Writer: Alan Moore

Artists: Curt Swan, George Perez, Kurt Schaffenberger

First Published: 1986

Format: 2-issue storyline (Superman #423 & Action Comics #583)

DC Comics

ΙΣΤΟΡΙΑ: Το 1997, με αφορμή την δεκαετή απουσία του Superman, ο Tim Crane δημοσιογράφος της Daily Planet, επισκέπτεται την τέως miss Lois Lane και νυν Mrs.Elliot για μια συνέντευξη. Η Lois ανασύρει από τις αναμνήσεις της τα γεγονότα που οδήγησαν τον προστάτη της Metropolis στην αποχώρηση από την ενεργό δράση, αρχίζοντας με την περιγραφή των τελευταίων χρόνων πριν από αυτή.

Μετά από μια περίοδο ηρεμίας, με τους πολλούς εχθρούς του Superman να μην αποτελούν πλέον απειλή, o Bizarro ξανακάνει την εμφάνιση του, αλλαγμένος. Έχει μετατραπεί σε δολοφονική μηχανή και λίγο μετά από την συνάντηση του με τον αντίπαλό του αυτοκτονεί, με την συμπεριφορά του να προβληματίζει. Οι παλαιοί εχθροί συνεχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους, με τους Toyman και Prankster να αποκαλύπτουν την διπλή ταυτότητα του Clark Kent, δολοφονώντας τον Pete Ross για να αποσπάσουν την πληροφορία. Παράλληλα, ο Lex Luthor ανακαλύπτει το μεταλλικό κρανίο του Brainiac και άθελά του, γίνεται σκλάβος του, αφού η συνείδηση του είχε παραμείνει εγκλωβισμένη εκεί μέσα. Μετά από μια μαζική επίθεση των Metallos στο κτήριο της Daily Planet, ο Superman αποφασίζει να συγκεντρώσει τους πιο στενούς φίλους του στο Fortress of Solitude, για την δική τους ασφάλεια, αναμένοντας το χειρότερο.

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Ο μουσάτος Βρετανός μέσα σε δυο μόλις τεύχη, γράφει το end of an era, για το no1 ήρωα της DC και έναν από τους σημαντικότερους της 9ης Τέχνης, στο σύνολο της. Το εύκολο μονοπάτι θα ήταν μια επική μάχη με όλους τους σημαντικούς villains, που είχε αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια. Το προσφέρει αυτό βέβαια, συνδέοντας τους στο τέλος με έναν πολύ έξυπνο τρόπο, αλλά θεωρεί εξίσου σημαντική την απογύμνωση του χαρακτήρα από το super, αφήνοντας μόνο το man. Ο Clark, ή Kal-el αν θέλετε, είναι αντιμέτωπος με τον φόβο του θανάτου και όπως κάθε θνητός, σκαλίζει το παρελθόν για να βρει τα λάθη που έκανε, εστιάζοντας στις προσωπικές του σχέσεις: Lois και Lana, οι δυο γυναίκες που αγάπησε, όσο επέτρεψε o ίδιος στον εαυτό του τουλάχιστον, μετανιώνοντας που δεν μπόρεσε να ανταποδώσει την αγάπη τους στο βαθμό που εκείνες την προσέφεραν. Με αυτή την ιστορία we believe that a Superman can cry.

Το σενάριο το ίδιο, είναι συμπαγές, με πολλά γεγονότα να συμβαίνουν, χωρίς να δίνει την αίσθηση της βιασύνης, ή ότι κάτι έχει μείνει από έξω. Αγγίζει επίσης πάρα πολλά σημεία της πλούσιας ιστορίας του χαρακτήρα, προκαλώντας το γνωστό χαμόγελο ενός βετεράνου αναγνώστη, που οφείλεται στην διαπίστωση ότι ο συγγραφέας σεβάστηκε το αντικείμενο του και το γνώριζε καλά. Ο Swan από την άλλη είναι και αυτός ιδανική επιλογή, επειδή το όνομα του έχει χαραχθεί σε πολλές συνειδήσεις ως ο definite Superman artist. Με την βοήθεια των Perez και Schaffenberger, το τελικό αποτέλεσμα είναι αντάξιο αυτό του εξαιρετικού σεναρίου που καλείται να υπηρετήσει.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ: Φοβάμαι να γράψω κάτι σε αυτό σημείο, μήπως και προκαλέσω την οργή του αξιότιμου συνεργάτη, Βασίλη -Alan rules!- Σάκκου! Πέρα από την πλάκα όμως, ειλικρινά δεν μπορώ να ανιχνεύσω κάτι.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Σε αυτό το storyline, ο Moore για δεύτερη φορά αποδομεί τον Man of Steel με επιτυχημένο αποτέλεσμα και πάλι. Κάτω από την πολύχρωμη στολή και τις εκτός πραγματικότητας δυνάμεις, βρίσκεται ένας άνθρωπος με τις ίδιες επιθυμίες, όπως όλοι. Η κατάληξη της πορείας του, τον βρίσκει να έχει βιώσει όσα θα ήθελε, έχοντας πλέον αποκτήσει την ευτυχία που αναζητούσε. Μπαίνει ένα τέλος σε plotlines που κυριάρχησαν σε σελίδες επί δεκαετίες και αφήνει ανοικτό το πεδίο για την έλευση του John Byrne και για τον επαναπροσδιορισμό που πραγματοποίησε. Με αυτό τον τρόπο, οφείλεται να γράφεται το τέλος της ιστορίας σε τέτοιου ειδικού βάρους χαρακτήρες.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Το SUPERMAN ANNUAL #11, επίσης του Moore, κινείται σε ένα ανάλογο κλίμα προσέγγισης και εκεί γίνετε η άλλη αποδόμηση που προανέφερα. Ελπίζω όλοι εκεί έξω να έχετε -το λιγότερο- διαβάσει το V FOR VENDETTA και το WATCHMEN. Αν όχι, τι περιμένετε, μου λέτε; Για πιο "ζόρικες" Moore-καταστάσεις υπάρχει πάντοτε το αριστουργηματικό και ταυτόχρονα πολύ πιο δύσκολο, FROM HELL.