Writer: Chris Gage

Artist: Andrea DiVito

Colorist: Laura Villari

Letterer: Joe Caramagna

Editor: Andy Schmidt

Marvel Comics

Τελικά το CIVIL WAR έχει κάνει αρκετή ζημιά! (Περίπου όση έκανα και εγώ στους φιλόλογους, ξεκινώντας ένα άρθρο με τη λέξη "τελικά".) Μετά το κάκιστο CIVIL WAR: X-MEN #1, που ως tie-in στο μεγάλο event δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτό, δίστασα να αποφασίσω αν θα έπρεπε να "επενδύσω" στο εν λόγω comic. Όμως, τα -μέχρι στιγμής- πολύ καλά τεύχη του "World War Hulk", συνολικά, έδωσαν τόπο στην αμφιβολία και είπα να δώσω μια ευκαιρία.

Κάπου ανάμεσα στα γεγονότα του WORLD WAR HULK #1, ο πράσινος γίγαντας επισκέπτεται το Xavier's School, απαιτώντας να δει τον Professor. Μέρες νωρίτερα, όταν ο Xavier γύρισε από το Shi'Ar space, ο Iron Man τον ενημέρωσε για την, εν απουσία του, απόφαση των Illuminati να ξαποστείλουν τον Hulk. Ο τελευταίος, "χτυπώντας" τις πόρτες του Ινστιτούτου, βρίσκεται αντιμέτωπος με τους New X-Men και τον καθηγητή τους, Hank -Beast- McCoy. Η μάχη ξεσπά, με προβλέψιμη κατάληξη, για τους έφηβους μεταλλαγμένους της Σχολής. Εκείνη τη στιγμή, το βαρύ πυροβολικό κάνει την εμφάνιση του. Ήρθε η σειρά των "Astonishing"!

Ο σχετικά άσημος (τουλάχιστον για τα δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Marvel στα events της) συγγραφέας της σειράς, Christos Cage, παραδίδει ένα ταχύτατο σενάριο, χωρίς να παγιδεύεται στην επανάληψη των έως τώρα τεκταινόμενων. Δίνει στον αναγνώστη όσα στοιχεία χρειάζεται, από τρία storylines, μόλις σε μερικές γραμμές. Φαίνεται ότι γνωρίζει αρκετά καλά να σκιαγραφεί τους χαρακτήρες που έχει στα χέρια του και λαμπρότερη απόδειξη για αυτό, είναι ο τρόπος που χειρίζεται τον Beast. Όλα καλά, δηλαδή, μέχρι την τελευταία σελίδα. Εκεί συγκεντρώνονται όλα τα προβλήματα. Κυριότερο από αυτά, το ερώτημα που θέτει και που αποτελεί τον μοχλό ύπαρξης αυτή της σειράς. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για πολύ -μα πολύ- αδύναμο επιχείρημα (οτιδήποτε παραπάνω και θα με κόψει το "ραδιοτηλεοπτικό"). Στην τελευταία σελίδα, επίσης, ξέχασε ότι δεν μπορείς να "εκμαιεύσεις" κάτι από τον Black Bolt, γιατί πολύ απλά δεν θέλεις να "μιλήσει".

Όμορφο artwork και "εύκολο" στο μάτι, είναι η δύναμη ΤΟΥ Andrea DiVito (τονίζω το "του", καθώς υπάρχει λανθασμένη αναφορά του φύλου του, σε πολλούς δικτυακούς τόπους, που χρησιμοποιούν θηλυκό γένος μιλώντας για τον Andrea - ο άνθρωπος είναι απλά Ιταλός). Anyway, αυτό το τεύχος πρέπει να το κατευχαριστήθηκε, καθώς, σχεδόν κάθε σελίδα του τεύχους είναι καθαρή δράση. Ειδική μνεία στο sequence με την Χ-23, που αποτελεί λαμπρό δείγμα της δουλειάς του, με υπέροχη ρευστή και κυρίως αληθοφανή κίνηση. Οι φανατικοί των "Astonishing", και όχι μόνο, θα απολαύσουν την υπεροχή εμφάνιση τους με το α λα VOGUE στήσιμο. Από την άλλη πλευρά, χωρίς απαραίτητα να αποτελεί ελάττωμα, ο DiVito δεν έχει αναγνωρίσιμο στυλ - μοιάζει με πολλούς. Κλασσικό υπερηρωικό στιλ, χωρίς την αιχμή εκείνη, που θα τον κάνει να διαφέρει.

Σαφώς ανώτερο του προηγούμενου tie-in των X-Men με μεγάλο event, δυστυχώς, πάσχει από την ίδια ακριβώς ασθένεια. Οξεία απουσία επαρκούς λόγου ύπαρξης (φτου, φτου, μακριά από 'μας). Ο λόγος είναι πασιφανής: Λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή; Είναι δυνατόν να γίνει event και να λείπουν οι X-Men από τον σχεδιασμό της Marvel. Φυσικά και όχι, γιατί εδώ μιλάμε για λεφτά. Αυτά, βέβαια, είναι πια γνωστά και αναμενόμενα, οπότε δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν. Αν μπορείς να τα αγνοήσεις, είναι ένα απολαυστικό τεύχος.

Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται πια μόνο στις επιπτώσεις που θα έχει ο "Πόλεμος" στις τάξεις των X-Men. Αυτό ίσως και να αποδειχθεί σωτήριο για τον "ασθενή".