Writer: Grant Morrison

Artists: Richard Case (#19-24), Doug Braithwaite (#25)

First Published: 1989 (original issues), 1992 (trade paperback)

Format: 7-issue storyline

DC Comics (Vertigo)

ΙΣΤΟΡΙΑ: Η ανασύσταση μιας κατεστραμμένης ομάδας υπερηρώων μετά το crossover INVASION, κατά τη διάρκεια του οποίου ένας εξωγήινος ιός προσέβαλε τη συντριπτική πλειοψηφία των υπερηρώων του πλανήτη Γη. Ο καθηγητής Niles Caulder ανασυντάσσει την ομάδα του Doom Patrol, συμπεριλαμβάνοντας στην καινούργια της σύνθεση, παλιούς και νέους χαρακτήρες οι οποίοι στη συνέχεια ρίχνονται σε μια σειρά από απίστευτα σουρεαλιστικές περιπέτειες. Το ταξίδι έχει μόλις αρχίσει και για τους χαρακτήρες αλλά και για τον αναγνώστη.

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Το σενάριο του Grant Morrison, το οποίο είναι "διαφορετικό" από κάθε άποψη και με κάθε έννοια του όρου. Καθώς οι ιστορίες ξεδιπλώνονται, αυξάνεται και η ταχύτητα με την οποία ο αναγνώστης βομβαρδίζεται από ιδέες, αλλά και η πυκνότητα των αφηγηματικών τεχνικών και εικόνων που προέρχονται από πηγές και επιρροές έξω από την παραδοσιακή σφαίρα των comics. Μέσα σε έξι τεύχη ο αναγνώστης διαβάζει ιστορίες που περιέχουν αναφορές σε φιλοσοφικές θεωρίες, λογοτεχνικά κείμενα, πειραματικό κινηματογράφο, παραδοσιακά παραμύθια και περιθωριακούς καλλιτέχνες και όλα αυτά με ένα υπόγειο χιούμορ χωρίς ίχνος σαρκασμού. Το σενάριο του Morrison μοιάζει με μπλέντερ που ανακατεύει και ριμιξάρει τα πάντα χωρίς κανένα άγχος.

Στο DOOM PATROL ό,τι θεωρείται περιθωριακό και διαφορετικό γίνεται λόγος γιορτής αλλά με ένα αρκετά ξεχωριστό τρόπο σε σχέση με το mainstream περιθώριο που υποτίθεται ότι εκφράζουν οι υπερήρωες. Ο υπόγειος παραλληλισμός, η σύγκριση αλλά και η αντίθεση με την επίσης περιθωριακή αλλά γκλαμουράτη προοπτική των X-Men δεν είναι ποτέ μακριά. Ο Morrison αρνείται να περάσει ένα αφηγηματικό βερνίκι στους χαρακτήρες που θα τους κάνει πιο όμορφους και πιο θελκτικούς - αντίθετα φροντίζει να αναδεικνύει, να φέρνει στην επιφάνεια όσο περισσότερο γίνεται τη διαφορετικότητα τους: η Crazy Jane είναι κλινικά τρελή και η σχιζοφρένεια της εκδηλώνεται ως σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας. Καθεμιά από τις 64 προσωπικότητές της έχει και διαφορετικές υπερδυνάμεις. Ο Cliff Steele (Robotman) είναι ένας εγκέφαλος που νιώθει "φυλακισμένος" σε ένα σώμα-ρομπότ και θα ήθελε να είναι ένας "φυσιολογικός" άνθρωπος. Ο Niles Caulder, ένα μείγμα Charles Xavier και Magneto αλλά χωρίς τις υπερδυνάμεις, είναι ο "αρχηγός" της ομάδας ο οποίος βλέπει τo όλο εγχείρημα σαν ένα πείραμα. Ο/Η Rebis είναι η αλχημιστική ένωση τριών μερών (αρσενικό-θηλυκό- πνεύμα) και ο άγνωστος παράγοντας στις εσωτερικές ισορροπίες της ομάδας. Η Dorothy είναι μια πιθηκόμορφη πιτσιρίκα που έχει την ικανότητα να κάνει πραγματικότητα τους φανταστικούς φίλους της. Ο Joshua, τέλος, είναι ο πιο "παραδοσιακός" χαρακτήρας της ομάδας: ένας "απλός υπερήρωας" ο οποίος για κάποιο λόγο κατέληξε στην συγκεκριμένη ομάδα.

Το σκίτσο των Case και Braithwaite ταιριάζει απόλυτα στο σενάριο του Morrison καθώς είναι ρεαλιστικό και καρτουνίστικο στις σωστές δόσεις, όπου και όταν πρέπει. Αν μάλιστα προμηθευτείτε το trade paperback τότε θα αποκτήσετε και το καταπληκτικό εξώφυλλο του Simon Bisley.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ: Το μόνο εμφανές πρόβλημα του DOOM PATROL είναι ότι με την πρώτη ματιά ίσως φανεί λίγο δύσβατο ή απροσπέλαστο. Ακόμη όμως και όταν αποτυγχάνει να "απογειωθεί", ακόμη κι όταν δεν πείθει πως έχει αφομοιώσει όλες του τις επιρροές σε ένα ολοκληρωμένο σύνολο παραμένει ένα πολύ ενδιαφέρον comic για όποιον το διαβάσει. Δυστυχώς η φαντασία και η τόλμη με την οποία γραφόταν το DOOM PATROL σήμερα σπανίζει και αυτό ίσως να είναι πρόβλημα για κάποιους νέους αναγνώστες που δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους "υπερβατικές" δουλειές.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Το DOOM PATROL χαρακτηρίζεται από μια φρενήρη εφευρετικότητα που θυμίζει, τρόπον τινά, Jack Kirby και ειδικά τη δουλειά του "King" στο FANTASTIC FOUR. Από την άλλη, ίσως το τόσο ευρύ φάσμα αναφορών να εκνευρίσει ή να κάνει το DOOM PATROL να φαίνεται εξυπνακίστικο αλλά με αυτό τον τρόπο ο Morrison θέλει (ή τουλάχιστον, ελπίζει) να τονίσει τη διαφορετικότητα του comic και των χαρακτήρων του. Το DOOM PATROL γιορτάζει και διασκεδάζει με το ασυνήθιστο, το περιθωριακό και με ότι θεωρείται ελάττωμα και αδυναμία. Κατά καιρούς, μπορεί και μιλάει για σκληρά πράγματα και θέματα-ταμπού με τεκνικόλορ τρόπους. Πάντα όμως διαχέεται από αισιοδοξία και αγάπη για τους χαρακτήρες του.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Του ιδίου συγγραφέα, το NEW X-MEN και το INVISIBLES έχουν παρόμοιες θεματικές και δυναμικές (και παρόμοιους χαρακτήρες). Το 1963 των Alan Moore και Rick Veitch για μια παρόμοια προσπάθεια αλλά και το WATCHMEN των Alan Moore και Dave Gibbons επειδή και αυτό συνδυάζει διαφορετικές αφηγηματικές τεχνικές για να μας εισαγάγει σε ένα σύμπαν υπερηρώων που βρίσκονται στο περιθώριο. Με τη διαφορά ότι το WATCHMEN δεν περιέχει ίχνος χιούμορ αλλά μόνο σκληρή ειρωνεία.