κάθε ύποπτη επιστροφή από τους νεκρούς... Tony Stark; Skrull! Emma Frost; Skrull! Hawkeye; Skrull! Colossus; Skrull! Maria Hill; Skrull! Bucky; Skrull! Magneto; Δώστου, Skrull κι αυτός! Kαταλαβαίνει κανείς πως η γελοιότητα αυτής της κατεύθυνσης δεν έχει όρια, έστω κι αν ξέρουμε πολύ καλά πως στο τέλος οι όποιες αποκαλύψεις θα αφορούν 3-4, το πολύ, third tier χαρακτήρες, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις (Hello, Goliath!). Όμως, δε μπορώ να το αρνηθώ αυτό, έχουμε μπροστά μας μπόλικους μήνες ατέλειωτου speculation, που θα μετατρέψει ακόμη και τις μετριότερες ιστορίες του Marvel Universe σε μια διασκεδαστικότατη διαδικασία.

Fun factor aside, όμως, δε νομίζω να διαφωνεί κανείς πως μιλάμε για κραυγαλέα περίπτωση δημιουργικής χρεωκοπίας. Ο Bendis χτυπιέται πως η ανατροπή ήταν σχεδιασμένη εδώ και χρόνια, και η αλήθεια είναι πως αυτή η Skrull Invasion δεν έρχεται σε ευθεία αντίθεση με κάτι που να συνέβη από το "Disassembled" κι έπειτα. Σημαίνει, όμως, αυτό ότι θα κάνει και μια καλή ιστορία; Το NEW AVENGERS χαρακτηριζόταν από το πρώτο του κιόλας τεύχος από ένα foreshadowing μιας μεγαλύτερης συνωμοσίας πίσω από τα τελευταία δραματικά γεγονότα, μια γενικότερη αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά. Εκεί, όμως, που περίμενα πως αυτό θα κορυφωνόταν με μια σύγκρουση εσωτερική, ως προς τον -συνήθως πολύ καλό- τίτλο, ο Bendis επιλέγει κάτι ξεκάθαρα εξωτερικό, μια απειλή που δεν έχει τίποτα να κάνει με τους χαρακτήρες του και με τις ιστορίες που είχε ως εκείνο το σημείο διηγηθεί. Αυτό είναι κακό γράψιμο!

Τώρα, τίποτα από όλα δεν προκύπτει από το ίδιο το τεύχος, και αυτό το τονίζω, αλλά συγγραφείς κι εκδότες πατάνε ο ένας πάνω στον άλλον για το ποιος θα μας εξηγήσει πρώτος τι ήταν αυτό που διαβάσαμε, στο πιο αποκαρδιωτικό δείγμα των καιρών που έρχονται - ιστορίες που διαδραματίζονται περισσότερο στα message boards παρά στις τυπωμένες σελίδες. Στο βωμό του buzz και της περαιτέρω ενοποίησης των core τίτλων της, η Marvel θυσιάζει μια από τις καλύτερες σειρές της (είναι δυνατόν να πάρω ξανά στα σοβαρά το NEW AVENGERS, όταν έχω πληροφορηθεί την πλοκή του επόμενου χρόνου από μια συνέντευξη, και όταν μια, διόλου οργανικά ενταγμένη στο storytelling, απειλή ενδέχεται να αποτελέσει πάτημα για το retcon της αρκούδας;) και θέτει σε κίνδυνο τόσες άλλες που μπορεί να επηρεαστούν από παρόμοιες μελλοντικές αποκαλύψεις. (Έτσι και δω Skrull στο CAPTAIN AMERICA, θα γίνει της κακομοίρας - θα αφήσουν τον άνθρωπο να γράψει μια ιστορία με την ησυχία του;) Ο Bendis εγκαταλείπει το σχεδόν υπερηρωικό νουάρ ύφος που, εμφανώς, ήθελε να προσδώσει στον τίτλο, για να κάνει χώρο για μια ακόμα ηλίθια ιδέα, στην ίδια sellout λογική που μαζί με τον Alex Maleev καθυστερούν το πολυαναμενόμενο SPIDER-WOMAN ongoing τους για να δουλέψουν σε 4 τεύχη της comic διασκευής του HALO.

Τα υπερηρωικά comics πάντα λειτουργούσαν και πάντα θα λειτουργούν με κύριο γνώμονα το κοινό τους, αλλά κάπου πρέπει να υπάρχει μια γραμμή μεταξύ fiction και πραγματικότητας, που περισσότερο από ποτέ, μοιάζει αυτή τη στιγμή να έχει σβηστεί, και το NEW AVENGERS #31 είναι η χειρότερη περίπτωση ιστορίας που διαδραματίζεται έξω από το δισδιάστατο κόσμο της. Αλλά, ακόμα κι αν δούμε τη σεναριακή αυτή κατεύθυνση ανεξάρτητα από το πώς την πληροφορηθήκαμε, παραμένει φτηνή και αστεία. Ποιός σκάει, όμως, κι αν οι ιστορίες είναι χάλια; Αφού στα message boards θα περάσουμε υπέροχα! Μήπως να βαθμολογούσα εκείνα, αντί του τεύχους;

Μμμμ... Όχι.