Αναγνωστικές συνήθειες και... πίου-πίου!

Την Κυριακή που μας πέρασε, μιλούσα στο τηλέφωνο με τον επί χρόνια φίλο και πλέον περιστασιακό συνεργάτη του COMICDOM, Θοδωρή Χιώτη. Ο Θοδωρής είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που θαυμάζεις τόσο για την ιδιαίτερη λογική αντίληψη που διαθέτει, όσο και για την ικανότητά του να παραμένει συναισθηματικά ενεργός απέναντι στα comics. Τι εννοώ με αυτό; Διαθέτει την αντικειμενικότητα και τη κοινή λογική που απαιτείται όταν φτάνει στα χέρια του ένα comic, ενώ παράλληλα δεν έχει χάσει το -κατ' εμέ- χάρισμα να βλέπει τους ήρωες ως φανταστικούς μεν, ως "ημι-υπαρκτές" οντότητες δε.

Αυτό βέβαια που για μένα είναι χάρισμα, για κάποιον άλλο μπορεί να θεωρείται ενοχλητικό χαρακτηριστικό. Ή απλά αδιάφορο. Οι τρόποι με τους οποίους προσεγγίζει ο καθένας από εμάς τα comics είναι διαφορετικός. Όχι καλύτερος ή χειρότερος. Απλά διαφορετικός. Επέλεξα να μιλήσω για τις "φυλές" των comic book fans (γεια σου Κωστόπουλε με τη lifestyle κληρονομιά σου) επιλέγοντας μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την ομάδα του COMICDOM που αποδεικνύουν ότι οι τρόποι να αγαπάς κάτι μπορεί να είναι πολλοί. Και ενώ ενδέχεται η ένταση που το αγαπάς να ποικίλει, κάθε τρόπος μπορεί να είναι ξεχωριστός.

Ο Δημήτρης (Σακαρίδης) είναι κινητό Almanac. Γνωρίζει απίστευτες λεπτομέρειες για τα αμερικανικά comics, κυριολεκτικά δουλεύει για να μπορεί να αγοράζει τα comics του και η αφοσίωσή του στο Μέσο είναι πραγματικά μοναδική στο είδος της. Εν τούτοις ο Δημήτρης δεν "δένεται" με το χαρακτήρα ενός comics. Τον εκτιμά για τον τρόπο που αυτός εξελίσσεται στα χέρια ενός συγγραφέα, αλλά δεν θα μπει σε άλλου τύπου διεργασίες.

Ο Σπύρος Ευάγγελος (Αρμένης) κυριολεκτικά έχει μεγαλώσει ως αναγνώστης μέσα στο COMICDOM! Όταν ήρθε ήταν ένας πιτσιρικάς που διάβαζε κατά κύριο λόγο mutant titles και early Image και το αισθητικό του κριτήριο βρισκόταν ακόμα σε πρωτόλεια φάση. Τα χρόνια πέρασαν και ο Σπύρος ασχολήθηκε με αυτό το κομμάτι των comics που εμένα μπορεί να μου είναι αδιάφορο, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει τη γοητεία του: Tην αγορά των comics. Κατάσταση τεύχους, τιμή, ευκαιρία, επένδυση, συλλεκτικότητα. Σε ότι αφορά το αισθητικό του κριτήριο; Ασύγκριτα βελτιωμένο, χωρίς αυτό να του στερεί τη δυνατότητα να ενθουσιάζεται και να παθιάζεται όταν γουστάρει πραγματικά ένα comic.

Ο Γιάννης (Κουρουμπακάλης) έχει κόλλημα με δύο ήρωες: Τον Daredevil και τον Conan. Παρόλα αυτά, διαβάζει ό,τι πέσει στα χέρια του, είναι αναποφάσιστος μέχρι τελικής πτώσης (του συνομιλητή του) σχετικά με το αν ένα comic είναι καλό ή όχι, αλλά όταν αποφασίσει προς τα που κλείνει έχει πάντα ένα επιχείρημα να προβάλλει που 9 στις δέκα φορές δεν το είχες καν σκεφτεί.

Ο Βασίλης (Σάκκος) έχει στραφεί εδώ και αρκετό καιρό στα "εντελώς ανεξάρτητα" comics. Αναζητά παλιές και καινούριες εκδόσεις μικρών εταιριών, βρίσκοντας κατά κύριο λόγο πλέον, στους ανεξάρτητους δημιουργούς τη de profundis προσέγγιση της Ένατης Τέχνης που πάντα τον γοήτευε. Παράλληλα αν του πεις τη λέξη "Θεός" θα ψάξει να βρει φωτογραφία του Alan Moore για να προσκυνήσει, αν του μιλάς μόνο για superhero θα φρικάρει, αν μιλάς όμως μαζί του και για άλλα είδη comics, θα κάνεις ένα από τα καλύτερα τζαμαρίσματα για superheros.

Ο Γιάννης (Αγαπίου) μπορεί τη μία να σου μιλάει για τα ιταλικά comics της Bonelli και την άλλη να παρακολουθεί με προσοχή τις εξελίξεις στα superheroes. Ένας "μικρός Σακαρίδης" σε επίπεδο γνώσεων και μνήμης, είναι ο τύπος που θα ήθελα να έχω στην ομάδα μου, όταν παίζω trivia games για comics.

H Μυρτώ (Τσελέντη) διαβάζει κυρίως ευρωπαϊκά, αλλά σπάνια θα ξεφύγει της προσοχής της ένα καλό manga ή ανεξάρτητο αμερικανικό. Ο Αντρέας (Μιχαηλίδης) διαβάζει κυρίως manga, αντίστοιχα όμως σπάνια θα ξεφύγει της προσοχής του κάτι καλό από τα άλλα είδη.

Ο Πάνος (Κρητικός), ο Νίκος (Λάμπρης), η Λήδα (Τσενέ), ο Γιώργος (Καμπάδαης), ο Νίκος (Βλασερός) έχουν κι αυτοί τις δικές τους προτιμήσεις, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που θα μπορούσα να γράψω ένα ακόμα άρθρο μιλώντας αποκλειστικά για τις δικές τους, προσωπικές αναγνωστικές συνήθειες.

Είναι η αγάπη για τα comics που μας ενώνει και η διαφορετικότητα στις προσεγγίσεις που κάνει τη συνεργασία αυτή, συναρπαστική. Κι αν δεχτούμε ότι εδώ στο COMICDOM αποτελούμε ένα μικρό δείγμα του diversity που επικρατεί εκεί έξω, τότε γίνεται άμεσα αντιληπτό γιατί τα comics αποτελούν ένα Μέσο αυτόνομο, στο οποίο ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του, ιδιαίτερη γωνιά ή ένα καινούριο χώρο να ανακαλύψει.

Υπάρχει τέλος και η «φυλή του "πίου-πίου"». Τη σπαρταριστή ιστορία τους διηγήθηκε σε μένα και στο Δημήτρη, ένας ιδιοκτήτης comics shop, με το στιγμιότυπο να έχει ως εξής: Δύο πιτσιρικάδες (ο ένας στα late teens) συναντιούνται για πρώτη φορά στο comic-shop του «αφηγητή» και συστήνονται με τον τρόπο τους:

-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας; Εμένα είναι ο Iron Man.

-Εμένα είναι ο Spider-man.

Tα λόγια είναι περιττά μετά από αυτές τις συστάσεις:

"Πίου-πίου" απευθύνει το λόγο ο πρώτος, μιμούμενος τον ήχο που φαντάζεται ότι κάνει ο web slinger όταν εκτοξεύει τον ιστό του.

"Φσσσσσσς- Φσσσσσσς" του απαντά ο άλλος στέλνοντάς του τις νοητές ριπές του Iron Man.

"Πίου-πίου" ο ένας, "Φσσσσσσς- Φσσσσσσς" ο άλλος, η αντιπαραβολή των επιχειρημάτων κράτησε περίπου δεκαπέντε λεπτά. Αρκετά για να μετατραπεί ο καλοσυνάτος μαγαζάτορας σε Incredible Hulk και βρυχώμενος να δώσει τέλος στην ιδιαίτερη επικοινωνία τους.

Είμαστε τόσο διαφορετικοί, που το μόνο βέβαιο είναι ότι όσους fellow readers κι αν γνωρίσουμε, πάντα το πράγμα θα έχει fun. Και ενίοτε μπόλικο... πίου-πίου!

Stay Tuned!

EDITORS' PICKS

Έχετε χρόνο (ή και χρήμα) για χάσιμο; Κάθε δεκαπέντε ημέρες στο section EDITORS PICKS, θα προτείνω, comics, μουσικές και ταινίες που ούτως ή άλλως, προτείνω σε φίλους. Είναι το "κομμάτι" που διασώζεται από τη "συχωρεμένη" στήλη, NOIZ, και για το οποίο ("κομμάτι") έστειλα τουλάχιστον 20 fan mails στον εαυτό μου προκειμένου να υποστηρίξω τη διάσωσή του (too much work drives you nuts, man)

COMIC

BLACK HOLE HC Writer-Artist: Charles Burns PANTHEON BOOKS

Προάστια του Seattle, στα μέσα των 70's. Μία ιδιόρρυθμη επιδημία προσβάλλει τους εφήβους της περιοχής, μεταδιδόμενη μέσω σεξουαλικής επαφής.

Ο Burns εικονογραφεί με τρόπο μεγαλοφυή, την εμπειρία της ενηλικίωσης μέσα στο χάος της βουτηγμένης στα ναρκωτικά δεκαετίας του 70. Παραλληρίζοντας τα ψυχολογικά τραύματα και τις αλλεπάλληλες συναισθηματικές διακυμάνσεις της πορείας προς την ενηλικίωση, με μία "ασθένεια" που προκαλεί σωματικές δυσμορφίες και παραμορφώσεις, ο δημιουργός μεταφέρει τις εμπειρίες του μέσα από μία αντίληψη της πραγματικότητας που βρίθει μεταφορών και παρομοιώσεων, που ισορροπεί μακάβρια ανάμεσα στον τρόμο και τον έρωτα.

Το -πάντα- ασπρόμαυρο σχέδιο του Burns αποτελεί την -ίσως πιο επιτυχημένη- ανάδειξη των δυνατοτήτων της black & white εικονογραφημένης διήγησης, που έχουμε δει εδώ και αρκετά χρόνια. Κομψά απλό και ταυτόχρονα παραπλανητικά πολύπλοκο. Κάθε panel είναι τόσο εμπνευσμένα επιμελημένο που μπορεί να σταθεί ως ένα αυτόνομο, μικρό αριστούργημα. Συμπαγή μαύρα μελάνια, συγκλονιστικά ρεαλιστικές φωτοσκιάσεις και σαφείς επιρροές στη βρώμικη ιδιοφυΐα του "άρχοντα" του εικονογραφημένου τρόμου, Bernie Wrightson.

To BLACK HOLE πήρε στο δημιουργό του σχεδόν μία δεκαετία για να ολοκληρωθεί. Κυκλοφόρησε αρχικά ως σειρά 12 τευχών, ξεκινώντας να εκδίδεται από την Kitchen Sink Press, για να ολοκληρωθεί μετά το κλείσιμο της πρώτης από την Fantagraphics Books. Σήμερα ολόκληρη η σειρά συλλέγεται στο παρόν hardcover από την Pantheon Books. Μην το αγνοήσετε: Θα έχετε γυρίσει την πλάτη σας σε ένα σύγχρονο αριστούργημα.

ΜUSIC

VARIOUS ARTISTS SUB-POP-200     SUB POP 1995

Αν σήμερα βρίσκεσαι ηλικιακά λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα, τότε λογικά θα είχες περάσει κι εσύ μέσα από τον "τυφώνα" grunge. Θα χόρεψες μέχρι τελικής πτώσης το Smells Like Teen Spirit, θα φούσκωσες από υπερηφάνεια για τη slacker εμφάνισή σου και θα έπνιξες τον πόνο σου για την γκόμενα που σε εγκατέλειψε κάτω από τόνους αλκοόλ και υπό τις σπαρακτικές κραυγές του Kurt στο Where Did You Sleep Last Night?

Όμως grunge και κατ' επέκταση η ίδια η σκηνή του Seattle, δεν θα είχε υπάρξει όπως τη ζήσαμε, αν από τη δεκαετία του '80 κιόλας, μία μικρή ανεξάρτητη εταιρία, δεν έδινε φωνή σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από τη μουσική.

Στη Sub Pop ξεκίνησαν (ή "ανδρώθηκαν") μετέπειτα πασίγνωστοι καλλιτέχνες και σχήματα όπως οι Nirvana, Soundgarden, Mudhoney, Walkabouts και Screaming Trees, αλλά και λιγότερο γνωστοί όπως οι Green River, Tad, The Fluid, Steven J. Bernstein, Terry Lee Hale, Fastbacks, Blood Circus, Swallow, Chemistry Set, Girl Trouble και Steve Fisk.

Όλους αυτούς και μερικούς ακόμα θα συναντήσετε σε αυτή τη συλλογή της SUB POP που καταγράφει την περίοδο πριν την έκρηξη του grunge. Mία περίοδο που η rock έγινε ξανά -για λίγο- τρόπος ζωής, φτύνοντας κατάμουτρα κολασμένους στίχους και σκληρές, αποσυντηθεμένες μελωδίες. Η εποχή αυτή πέρασε, ο Kurt Cobain έγινε μάρτυρας μιας επανάστασης που πνίγηκε στη κούνια προτού "μάθει να αρθρώνει λόγο" και το μόνο που έχει απομείνει να θυμίζει εκείνη την εποχή, είναι συλλογές σαν κι αυτή. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι (feel like a dirty old man already).

ΜOVIE

THE WAY OF THE GUN (Η Ώρα Των Όπλων) Σκηνοθεσία: Christopher McQuarrie Ryan Phillippe, Benicio Del Toro, Juliette Lewis, James Caan Artisan Entertainment 2000

Δεν χρειάζεται να δεις αυτή την ταινία για να επισημάνεις τις αναφορές της. Από το εξώφυλλο του DVD και μόνο, είναι προφανές ότι ο σκηνοθέτης Christopher McQuarrie (σεναριογράφος της ταινίας THE USUAL SUSPECTS) έχει δει πολύ Tarantino πριν ξεκινήσει να κινηματογραφεί. Μέχρι που βλέπεις (και ξαναβλέπεις) το THE WAY OF THE GUN, για να νιώσεις το "φαντασμα" του σκηνοθέτη Sam Peckinpah να πλανάται στην ατμόσφαιρα: Τα σκηνικά, οι χαρακτήρες, η ωμή και ταυτόχρονα χορογραφημένη βία, όλα παραπέμπουν σε αυτόν και ειδικά στο "απομυθοποιητικό" γουέστερν του, THE WILD BUNCH (Αγρια Συμμορία).

Ένα ντουέτο ψυχρών, κυνικών δολοφόνων (Phillippe και Del Toro) αποφασίζουν να απαγάγουν μια έγκυο (Juliette Lewis) και να ζητήσουν λύτρα. Δεν πρόκειται όμως για οποιαδήποτε έγκυο, αλλά για μία παρένθετη μητέρα τής οποίας το αγέννητο μωρό έχει προαγοράσει μεγαλομαφιόζος. Η απαγωγή θα ανοίξει τον "Ασκό του Αιόλου" και στη δίνη του θα βρεθούν τόσο οι απαγωγείς και το θύμα, όσο και ο μαιευτήρας της κοπέλας, οι δύο μπράβοι του μαφιόζου, αλλά και δύο βετεράνοι εκτελεστές -τον έναν από τους οποίους υποδύεται αριστοτεχνικά ο James Caan. Όλοι αυτοί θα οδηγηθούν σε ένα μεξικάνικο πανδοχείο, μια παλιά χασιέντα όπου μέσα σε ένα λουτρό αίματος, θα πρωταγωνιστήσουν η γέννηση και ο θάνατος.