Post-Postscript

Και τώρα, τί γράφουμε, ladies and gentlemen;

Με ποιόν τρόπο να ακολουθήσω το EDITORIAL που έγραψε την περασμένη βδομάδα, ο Κατιρτζιγιανόγλου, στο οποίο ανακοίνωνε το επερχόμενο COMICDOM CON ATHENS;

Ο άνθρωπος μίλησε για διεθνείς καλεσμένους, προβολές, signing events, workshops και panels με ξένους και Έλληνες δημιουργούς, παζάρια με retailers, έκθεση original art, εκδοτικούς οίκους, fanzines, awards...

How can I top this?

Easy answer: I can't!

Να σας πω την αλήθεια, είμαι κι εγώ λίγο αποσβολωμένος από το όλο πράγμα. Πριν από ενάμιση χρόνο ρίξαμε την ιδέα να ετοιμάσουμε ένα site, ως supplement του περιοδικού και τελικά, όχι μόνο το site αντικατέστησε πλήρως το περιοδικό, αλλά η επιτυχία και η προβολή που είχε μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε πράγματα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε παλιότερα.

Αναμφισβήτητα, είμαστε πολύ χαρούμενοι για όλα αυτά, αλλά μη νομίζετε πως είναι όλα fun 'n' games εδώ στο COMICDOM. Η αλήθεια είναι πως συχνά "χτυπάμε" τρελά working hours, για να μπορέσει το site να παραμένει ενήμερο και ενεργό 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, παρόλο που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε και "day jobs", οι οποίες μας κρατούν "φυλακισμένους" για αρκετές ώρες. Ειδικά αυτήν την περίοδο, με τις προετοιμασίες του COMICDOM CON να είναι σε full mode, μας μένει ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, που συχνά δεν επαρκεί ούτε καν για να διαβάσουμε τα comics που αγοράζουμε κάθε μήνα (εκτός από αυτά για τα οποία πρέπει να γράψουμε reviews, natch).

Δεν σας κρύβω πως η χθεσινοβραδινή απόφαση μου να παρακολουθήσω ολόκληρη την τελετή απονομής των βραβείων Oscar, προσπαθώντας για λίγες ώρες (και ήταν πραγματικά λίγες - to show ολοκληρώθηκε στις 6:30, κάτι που για όσους γνωρίζουν, είναι απλά αδιανόητο) να ξεχάσω εντελώς το COMICDOM, να μην κάνω απολύτως καμία δουλειά, είτε για το site είτε για το convention και να κρατήσω κλειστά τα τηλέφωνα μου για όλους, ώστε να παραμείνω απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό το -απροσδόκητο και ασυνήθιστο, με βάση τα δεδομένα των τελευταίων μηνών- τον τελευταίο καιρό- "personal time", με έκανε να αισθανθώ τρομερές τύψεις, μόλις ξύπνησα, σήμερα το μεσημέρι. (οι οποίες γιγαντώθηκαν, όταν "θυμήθηκα" πως μετά τη λήξη της τελετής, έκατσα να δω και το BEFORE SUNSET, στο Filmnet - great movie, by the way).

Anyway, το ρεζουμέ είναι πως, δυστυχώς ή ευτυχώς, το COMICDOM έχει γίνει για κάποιους από εμάς κάτι περισσότερο από ένα "χόμπι", ή μια περιστασιακή "ενασχόληση" και έχει αρχίσει να θυμίζει επικίνδυνα "δουλειά". Το καλό, βέβαια, είναι πως παραμένει -μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου- μια πολύ ευχάριστη, δημιουργική και απόλυτα ικανοποιητική "δουλειά". Και αυτό ακριβώς είναι που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.

Για πόσο καιρό ακόμη;

Θα ήθελα να πω "για πάντα", αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα αφελές και υπέρμετρα αισιόδοξο (και πιστέψτε με, η αισιοδοξία δεν είναι ένα από τα πράγματα που με χαρακτηρίζουν - πόσο μάλλον η οποιαδήποτε υπέρμετρη έκφραση αυτής).

Για πόσο ακόμη, λοιπόν;

Ακόμη μια εύκολη απάντηση: για "όσο"!

Enjoy it while it lasts. Και αυτό απευθύνεται εξίσου στους επισκέπτες του COMICDOM, όσο και στους δημιουργούς του.

Ίσως μάλιστα να έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για τους δεύτερους.

P.S.: για να μην ξεχνάμε και την επικαιρότητα που τρέχει γύρω μας, φαντάζομαι πως αρκετοί από εσάς περιμένατε να σχολιάσω την είδηση του "θανάτου" της Speakeasy. Σας παραπέμπω απλά σε ένα EDITORIAL που είχα γράψει πριν από λίγoυς μήνες και ειδικά στο συγκεκριμένο απόσπασμα (με συμπληρωματικά σχόλια σε bold):

 

Επιπλέον, φήμες -ανεπιβεβαίωτες, για την ώρα- θέλουν τουλάχιστον τρεις ακόμη ανεξάρτητες εταιρίες (μία εκ των οποίων έκανε και πολύ δυναμικό άνοιγμα όταν ξεκίνησε - αυτό ακριβώς το κομμάτι αφορούσε την Speakeasy) να βρίσκονται στα όρια της πτώχευσης. Αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, θα ακούσουμε τα όργανα σε λίγους μήνες (μια από αυτές τις περιπτώσεις που παρακαλάς να διαψευστούν οι εκτιμήσεις σου - δυστυχώς, κάτι τέτοιο δε συνέβη). Την ώρα που η DC θα κάνει το τριακοστό πέμπτο relaunch του BLUE BEETLE και η Marvel θα βγάζει ακόμη ένα limited series με πρωταγωνιστή κάποιον τριτοκλασάτο μεταλλαγμένο ήρωα, η μικρή (fill in the blank) θα αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο να βγει στη ζητιανιά όπως οι άλλες εταιρίες, ή αν απλά θα πρέπει να κλείσει το "μαγαζί" μια ώρα αρχύτερα (η αλήθεια είναι πως ο Adam Fortier δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση του ανθρώπου που θα έβγαινε στη ζητιανιά).

Rest In Peace, Speakeasy Comics.

Sadly, you probably won't be the last casualty in this stupid war.