X-ΜΕΝ 3: Δυνατές Εντυπώσεις

Πήγα στον κινηματογράφο να δω το X-MEN 3: THE LAST STAND, την Πέμπτη, πρώτη ημέρα της προβολής του, στην πρώτη παράσταση. Όσοι με γνωρίζουν, δεν εξεπλάγησαν. Κι αυτό γιατί μπορεί πλέον να ασχολούμαι επιλεκτικά με τους X-τίτλους, αλλά ουσιαστικά ποτέ δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με αυτούς και με τους χαρακτήρες τους. Κάπως έτσι αυτοπροσδιορίζομαι ως X-fan. Είμαι ταγμένος στους ήρωες και την ιδέα που εκπροσωπούν, και όχι στο franchise όλου αυτού του πράγματος.

Σκεφτείτε δε, πως όταν είδα την πρώτη ταινία X-MEN ήμουν αρκετά διστακτικός. "Τι διάολο" σκεφτόμουν, "χρειάζεται ο Singer μια ολόκληρη ταινία για να κάνει set up στους χαρακτήρες και τον μύθο;" Αργότερα, βλέποντας το X2 προστέθηκα κι εγώ στη μεγάλη λίστα των αναγνωστών που θεωρούν ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι, όχι μόνο καλύτερη της πρώτης, αλλά ενδεχομένως και η καλύτερη (whatever that means) κινηματογραφική μεταφορά από comic. Λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός ότι το X2 άφηνε άφηνε να εννοηθεί ξεκάθαρα ότι η silver screen μεταφορά της Phoenix θα έρθει στην επόμενη ταινία, η ανυπομονησία για τη συνέχεια χτύπησε peak, σχεδόν μόλις βγήκα από την αίθουσα όπου και είχαμε δει το X2 με τον ΣΕΑ.

Και μετά από κάμποσο καιρό, έρχεται η είδηση ότι ο Bryan Singer δεν θα σκηνοθετούσε τελικά το τρίτο film για τους X-MEN, προκειμένου να αφοσιωθεί στο SUPERMAN RETURNS. Και ύστερα ήρθε ένας άλλος σκηνοθέτης ο οποίος "την έκανε", για να καταλήξουμε ότι στην καρέκλα του θα κάτσει τελικά ο Brett Ratner. Ποιος; Ένα σχεδόν άσημος σκηνοθέτης. Από σίγουρο στοίχημα που ήταν το X-MEN 3, άρχισε να παίζει στις συζητήσεις ως επίφοβο outsider...

Σήμερα που πλέον έχω δει την ταινία, αυτό που έχω να πω είναι το "It delivers the goods". Κάτι βέβαια το οποίο και θα ήταν αδύνατο με το τόσο καλο σεναριακό υλικό που είχε στα χέρια του ο Ratner, αλλά και χάρη σε ένα εξαιρετικό cast ηθοποιών που έχει ήδη περάσει τις εξετάσεις με επιτυχία, από την πρώτη κιόλας ταινία. Θα ήταν όμως αδύνατο, και για έναν επιπλέον λόγο: Στο X-MEN 3 γίνονται όλα! Και τι εννοώ όλα; Στο cast προστίθενται ο Angel, ο Beast και η Kitty Pryde, η βιομηχανία Worthington ετοιμάζεται να διαθέσει στην αγορά ένα εμβόλιο που καταστέλει την "αρρώστεια" της μετάλλαξης κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Jean Grey επιστρέφει ως Phoenix, παίζει λίγο με τις ορμές του Wolverine, κατά κύριο λόγο όμως... μακελεύει.

Photo © 20th Century Fox. All Rights Reserved.

Βλέποντας την ταινία και το πλούσιο υλικό με το οποίο έκανε παιχνίδι, κατέληξα ότι ο Singer σηκώθηκε από το τραπέζι πρωτού καν του σερβίρουν το κυρίως πιάτο. Το Χ-ΜΕΝ 3: THE LAST STAND είναι εκείνη η ταινία από τις τρεις, στην οποία συμβαίνουν και τα πιο σημαντικά πράγματα. Θα μου πείτε "τι σε ενοχλεί η απουσία του Singer, αν ο Ratner κάνει καλά τη δουλειά του;" Το θέμα όμως εδώ, δεν είναι αν κάνει καλά τη δουλειά του, ή όχι. Το θέμα είναι πως παρότι φέρνει με αξιοπρεπέστατο τρόπο εις πέρας την αποστολή του, είναι προφανές ότι δεν έχει την εμπειρία του προκατόχου της θέσης και προσωπικά δεν πρόσεξα να έχει ούτε και κάποια ξεχωριστή σκηνοθετική ματιά. Η ταινία μοιάζει με καλοδουλεμένη μηχανή, το σενάριο πάνω στο οποίο πατάει ο Ratner είναι συμπαγές και στα σημεία του αριστοτεχνικό, και τέλος για άλλη μια φορά βλέπεις τους X-MEN, τόσο σε επίπεδο χαρακτήρα, όσο και ικανοτήτων (οι δυνάμεις των Beast και Kitty Pryde αποτυπώνονται ιδιαίτερα επιτυχημένα, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει με τον ανύπαρκτης σημασίας για την πλοκή, Angel).

SPOILER WARNING: Αν για σένα η περιέργεια, υπερτερεί του στοιχείου της έκπληξης, μάρκαρε με το mouse σου τις επόμενες γραμμές. Διαφορετικά προσπέρασε τη φωτογραφία που ακολουθεί για να πας στη συνέχεια του spoiler-free κειμένου.

Κορυφαία σκηνή της ταινίας είναι δίχως άλλο εκείνη όπου ο Wolverine στέκεται σε απόσταση απέναντι από μια Phoenix που έχει προ πολλού περάσει τα όρια της λογικής και σκοτώνει αδιακρίτως. Καθώς σταδιακά ο Wolverine την πλησιάζει, ο Ratner σκηνοθετεί εδώ την -κατά τη γνώμη μου- συγκλονιστικότερη σκηνή σε μεταφορά από comic σε ταινία: Οι δυνάμεις της Phoenix επιτίθενται μανιασμένα στον Wolverine, και αυτός αναρρώνει ταχύτατα χάρη στο healing factor του, ώστε να μπορέσει να την πλησιάσει και λέγοντάς της τρεις μαγικές λέξεις, να μπήξει τα νύχια του μέσα στο κορμί της, σκοτώνοντάς τη. (αρκετά πριν η Jean είχε σκοτώσει τον Xavier και τον Cyclops, κι εσύ μόλις θυσίασες τρία ισχυρά σοκ).

Photo © 20th Century Fox. All Rights Reserved.

Πού βρίσκονται τελικά τα προβλήματα; Στην έλλειψη σκηνοθετικής ματιάς (όπως προείπα), αλλά και στο γεγονός ότι οι καινούριοι χαρακτήρες, μας δείχνουν αρκετά για τις δυνάμεις τους, σχεδόν τίποτε όμως για τους ίδιους. Αυτό βέβαια δεν σταματά τους ηθοποιούς από το να δίνουν ερμηνευτικά τον καλύτερό τους εαυτό. Η Famke Janssen είναι απλώς θεϊκή ως διχασμένη Jean Grey, η Halle Berry έχει επιτέλους κείμενο για να δείξει ποια είναι η Storm, και τόσο οι παλιοί όσο και οι καινούριοι ηθοποιοί, δίνουν τον ορισμό των υποδειγματικών ερμηνειών.

Είμαι βέβαιος ότι θα ξαναδώ αυτή την ταινία, πριν σταματήσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους. Κι ας μην είναι το αριστούργημα που ήταν το X2, κι ας μην είναι οι κινηματογραφικοί ήρωες απόλυτα πιστοί στους χάρτινους. Θα την ξαναδώ γιατί για τρίτη φορά στη ζωή μου, βγήκα από το σινεμά και είχα δει μια καλή ταινία για τους X-MEN. Και για αυτό που είναι οι X-MEN.

Stay Tuned!

Αυτή όμως, είναι η δική μου άποψη για το X-MEN: THE LAST STAND. Μην παραλείψετε από αύριο Τρίτη, να διαβάσετε το review του κινηματογραφικού συντάκτη μας Νίκου Λάμπρη. Και μια κι είστε εδώ, θα σας συνιστούσα να ακούσετε και την "άλλη" άποψη του έκτακτου συνεργάτη μας και σχεδιαστή του ΥΨΙΛΟΝ, Θάνου Κόλλια, και η οποία σε συνδυασμό με τη δική μου στοιχηματίζω ότι θα σας μπερδέψει.

Χ-ΜΕΝ 3: THE LAST STAND review

του Θάνου Κόλλια

Με δυο λέξεις:
ΜΗΝ ΠΑΤΕ!!!!!!!

Θα το έκλεινα εδώ, αλλά μάλλον θα πρέπει να πω δυο λογάκια.

Κατά πρώτον, είμαι fan των Χ-ΜΕΝ. Μεγάλωσα με το comic στα χέρια μου και το πρώτο original Αμερικάνικο μου το διάβαζε ο αδελφός μου. Ήταν το UNCANNY X-MEN #125 κι εγώ ήμουν 6 χρονών. (φυσικά, από τις εκδόσεις Καμπανά είχα ήδη γνωρίσει την παλιά ομάδα). Αγαπημένοι μου χαρακτήρες ήταν, είναι και θα είναι ο Κύκλωπας και η Jean Grey. Λίγους μήνες μετά, η πιο σημαντική ιστορία της ομάδας έλαβε χώρα, το λεγόμενο Dark Phoenix Saga. Ο τίτλος, οι χαρακτήρες του, η Marvel, ακόμη και τα ίδια τα comics άλλαξαν μετά από αυτό. Το αν κάποιος το θεωρεί αριστούργημα ή όχι, διαχρονικό ή ξεπερασμένο έχει λίγη σημασία. Αυτές οι ιστορίες εκδόθηκαν τότε ήταν από μόνο του ένα γεγονός πολύ σημαντικό.

Όταν το 2000 βγήκε η πρώτη ταινία του Bryan Singer μόνο ένας τυφλός δε θα έβλεπε τις τεράστιες διαφοροποιήσεις ανάμεσα στο πρωτογενές υλικό και το κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Και παρόλη την απέχθειά μου στο Wolverine, η ταινία με κέρδισε. Κι ας μην είχε κοστούμια, κι ας ήταν ο Κύκλωπας πιο πίσω από τον Logan.

Το 2002, όταν προβλήθηκε το Χ2, βγήκα από την αίθουσα με το στόμα αρθάνοικτο. Τη θεωρώ μακράν την καλύτερη ταινία υπερηρώων της νεώτερης εποχής. Οι προσδοκίες που μου δημιούργησαν οι τελευταίες σκηνές της ταινίας, με έκαναν να περιμένω την τρίτη ταινία, πιο πολύ από κάθε άλλη.

Τα σύννεφα βέβαια άρχισαν να εμφανίζονται νωρίς... Ο Singer δεν το έπαιρνε απόφαση να την γυρίσει πριν από το SUPERMAN RETURNS, οι ηθοποιοί μεγάλωναν, το στούντιο πίεζε.... Αποτέλεσμα; Ο Brett Ratner.

Αποτέλεσμα (ξανά!); Η χειρότερη ταινία με υπερήρωες... EVER!

(Θα χρησιμοποιήσω αρκετά Spoilers, και που βάζω προειδοποίηση πάει πολύ!)

Μια ταινία ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΗ με την ιστορία της Phoenix από τα comics (η Phoenix είναι το δεύτερο μέρος της διχασμένης προσωπικότητας της ηρωίδας. Τώρα, γιατί λέγεται έτσι, τι σχέση έχει, πού είναι το Phoenix effect, πού στον κόρακα έβγαινε αυτό από την προηγούμενη ταινία όπου η αύξηση στις δυνάμεις της είχε συνδυαστεί με τη μηχανή του Μαγκνέτο από την πρώτη ταινία, δεν ξέρω), με ολισθήματα απίστευτα (ο Xavier, ο Scott και η Jean νεκροί στο τέλος της ταινίας, με άλλα λόγια το μυαλό, η καρδιά και η ψυχή των X-Men!), ο Xavier, απ' ό,τι έμαθα εκ των υστέρων, επιστρέφει σε ένα άλλο σώμα, 5 λεπτά μετά το τέλος της ταινίας, κι αφού έχουν τελειώσει όλα τα credits (!!!!!!), ο Wolverine σκοτώνει τη Phoenix, η οποία νωρίτερα είχε σκοτώσει τον Scott και τον Xavier -καλά, συγνώμη, το διάβασαν το Dark Phoenix Saga πριν γυρίσουν αυτή την αηδία;- η Phoenix με μαύρα μάτια και φλέβες στο πρόσωπο, ένα κακέκτυπο της Dark Willow, από τον έκτο κύκλο της Buffy -κοινώς η αντιγραφή της αντιγραφής, οι κακοί συγκντρώνονται σε ένα δάσος, όπου λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, σε ένα εντελώς ανέμπνευστο και κιτς περιβάλλον.... Δεν υπάρχουν λόγια, ειλικρινά.

Photo © 20th Century Fox. All Rights Reserved.

Προσθέστε το ότι έχει μια αισθητική ΑΣΧΕΤΗ με τις προηγούμενες, οι χαρακτήρες είναι τελείως καρικατούρες των εαυτών τους, οι νέοι χαρακτήρες είναι πάρα πολύ, ένας εκ των οποίων έχει δυο δυνάμεις (και μην μου πει κανείς για secondary mutations και άλλες morrisonμαλακίες), άστα βράστα....

Μακάρι να μπορούσα να σβήσω από τη μνήμη μου αυτήν την εμπειρία.....

Το αποτέλεσμα (ματαξανατούμπαλιν); Να κάνω σκοπό μου να αποτρέψω οποιοδήποτε άνθρωπο σχετικό ή άσχετο με τους Χ-ΜΕΝ από το να δει αυτό το αίσχος.

Βαθμολογία: 0/1000000000