Writers: Alan Moore (#8), Neil Gaiman (#9), Dave Sim (#10), Frank Miller (#11)

Artist: Todd McFarlane

Format: issues #8 - #11 of monthly series

First Published: 1993

Image Comics

ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο Billy Kincaid (επίσης γνωστός ως mr. Chill-ee, serial killer παιδιών), είχε μια σύντομη, μοιραία γνωριμία με τον Spawn. Τώρα, ξυπνάει σε ένα διαφανή σάκο, κρεμασμένος από ένα δέντρο, σαν να είναι φρούτο. Γρήγορα συμπεραίνει ότι είναι νεκρός και ότι το μέρος που βρίσκεται, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από την μεταθανάτια ζωή. Λίγο μετά την "ωρίμανση" του και την πτώση από το δέντρο, γνωρίζει μια ομάδα άλλων ανθρώπων και αρχίζουν να περιπλανιούνται σε αυτόν τον καινούργιο, άγνωστο κόσμο. Οι κάτοικοι αυτής της διάστασης όμως, έχουν άλλα σχέδια, καθώς συλλέγουν τις ψυχές τους, για τους δικούς του σκοπούς. Στο τέλος μένει ο Billy, μαζί με ένα κοριτσάκι, αγνοώντας την κατάληξη που τον περιμένει.

Επιστροφή στη δική μας διάσταση, στο παρελθόν της και συγκεκριμένα στα χρόνια του μεσαίωνα. Βλέπουμε τον Hellspawn εκείνης της εποχής, να πέφτει θύμα των φονικών διαθέσεων της Angela, μιας πανούργας αγγέλου-κυνηγού. Ένα από τα μελλοντικά υποψήφια θύματα της, είναι φυσικά και ο Al Simmons, ο Hellspawn της σημερινής εποχής. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης τους είναι η εξαφάνιση του Spawn και η επανεμφάνιση του σε ένα αλλόκοτο και ακατανόητο για εκείνον χώρο, το έβδομο επίπεδο του πύργου της κολάσεως, γνωστό και ως Erebus. Εκεί, θα επιχειρήσει να σώσει ένα πλήθος ηρώων, φυλακισμένων πίσω από βαριά κάγκελα και να φέρει κάποια αλλαγή, αλλά θα αποτύχει. Εντελώς αναπάντεχα, εμφανίζεται μπροστά του ένας ανθρωπόμορφος μυρμηγκοφάγος που καπνίζει και του συστήνεται ως Cerebus. Θα τον πάρει από τον ανώφελο αγώνα του, έχοντας ως σκοπό να τον οδηγήσει πίσω στο σπίτι του.

Η επαναφορά στη πραγματικότητα, βρίσκει τον Spawn πίσω στα σοκάκια με τους αστέγους φίλους, έναν χώρο που τον ονομάζει πλέον σπίτι του. Δεν προλαβαίνει να ηρεμίσει παρά λίγες μόνο στιγμές, πρώτου βρεθεί μπλεγμένος σε έναν πόλεμο μεταξύ δυο συμμοριών, των Nerds και των Creeps. Το καθήκον θα τον καλέσει και θα υπερασπιστεί αυτά που θεωρεί σημαντικά, με τον δικό του τρόπο φυσικά!

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Τέσσερις από τους σημαντικότερους συγγραφείς - του χώρου μας πάντα, του τελευταίου τετάρτου του προηγουμένου αιώνα, αναλαμβάνουν από ένα τεύχος ο καθένας, της επιτυχημένης -τότε- εμπορικά σειράς του McFarlane.

Την αρχή την κάνει ο Alan Moore, συστήνοντας μας σε μια κυνική εικόνα της μεταθανάτιας ζωής. Δεν υπάρχει άφεση αμαρτιών, δεν υπάρχει συγχώρεση και γαλήνη, ούτε έστω μια εσωτερική βελτίωση και διαφώτιση. Ο Kincaid όσο ζούσε, ήταν δολοφόνος παιδιών και αυτή η στάση του δεν άλλαξε μετά τον θάνατο του. Δεν σημαίνει όμως, ότι δεν έχει κάποια χρησιμότητα, αντιθέτως όλες ψυχές των ανθρώπων έχουν την χρησιμότητα τους. Αυτή μπορεί να είναι η ενσωμάτωση τους σε υπολογιστές ως κυκλώματα, ή ακόμα και εκλεκτή λιχουδιά για ορισμένους! Ψυχρή η ματιά του, σε αυτή την ιστορία τρόμου και την απάντηση την δίνει ο ίδιος σε όποιον μπορεί να τον θεωρήσει υπερβολικό: Ca-Ca happens little buddy. Ca-Ca happens.

Την σκυτάλη παίρνει ένας άλλος γνωστός Βρετανός, ο Neil Gaiman, καταθέτοντας τη δική του άποψη για την αντίπαλη πλευρά της Κολάσεως, αυτή του Παραδείσου. Ενός παραδείσου οπού οι άγγελοι είναι κυνηγοί, γυναικείου φύλου (και ιδιαίτερα sexy, I might add), μέρος μιας γραφειοκρατικής μιλιταριστικής μηχανής με παραρτήματα στη Γη. Η πλευρά που ανήκουν δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, με τις μεθόδους τους να είναι ακραίες, μη διστάζοντας να σκοτώσουν τους αντιπάλους εν ψυχρώ, χωρίς αυτοί να έχουν γνώση της πλήρους εικόνας της κατάστασης που βρέθηκαν μπλεγμένοι. Ιδανικό παράδειγμα, ο medieval Spawn που γνωρίζουμε στις πρώτες σελίδες του 9ου τεύχους της σειράς και μετά από λίγο τον αποχαιρετάμε, με την "βοήθεια" της Angela.

Σειρά έχει η πιο αναπάντεχη συμμετοχή, αυτή του Dave Sim, καθώς και της προσωπικής του δημιουργίας του Cerebus, σε ένα τεύχος που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, με διαφορά. Ο Sim εντάσσει τις προσωπικές του απόψεις περί creative rights, χωρίς να ξεφεύγει από τα πλαίσια της ιστορίας που του έστησαν οι δυο προηγούμενοι. Τρομακτική η εικόνα, με τα άμεσα αναγνωρίσιμα χέρια πολλών γνωστών super heroes μέσα από τα σίδερα της φυλακής, ενώ μπροστά τους σε απόσταση ελάχιστων βημάτων, βρίσκονται αυτοί που τους έδωσαν ζωή, ανήμποροι να τους βοηθήσουν, όντες δεμένοι και με κουκούλες στα κεφάλια. Οι ήρωες κραυγάζουν αδικία, αλλά ο Spawn, παρά την δύναμη που δέχεται από αυτούς, δεν καταφέρνει να του βοηθήσει. Ούτε ακόμα και η δύναμη του He-Who-Came-First (ποιος είναι; I'll give you a hint, έχει ένα S στο στήθος του) δεν κάνει την διαφορά. Οι χαρακτήρες δεν μπορούν να σωθούν επειδή, όπως λέει ο Cerebus οι δημιουργοί τους, τους πούλησαν στις εταιρίες και το -αμέτρητο- χρήμα είναι πιο ισχυρό από οτιδήποτε. Scary stuff, huh? Όσο για το τέλος, συγκινητικό και παράλληλα πικρό. O Sim, με απίστευτη άνεση συνδυάζει μέσα σε 22 σελίδες ετερόκλητα θέματα όπως το καυστικό σχόλιο για τις μεγάλες εταιρίες των comics (ξέρετε ποιες είναι) και την πραγματοποίηση των επιθυμιών του κεντρικού χαρακτήρα της σειράς. Μην ξεχάσω, για καλύτερη κατανόηση της ιστορίας, αντικαταστήστε το Spawn με Todd McFarlane και το Cerebus με Dave Sim και θα αρχίσετε να βγάζετε περισσότερο νόημα.

Τέλος, το ιδιαίτερης τεχνοτροπίας σχέδιο του McFarlane είναι σε μεγάλα κέφια, με τους -πάρα πολλούς- φίλους του να χαίρονται.

Κάτι μου φαίνεται ότι ξέχασα όμως...

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ: Σωστά! Το τευχάκι το Frank Miller! Γιατί; Επειδή όταν το διάβασα για πρώτη φόρα όταν είχε κυκλοφορήσει, έπαθα σοκ, συνειδητοποιώντας ότι ακόμα και ένας Miller, είναι ικανός να γράψει κάτι που μπορεί να θεωρηθεί total crap! Τα πάντα μου φαίνονται στραβά, το δέσιμο του με τον McFarlane, το άστοχο χιούμορ του (κρυάδες), η κοινοτυπία του θέματος (gang war). Αφήστε τα, μετά το αριστουργηματικό τεύχος του Sim, ακολούθησε αυτό το έκτρωμα. Πίκρα. Από τις μεγάλες.

Επίσης, το ιδιαίτερης τεχνοτροπίας σχέδιο του McFarlane είναι σε μεγάλα κέφια, με τους -σε σεβαστό αριθμό- εχθρούς του να χαίρονται. Είναι αναλόγως τις ώρες, το κατά πόσο μπορώ να δεχτώ τον Toddler, όπως τον αποκαλούσε ο John Byrne.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Η Image στο ξεκίνημα της, ήταν το παιδί 7 super star artists. Κανένας από αυτούς δεν κατείχε ιδιαίτερες ικανότητες στο γράψιμο (είμαι επιεικής σε αυτό τον χαρακτηρισμό, με εξαίρεση ίσως τον Erik Larsen, που μπορούσε να δημιουργήσει fun comics) και παρά τις υψηλές πωλήσεις των τίτλων τους (θυμηθείτε: speculators age), ένα μέρος του κοινoύ δεν είχε στρέψει το βλέμμα του σε αυτή την καινούρια εταιρία. Το SPAWN ήταν η ναυαρχίδα της Image, κανένας όμως δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον McFarlane ως writer, ειδικά μετά το αμφιλεγόμενο run του στο SPIDER-MAN (το σκέτο, αυτό του 1990, τεύχη #1-#14 και #16). Για πρώτη φορά κάποιοι ελαφρώς intellectuals αγόρασαν SPAWN, μόνο για τις ιστορίες των αγαπημένων τους writers και κάποιοι από τους fans του McFarlane, γνώρισαν κάποια ονόματα που ίσως να μην τα μάθαιναν διαφορετικά ποτέ.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Η σχέση του Alan Moore με το SPAWN συνεχίστηκε στο τεύχος #37 της σειράς και τα mini series SPAWN: BLOOD FEUD, SPAWN/WILDC.A.T.S, VIOLATOR και VIOLATOR VS BADROCK, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Ο Gaiman, έγραψε το πολύ καλό mini series ANGELA (σε σχέδιο Greg Capullo), ενώ ο Miller μας έδωσε το ακόμα χειρότερο (yeap, είναι δυνατόν!) SPAWN/BATMAN crossover one-shot.