(Mis)Use Your Illusion

Τους τελευταίους μήνες έχουμε δει και διαβάσει δεκάδες άρθρα, αφιερώματα, συνεντεύξεις και κριτικές που σχολιάζουν, ποικιλοτρόπως, τα big events των δύο μεγάλων εταιριών. Ένα από αυτά μάλιστα το έγραψα εγώ, τον περασμένο Απρίλιο (linky-dink).

Ο κάθε σχετικός ή άσχετος, λοιπόν, καταθέτει την άποψη του είτε για το ποιά εταιρία κάνει καλύτερα crossovers, είτε για τους λόγους για τους οποίους τα εν λόγω events είναι πλάσματα του Σατανά και πρέπει να εξαλειφθούν για το καλό της κοινωνίας. Όπως έχω πει αρκετές φορές στο παρελθόν, ούτε εγώ συμπαθώ ιδιαίτερα τα crossovers, δίχως βέβαια να θεωρώ πως όλα τα προβλήματα των comics θα λυθούν αν η Marvel και η DC δεν ξανακάνουν τέτοιου είδους events. (if it were only that simple...)

Στο σημερινό κείμενο, όμως, δεν με ενδιαφέρουν οι λόγοι που οι εταιρίες επιλέγουν να κάνουν crossovers ή multi-part, multi title events, ή cross-company stories ή όπως στο διάολο θέλετε πείτε τα. Όχι, αδέρφια. Αυτό που με ενδιαφέρει (σήμερα τουλάχιστον) είναι οι λόγοι που οι αναγνώστες επιλέγουν να δίνουν τόσο μεγάλη βαρύτητα σε αυτά τα events.

Ή μάλλον, Ο ΛΟΓΟΣ!

Μετά από επίπονη και εξαντλητική μελέτη ετών, μετά από εκατοντάδες συζητήσεις με παντός είδους fanboys, μετά από την ανάγνωση ενός ανυπολόγιστου αριθμού τέτοιων stories, καθώς και ακόμη μεγαλύτερου αριθμού σχετικών άρθρων, κριτικών και αναλύσεων για αυτά, τολμώ να πω, με μεγάλη βεβαιότητα, πως ανακάλυψα πλέον τον ένα και μοναδικό πραγματικό λόγο που οι αναγνώστες υπερηρωικών comics έλκονται τόσο από τα μεγάλα crossovers.

Μπορώ να ισχυριστώ, με ποσοστό σιγουριάς που ξεπερνάει το 98.7%, πως έχω ολοκληρώσει τη "βιοψία" του μέσου fanboy και πλέον είμαι βέβαιος (όσο βέβαιος μπορεί να είναι κανείς για οτιδήποτε) τί είναι αυτό που του κάνει "κλικ" στα κάθε λογής CRISIS, HOUSE OF M, INFINITE GAUNTLET, ZERO HOUR, ONSLAUGHT, AGE OF APOCALYPSE, ARMAGEDDON, etc.

Είστε έτοιμοι για τη μεγαλύτερη αποκάλυψη στην ιστορία της comics-related αρθρογραφίας;

(Drum roll, please)

Η απάντηση είναι "η ελπίδα".

That's it. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Ευχαριστώ που ήρθατε και σήμερα στο αμφιθέατρο για την καθιερωμένη διάλεξη μου. Τα λέμε ξανά σε δύο εβδομάδες, για το επόμενο session, με θέμα...

Τί; Δεν καλυφθήκατε;

Δεν είστε βέβαιοι τι ακριβώς εννοώ;

Αν και βιάζομαι αρκετά, καθώς έχω κλείσει μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Κάτω Ραχούλας, με θέμα "Κινηματογραφικές μεταφορές comics: Γιατί να πεινάνε τα παιδιά στις χώρες του Τρίτου Κόσμου;", νομίζω πως μπορώ να καθυστερήσω την αναχώρηση μου για λίγα λεπτά και να εξηγήσω λίγο πιο αναλυτικά ποιά ακριβώς είναι αυτή η "ελπίδα" την οποία ανάφερα πριν από ακριβώς 99 λέξεις (Jeffrey, keep the engine on the limo running - I'll be done in a minute).

Η πικρή αλήθεια είναι πως αν έχεις διαβάσει ένα μεγάλο crossover, είναι σαν να τα έχεις διαβάσει όλα. Οι διαφορές στα plot points είναι μικρές, ποικιλία σε αφηγηματικές τεχνικές δεν υπάρχει και ουσιαστικά, το core theme των περισσοτέρων events είναι "heroes recognize problem... heroes fight villains (or other heroes)... heroes solve problem... the end".

Αυτό που διαφέρει -ενίοτε- είναι το "μετά". Το τι θα συμβεί στο Universe (ή στο sub-universe) με αφορμή τα συμβάντα του crossover. Τι αλλαγές θα επέλθουν στους χαρακτήρες, τις ζωές τους και την "πραγματικότητα" στην οποία ζουν. Από ένα σημείο και μετά, οι περισσότεροι αναγνώστες των μεγάλων crossovers δεν ενδιαφέρονται -σχεδόν καθόλου- για το τι θα συμβεί σε αυτό καθαυτό το crossover, αλλά για αυτά που θα επακολουθήσουν. Και αυτό συμβαίνει για έναν πολύ απλό λόγο.

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι fans των superhero universes πιστεύουν πως γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο -και σίγουρα καλύτερα από αυτούς που γράφουν τα comics- ποιό είναι το "ιδανικό" για το "δικό τους" Universe (ο βαθμός στον οποίο ενδέχεται να ισχύει αυτό είναι απολύτως irrelevant για το σημερινό μας topic). Στις περισσότερες συζητήσεις μεταξύ fans, αυτό που γίνεται άμεσα ξεκάθαρο είναι πως δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι με την κατάσταση που βρίσκεται το universe το οποίο παρακολουθούν και ζουν διαρκώς με την κρυφή ελπίδα πως θα συμβεί κάτι που θα το κάνει καλύτερο. Που θα αφαιρέσει όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία αυτοί θεωρούν περιττά ή προβληματικά και θα προσθέσει "καινούργια" τα οποία πάντα θεωρούσαν απαραίτητα. Αυτή ακριβώς η κρυφή ελπίδα είναι και το major attraction για κάθε μεγάλο event. "The DC Universe will never be the same", "an event that will change the Marvel Universe forever" και άλλα εξίσου χαριτωμένα. Παρ' όλο που οι αναγνώστες γνωρίζουν πως δεν υπάρχει περίπτωση οι περιβόητες "αλλαγές" να είναι 100% του γούστου τους (τουλάχιστον όχι για πολύ καιρό), δεν μπορούν να σταματήσουν να ελπίζουν πως "αυτή τη φορά θα το κάνουν σωστά".

False hopes, λοιπόν.

"The illusion of change".

Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη ολόκληρης της βιομηχανίας των mainstream comics. Αυτό είναι, ουσιαστικά, το μοναδικό πράγμα που κρατάει ζωντανές τις δύο μεγάλες εταιρίες. Το να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε overgrown fanboys.

Απόλυτη εξαπάτηση, συνεπώς;

Σαφέστατα, αλλά δυστυχώς, τείνουμε να ξεχνάμε μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Σε μια σχέση εξαπάτησης, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει συχνά και αυτός που εξαπατάται, είτε γιατί "they should know better", είτε γιατί επιδεικνύει μαζοχιστικές τάσεις, τις οποίες, εκ των υστέρων, αρνείται να παραδεχθεί (look ma, I'm in denial).

Μην έχετε αυταπάτες. Τα περισσότερα πράγματα μας συμβαίνουν επειδή εμείς οι ίδιοι το επιτρέπουμε.

Gotta split. Με περιμένουν στην Κάτω Ραχούλα.