Mad world

Ξεκινώντας το Comicdom online, ήταν αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα χάναμε τη λειτουργία της περιοδικότητας. Αυτής που ορίζεται ξεκινώντας να δουλεύεις ένα έντυπο και ολοκληρώνεται με τη διανομή του.

Με το internet τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Δεν ξεκουράζεσαι ποτέ, δεν ξαποσταίνεις να δεις κατάματα τις μαλακίες σου, δεν έχεις ποτέ συνολική εικόνα της δουλειάς σου. Κάθε κείμενο, κάθε νέο, κάθε σελίδα που ανεβαίνει έχει τη δική της πορεία. Κι όλα αυτά, τα μικρά κομμάτια μαζί φτιάχνουν ένα σύνολο που διαρκώς μεγαλώνει, ανανεώνεται και διευρύνεται.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών περάσαμε και την είδηση της απώλειας του Βασίλη Αρναούτογλου. Μηχανικά και αδέξια. Τι να γράψεις; Πώς να σταθείς απέναντι στον ξαφνικό θάνατο ενός νέου ανθρώπου;

Όταν ξεκινήσαμε την περιπέτεια του Comicdom ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι η πραγματικότητα θα υπαγόρευε την ανάγκη να γραφτεί μία τέτοια είδηση. Και να όμως που αυτό έγινε. Και να που η είδηση γράφτηκε. Και λίγο μετά ήρθε μία άλλη είδηση -ασήμαντη όσο και η κυκλοφορία ενός νέου comic, για να βάλει την αρχική λίγο πιο κάτω. Τρέλα. Οι άνθρωποι απέναντι στην είδηση του θανάτου γινόμαστε τρομακτικοί. Φόβος. Ρίχνουμε μια φούχτα χώμα και γυρίζοντας την πλάτη συνεχίζουμε σχεδόν υστερικά τις όποιες δραστηριότητές μας. Είναι ο φόβος του μάταιου; Η αιφνίδια συνειδητοποίηση της θνητότητάς μας;

Έτσι κι εμείς συνεχίσαμε να γράφουμε για το παλιό site, να οργανώνουμε την εικόνα και το περιεχόμενο του καινούριου, να ξενυχτάμε και να προγραμματίζουμε. Και κάθε φορά που κάποιος θυμόταν το συμβάν, έπεφτε σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα. Και ύστερα συνεχίζαμε...

Τον Βασίλη Αρναούτογλου δεν τον γνώρισα ποτέ. Δεν ήταν φίλος μου, μια φορά μας είχαν συστήσει, του είχα δώσει συγχαρητήρια για τη δουλειά του κι αυτό ήταν όλο. Όμως αρνούμαι να πιστέψω αυτό που λένε ότι «όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Ακόμα κι αν χάνω τη γενικότερη εικόνα, δεν υπάρχει καμία λογική στο να φύγει ένας νέος, ακμαίος άνθρωπος με ταλέντο. Δεν υπάρχει επίσης καμία λογική στο να περνάς την είδηση του χαμού σαν να επρόκειτο για μία ακόμα ψυχρή αποδελτίωση. Όμως αυτό κάναμε. Στα μέτρα που μας υπαγόρευε η δημοσιογραφική δεοντολογία και ο ανθρώπινος φόβος μας.

Μπροστά στη συγκεκριμένη απώλεια -ευτυχώς- όλη η ελληνική κοινότητα των comics επέδειξε πρωτοφανή ωριμότητα. Κάποια άτομα μάλιστα επέδειξαν -προς έκπληξη των υπολοίπων- σπάνιο ήθος. Κι ήταν εκεί που σκέφτηκα ότι αυτός ο γαμώκοσμος θέλει τη χειρίστη των ειδήσεων για να βρει τη λογική και την ανθρωπιά του. Ε λοιπόν, μη σώσουμε να τις βρούμε αν είναι να έρχονται στα αυτιά σου τέτοια νέα, προκειμένου να κινητοποιηθείς και να κρύψεις τα τσεκούρια. Ειδικά όταν πλέον έχεις ξεχάσει για ποιο λόγο τα είχες βγάλει εξαρχής...