Writers: Stan Lee, Dwayne McDuffie

Artists: Jack Kirby (w/ Dick Ayers), Michael Avon Oeming, Kevin Maguire (w/ Chris Sotomayor)

Letterers: Sam Rosen, Virtual Calligraphy's Joe Caramagna and Rus Wooton

Select Art Reconstruction and Recoloring: Tom Ziuko, Dale Crain, Michael Kelleher

Producers: Jerron Quality Color, Rich Ginter, Kate Levin

Editors: Mark D. Beazley, Andy Schmidt

Marvel Comics

Μια νέα έκδοση-φόρος τιμής σε έναν από τους πιο κλασσικούς τίτλους της εκδοτικής ιστορίας της Marvel.

AVENGERS CLASSIC, κατά το δις κλασσικό CLASSIC X-MEN της περασμένης δεκαετίας. Για όσους δεν το πρόλαβαν, ο τότε τίτλος επανέκδιδε τις κλασσικές ιστορίες της πρώτης περιόδου Claremont, με καινούρια εξώφυλλα από τους καλύτερους καλλιτέχνες της εποχής και νέες, μικρές, προσωπικές ιστορίες από τους Chris Claremont και John Bolton που διαδραματίζονταν μεταξύ των κλασσικών τευχών. (Τις ιστορίες αυτές μπορείτε να τις διαβάσετε στις συλλογές X-MEN VIGNETTES)

Η ίδια συνταγή θα επαναληφθεί τώρα στο νέο τίτλο, ο οποίος έρχεται σε μια περίοδο όπου η δημοτικότητα των Avengers βρίσκεται σε επίπεδα ανάλογα με αυτά των X-Men σε προηγούμενες δεκαετίες και η Marvel προσπαθεί να βρει οποιαδήποτε δικαιολογία να βγάλει κάτι με την επιγραφή 'Avengers' στα ράφια!

Τί μας προσφέρει το έξτρα-σπέσιαλ πακέτο AVENGERS CLASSIC #1:

1) "The Coming Of The Avengers": Το πλήρες τεύχος AVENGERS vol.1 #1, που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 1963, από τους masters, Stan Lee και Jack Kirby.

Πόσο αντέχει το τεύχος-"αντίκα" ως ανάγνωσμα, 44 χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση του;

Ας πιάσουμε πλοκή: Η γνωστή δαιμoνία (και γλυκιά, πάντα γλυκιά!) τρελοκοτσιδού Νορβη-γίδα Θεά Loki, τα έχει παίξει στην απομόνωση που τον έστειλε τιμωρία ο Thor (η έταιρη Θεά, ξανθιά χαίτη, βαρύγδουπο εργαλείο, γερό μπούστο, τύφλα να 'χει η Ελένη στο πρωινό) και αποφασίζει να κάνει τσαλιμάκια. Αν και γλυκιά Θεά, το καλύτερο που σκαρφίζεται είναι να εμπλέξει τον Hulk (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Smashbanner Purplepants, ενώ αργότερα στο τεύχος εμφανίζεται και ως "Bob ο κλόουν") σε ένα σιδηροδρομικό ατύχημα, να τον γράψει η Εσπρέσσο πρωτοσέλιδο "κορίτσια φυλαχτείτε ο Χούλκ-λης", να στείλει ράδιο-αρβύλα-ΣΟΣ ο Rick Jones, να οδηγήσει στη συνέχεια με μαγεία ο κερατούκλης ραδιοπειρατής τα ραδιοκύματα στο τρανζιστοράκι του θνητού alter ego του Thor, να αλλάξει αυτός υπόσταση για να σώσει τη μέρα, να τσαντιστεί με την αδελφάρα του που τον βάζει να τρέχει μεσημεριάτικα, να πάει να τον βρει στη φυλακή του, και εκεί (τέλος) να νικήσει ο Loki τον αδελφό του και να δραπετεύσει. Εμ, ναι... ανάσα. Εντάξει, trickster God τον φωνάζουν, όχι Τζίνιους. Τί πάει στραβά στο "αλεξικέραυνο" σχέδιο; Το γράμμα το παίρνει όχι μόνο ο Thor αλλά και οι άλλοι μεγάλοι ήρωες της εποχής: οι Fantastic Four (που έχουν πρεμιέρα αυτή τη βδομάδα, που να αφήσουν το κόκκινο χαλί και να τρέχουν), ο τότε-τρανζιστοράκιας Iron Man με την κίτς επίχρυση στολή (φούστα-μπλούζα) και το ζευγάρι-διαστάυρωση BUG'S LIFE με ANTZ, Wasp/Ant-Man. Δεν τους λες ακόμα "Earth's Greatest Superheroes", αλλά δώσε τόπο στην οργή. Στο τέλος της ιστορίας, φυσικά, θα συνειδητοποιήσουν πόσο καλά δουλεύουν σαν ομάδα και πως ορισμένες απειλές χρειάζονται τις ενωμένες δυνάμεις τους, και θα αυτοβαπτιστούν "οι Εκδικητές", χωρίς ως σήμερα να έχουν βρει τί ακριβώς υποτίθεται πως εκδικούνται.

Αξιομνημόνευτες στιγμές: Ant-Man και Wasp έχουν ως μέσο μεταφοράς στο αρχηγείο τους μια δίκανη καραμπίνα που τους εκτοξεύει πάνω σε ιπτάμενα μηρμύγκια. Ο μισογυνισμός είναι διάσπαρτος στο τεύχος με διαρκή υποτιμητικά σχόλια κατά της Wasp, η οποία καθυστερεί στην αποστολή για να πουδράρει τη μύτη της, διακόπτει την αποστολή για να ξανασχολιάσει πόσο κούκλος είναι ο Thor και η μόνη χρησιμότητα της είναι να ζουζουνίσει για ένα panel γύρω από τον Hulk. O οποίος Hulk, για να ξεφύγει από τους διώκτες του, πιάνει δουλειά σε τσίρκο μεταμφιεσμένος ως κλόουν-ρομπότ, κάνοντας ζογκλεριλίκια με ελέφαντες, φώκιες και κλουβιά με λιοντάρια! Ο Ant-Man ήταν εκπληκτικά χρήσιμος τότε, και ο πιο αποτελεσματικός από τους ήρωες ενάντια στον Πράσινο Γίγαντα. Ο Thor νικάει τον Loki με το να τρίβει το σφυρί του στο έδαφος και να το μετατρέψει σε αδελφομαγνήτη. Στο τέλος, ο Loki γίνεται ραδιενεργός, αλλά "ευτυχώς" στέκεται πάνω σε μια καλοτοποθετημένη trapdoor που οδηγεί "ευτυχώς" σε ένα φούρνο με επικάλυψη από μόλυβδο. Ευτυχώς!

Συμπέρασμα: Τα 60's ήταν τόσο, μα τόσο gay, αλλά και τόσο fun. (Editor's Note: Τα 60's ήταν gay;;; Το βλέπω άνετα στα 70's και θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τα 80's. Αλλά τα 60's; Τα 60's, gay;;; Anyway, I'd like to respect your opinion but... Manolis, what planet did you beam down from?) Η δράση είναι ασταμάτητη. Τα panels του Jack Kirby δυναμικά, και το καθένα μόνο του μια σπουδή. Η πολυλογία του Stan Lee δίνει το χρώμα της εποχής, αλλά μάλλον, όπως εγώ έκανα, θα σταματήσετε να διαβάζετε τους διαλόγους και την αφήγηση μετά από λίγες σελίδες για να απολαύσετε τη δράση ανενόχλητοι. Κατά μέσο όρο, σε μία σελίδα εκτελούνται περισσότερες ιδέες απ' ότι σε ένα ολόκληρο τεύχος/τόμο/χρόνο των σημερινών Avengers (πάντα αγαπημένη σύγκριση, που βρίσκει χαμένο τον γλυκό καραφλό Bendis).

Πιο περιεκτικά ακόμα; Ναι, μας άρεσε, κυρία μου!

2) "Some Assembly Required": Ένα διασκεδαστικό 8σέλιδο με την πρώτη επίσημη συνεδρία της ομάδας μετά το τέλος του πρώτου τεύχους. Γράφει ο πολυαγαπητός Dwayne McDuffie (JUSTICE LEAGUE UNLIMITED cartoon, BEYOND, FANTASTIC FOUR, σύντομα και JUSTICE LEAGUE OF AMERICA, αντικαθιστώντας τον κύριο Meltzer) και ντεμπουτάρει το καινούριο painted στύλ του ο Michael Avon Oeming (POWERS), με τα color washes να δίνουν μοναδική φύση στις απλές στυλιζαρισμένες φιγούρες του. Τα μεγάλα κεφάλια της ομάδας βγάζουν πάνω στο τραπέζι τις "δυνάμεις" τους να δουν ποιος την έχει... μεγαλύτερη, για να προεδρεύσει στις συνελεύσεις. Ενώ οι άντρες χτυπιούνται, τα σπάνε και αγωνίζονται στο μπρά-ντε-φέρ (!), η Wasp φλερτάρει και βάζει νάζι για να ισορροπήσει την κατάσταση και (αν κάποιος διαβάσει ανάμεσα στα panels και το διακριτικό σενάριο του McDuffie) να δικαιολογήσει και να δικαιωθεί για την μισογυνιστική αντιμετώπιση της στα πρώτα τεύχη της αρχικής σειράς.

3) "The Real Origin Of The Avengers!" ένα ακόμα self-loving 10σέλιδο, από τον (δυστυχώς) μαιτρ, πλέον, του είδους, Stan Lee, με σχεδιαστή, ευτυχώς, τον -ως συνήθως- εξαιρετικό Kevin Maguire (JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL, FORMERLY KNOWN AS THE JUSTICE LEAGUE, DEFENDERS, X-MEN FOREVER), που σώζει την κατάσταση, βάζοντας συναίσθημα και προσωπικότητα στους χαρακτήρες εκεί που το σενάριο αποτυγχάνει. Ο νεαρός (εν έτει 1963) συγγραφέας, Stan Lee, συναντά τις δημιουργίες του και προσπαθεί να τους πείσει να κάνουν ομάδα για να τα κονομήσουν. Είναι μια φόρμουλα η οποία ήταν συμπαθής στα πρόσφατα one-shots, αλλά πλέον έχει κουράσει, καθώς ο Stan φαίνεται ικανός να γράφει διάλογο μόνο για τον εαυτό του. Βέβαια, έχει πλέον πατήσει και τα 85 ο γίγαντας, οπότε και πάλι μπράβο του. Μάλλον είναι απλά τιμή να έχεις στο νέο τεύχος σου μια ξεπεταγμένη ιστορία του ανθρώπου-μύθου, ώστε να έχει να καυχιέται και ο καλλιτέχνης ότι πρόλαβε να σχεδιάσει έστω και μια υπομέτρια, χαζοαστεία ιστορία του Stan Lee.

4)Το εξώφυλλο-οργασμός των απανταχού Avengers οπαδών, με τον Arthur Adams να συγκεντρώνει άπαντες, σχεδόν, τους Avengers όλων των εποχών. Θα ομολογήσω ότι και εγώ στην αρχή για το εξώφυλλο και μόνο το αγόρασα το τευχάκι. Δεν είναι και αριστούργημα βέβαια - ο Hulk κρύβει τους μισούς και είναι λίγο άνισο σε πυκνότητα χαρακτήρων από πάνω προς τα κάτω, αλλά... Arthur Adams! Shut up and drool, already...

Για κλείσιμο, θα επαναλάβω την παράγραφο που ανοίγει το τεύχος αυτό, μέσα σε μια "φωναχτή" caption:

"The start of a star-studded series of Book-Length Super-epics featuring some of Earth's Greatest Super-Heroes!"

Διαβάζω τις λέξεις του Stan Lee από 45 χρόνια πριν, και η φωνή του αντηχεί στο κεφάλι μου. Τελικά, δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα από τον "Μan" στην καλύτερη δημιουργική του εποχή. Αξίζει.