|
του Δημήτρη Σακαρίδη 14-11-05 A Sense Of Dignity DISCLAIMER: Το σημερινό EDITORIAL, είναι και αυτό πάρα πολύ μικρό - τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα, όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί τον ένα χρόνο που έγραφα το SLEDGEHAMMER. Δείτε το ως μια μορφή αποτοξίνωσης. Προσπαθώ να γράφω όλο και μικρότερα κείμενα για να απαλλαχθώ από την καμπούρα της προηγούμενης στήλης μου. Μόλις μηδενίσω, θα ξεκινήσω πάλι τα "σεντόνια".
Όπως είδαμε, λοιπόν, στο προ δεκαπενθημέρου editorial που έγραψα, το επιχείρημα των υψηλότερων πωλήσεων που χρησιμοποιούν οι εταιρίες για να δικαιολογήσουν τις συνεργασίες τους με out-of-comics writers, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος με το πρώτο "φύσημα" του αέρα που φέρνει η πραγματικότητα των αριθμών. Είμαι βέβαιος πως κάποιοι θα κρατήσουν την κλασική στάση του "αυτή είναι απλά η άποψη σου και δεν μπορείς να την παρουσιάζεις ως fact", ρε μαλάκα Σακαρίδη. Wake up and smell the truth, people. Το θέμα δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Αν κοιτάξουμε τα παραδείγματα, η φαιδρότητα του προαναφερθέντος επιχειρήματος είναι πιο προφανής και από τουρίστα στη Νέα Υόρκη (I've been one, so I know). So, please, don't debate it. It's over... Περνάμε συνεπώς στο δεύτερο επιχείρημα που είναι λίγο πιο... tricky. Ο ερχομός γνωστών (ή και "γνωστών") συγγραφέων στα comics, θα αυξήσει το βαθμό "αναγνωρισιμότητας", "αξιοπιστίας", "εγκυρότητας", "σοβαρότητας", "αποδοχής" ή δεν ξέρω εγώ τί άλλο, από τον περιβόητο "έξω κόσμο". OK, let me see if I get this straight... Με λίγα λόγια, λέμε ότι, επειδή το Χάντμπολ δεν πάει καλά στην Ελλάδα, πρέπει να παίξει στο Φίλιππο Βέροιας ο Θοδωρής Ζαγοράκης, στο Δούκα ο Πύρρος Δήμας και στη ΧΑΝΘ ο Κώστας Κεντέρης (προ-Athens 2004, έστω). Δε γαμιέται, αθλητές δεν είναι και αυτοί; Τι σημασία έχει που δεν έχουν παίξει ποτέ στη ζωή τους Χάντμπολ και που τα αθλήματα τους έχουν πολύ διαφορετικές απαιτήσεις από αυτό; Τουλάχιστον είναι πιο διάσημοι από αυτούς που παίζουν τώρα (δε νομίζω πως υπάρχει κάποιο νόημα στο να αναφέρω ονόματα) και μπορεί να κάνουν και περισσότερους ανθρώπους να πάρουν το Χάντμπολ στα σοβαρά. Αν συνειδητοποιείτε την απίστευτη γελοιότητα αυτού του, ομολογουμένως ακραίου -not much, though- παραδείγματος, μπορείτε να καταλάβετε γιατί πιστεύω πως και το δεύτερο επιχείρημα έχει "πήλινα πόδια". Αυτή τη φορά, όμως, όχι για εμπορικούς λόγους όπως το πρώτο, αλλά κυρίως για ηθικούς και καλλιτεχνικούς. Δεν αρνούμαι πως μπορεί να προσέξει περισσότερο ο "έξω κόσμος" τα comics, αν στη δημιουργία αυτών συμμετάσχουν και κάποιοι γνωστοί από άλλους πιο "λαοφιλείς" χώρους, συγγραφείς. Αυτό είναι απολύτως λογικό να συμβεί (τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις - δεν είναι όλοι Stephen King) και δεν αποκλείεται κάποιες φορές αυτή η ξαφνική και απρόσμενη "δημοσιότητα" να βγει και σε καλό. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να χάσουν τα comics την ταυτότητα τους, εισάγοντας όλο και περισσότερους "outsiders" οι οποίοι, αναπόφευκτα, θα φέρουν μαζί τους τα επικρατούντα sensibilities των οικείων τους χώρων; Πόσο εύκολο είναι να αρχίσουν όλο και περισσότερο τα comics να μοιάζουν με ταινίες μικρού μήκους, με επεισόδια τηλεοπτικών σειρών ή με μυθιστορήματα; Πόσο εύκολο είναι να χαθούν ανεπιστρεπτί όλα εκείνα τα ιδιαίτερα και απολύτως μοναδικά στοιχεία που κάνουν τα comics να ξεχωρίζουν από όλα τα άλλα art forms; "Πολύ εύκολο", είναι η απάντηση. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, είναι σίγουρα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εμάς που το έχουμε καταλάβει. Ίσως γιατί, στην πραγματικότητα, δεν τον ενοχλεί κιόλας.
|
editorial archive | email the author | author's profile back to top |
|home|about us|downloads|contact|oldies|events| The artwork cannot be reproduced in any form without the written consent of the artist and/or publisher. Trade Names and trademarks mentioned and/or displayed on this Web Site are the property of their respective owners. All Rights Reserved. This page is best viewed at 1024x768 or higher with Mozilla Firefox 2.0.0.4 Certified on Mozilla Firefox 2.0.0.4+ or IE 6+ Powered by vi |