Δεν Ψωνίζω Στου Βερόπουλου

This time, ακολουθώντας το παράδειγμα του Δημήτρη, (ή καλύτερα, παίρνοντας απλά μια ιδέα από το SLEDGEHAMMER του, να μην του δίνουμε και πολύ θάρρος) θα μιλήσουμε για τις καταναλωτικές μας ανάγκες...

Ή καλύτερα, για τις πλασματικές καταναλωτικές ανάγκες μας, προϊόντα της σύγχρονης διαφημιστικής εκστρατείας των μεγαλοεταιριών!

Πάρτε στα χέρια σας ένα PREVIEWS. Ένα WIZARD, ή κάποιο άλλο ενημερωτικό/ψυχαγωγικό περιοδικό που αναφέρεται στα comics. Τί παρατηρείτε με μία πρώτη ματιά; Μεγάααααλες διαφημίσεις, τεράστιες καταχωρήσεις των 2 μεγάλων εταιριών Marvel/DC αρχικά, κάποιες μικρότερες των δευτερεύοντων (βλ. Image, Dark Horse, Aspen, IDW, ...) και μία σχεδόν αποκλειστική μη προσέγγιση όλων των υπολοίπων! Και σας πληροφορώ, δεν είναι και λίγες!

Μάθημα Πρώτον: Mainstream Rulez
Καλά θα μου πείτε, αυτό είναι γνωστό. Μήπως όμως αυτό είναι που αξίζει; Αν αναλογιστείτε το τί είχα παραθέσει σε προηγούμενα MARKET WATCH (βλ. SMALL PRESS SAGA) θα συμφωνήσετε μαζί μου πως δεν είναι θέμα ποιότητας!

Μάθημα Δεύτερον: ΕΙΝΑΙ θέμα Ποιότητας
Όχι όμως εκείνης της ποιότητας που λέμε «Τέχνη», αλλά μιας περισσότερο... χρηστικής ποιότητας, ήτοι εκείνης του χαρτιού, του promotion και γενικά του περιτυλίγματος ενός comic. Οι μικρές εταιρίες στυλ AAAPOP Comics δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να τυπώσουν 4 διαφορετικά εξώφυλλα για κάθε τεύχος τους, ούτε να το διαφημίσουν σε όλα τα δυνατά κι αδύνατα μέσα ενημέρωσης, ούτε να βομβαρδίσουν το κοινό με επιπλέον διαφημίσεις στα υπόλοιπα comics της δικής τους παραγωγής! (Ειδικά το τελευταίο!! Θυμάμαι πως το SCUD: THE DISPOSABLE ASSASSIN όταν πρωτοβγήκε, διαφημίστηκε στο... SCUD: THE DISPOSABLE ASSASSIN, γιατί η εκδοτική του Fireman Press δεν έβγαζε τίποτε άλλο!)

Μάθημα Τρίτον: Money Makes The World Go Round
Με άλλα λόγια, αν δεν υπάρχουν τα μπικικίνια, δε θα υπάρχει συνήθως ούτε η «τεχνική αρτιότητα». Είμαι εκδότης, ok; Και θέλω να βγάλω κάποια τευχάκια. Μην έχοντας όμως τα απαραίτητα κεφάλαια να κλείσω ένα μεγάλο, ή έστω μεσαίο όνομα (Προσοχή: δε μιλάω για το θέμα της δημοτικότητας του ονόματος αυτού. Αναφέρομαι καθαρά στο κομμάτι της εμπειρίας/επαγγελματισμού του) «αναγκάζομαι» να προσλάβω έναν καινούργιο συνήθως καλλιτέχνη για να μου φτιάξει μια ιστορία (Προσοχή#2: Έναν καλλιτέχνη! Που σημαίνει no inker, no letterer, no colorist, no writer/artist team!). Τι πιθανότητες νομίζετε πως έχω να μου βγει, αυτός ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος νέος, ο καινούργιος Ethan Van Sciver;

Μάθημα Τέταρτον: Μαζικός Υπνωτισμός
Οι εταιρίες - κολοσσοί του χώρου πληρώνουν αδρά για να έχουν την πρώτη θέση στις καθημερινές μας παραστάσεις. Τα περιοδικά πληρώνουν ανθρώπους για να προωθήσουν αυτές, ακόμα περισσότερο γιατί κι αυτά πληρώνονται από τις πρώτες που πληρώνουν τις δεύτερες (για τις τρίτες δεν ξέρω τί ακριβώς παίζει, θα το ψάξω πριν μιλήσω). Όλοι θέλουν να τα έχουν καλά με όλους (όλους = 12 από τις εκατοντάδες εκδοτικές comics) και το κοινό απολαμβάνει... και οι καλλιτέχνες αδρανούν... και τα διάφορα projects αναμασώνται κάθε χρόνο, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές για να μη χαλάσει η συνταγή της επιτυχίας... Καλά, ΔΕΝ Βαρεθήκανε επιτέλους;;; Πόσες φορές να δούμε τον Jim Lee σε major τίτλο να μας λέει μια ανούσια ιστορία; Πόσες φορές η σχολή του Xavier θα ανοίξει για νέους μαθητές, θα βγάλει έναν καινούργιο τίτλο με νέους χαρακτήρες, κάνα-δυο mini series με μερικούς από αυτούς και τους υπόλοιπους θα τους σκοτώσει σε μία μαζική εισβολή θανατηφόρων πυγολαμπίδων;; Και πόσες φορές θα διαβάσουμε κριτικές για αυτά τα comics, οι οποίες θα μιλάνε λες και βλέπουν για ΠΡΩΤΗ φορά κάτι τέτοιο;; (θετικές ή αρνητικές, δεν έχει σημασία). Πότε θα γίνει κάτι το πραγματικά καινοτόμο;

Οι αλλαγές πολλές φορές είναι δίκοπα μαχαίρια. Και οι λογιστές της Marvel και της DC το γνωρίζουν καλά αυτό. ʼρα, όπως θα όφειλε κάθε μεγάλη επιχείρηση που σέβεται τους μετόχους της, πολύ απλά δεν τις κάνει. Δεν ρισκάρει το κοινό της, που κακά τα ψέματα, δεν είναι καθόλου σταθερό σε ένα μεγάλο του μέρος. Γιατί οι εποχές των χαρακτήρων πέρασαν. Οι παλαιομοδίτες που έπαιρναν το UNCANNY X-MEN, όσο κατεστραμμένο και να ήταν, έχουν μειωθεί. Και δε μιλάω για τους συλλέκτες, αυτοί έχουν μία εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Μιλάω για τους νέους αναγνώστες, που θέλουν απλά να διαβάσουν μια καλή ιστορία, χωρίς να παιδεύονται με continuity και μαλακίες. Να πάρουν ένα tradeάκι, να ξεφυλλίσουν λίγες σελίδες δυναμικού σχεδίου, να χαζέψουν καμιά γκομενίτσα...

P.S.: Το δεύτερο μισό της τελευταίας παραγράφου αφιερώνεται στον Joe Quesada!
Joe, I'm your man! Εκείνη η θεσούλα του «κυβερνητικού εκπροσώπου» της Marvel είναι ακόμα ελεύθερη;;;