Not meant for me

Τα comics έδωσαν το παρόν στη ζωή μου, προτού καν μάθω να διαβάζω. Για πρώτη φορά μου καταρρίφθηκε το θεμελιώδες αξίωμα της παιδικής ηλικίας (οι γονείς έχουν πάντα δίκιο), όταν καμιά εκατοστή Σούπερμαν των εκδόσεων Ψαρόπουλου και τα διπλάσια Σπαϊντερ-Μαν των Καμπανάς, κατέληξαν στο σκουπιδοτενεκέ της γειτονιάς μου. Ο θυμός που εξέφρασα τότε ήταν αντιστρόφως ανάλογος της ηλικίας μου και όσο το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι αυτή ήταν και η πρώτη φορά που οριοθετήθηκα απέναντι στην οικογένεια μου, αλλά και στον κόσμο γενικότερα: τα comics έχουν για μένα αξία και δεν τα αγγίζει κανείς! Period!

Τότε ακόμα αγνοούσα τους όρους collectible, τις αξιολογήσεις τύπου near-mint ή very good κι αν κάποιος μου έλεγε ότι μία εικοσαετία μετά θα υπήρχαν άνθρωποι που θα έκλειναν ένα comic μέσα σε ένα πλαστική θήκη για ΠΑΝΤΑ, θα τον έλεγα τρελό.

Σήμερα αν και γνωρίζω τους προαναφερθέντες όρους δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα: Εξακολουθώ να αδιαφορώ για την αξία των back issues, οι προειδοποιήσεις των speculators φτάνουν στα αυτιά μου σαν να έρχονται από ένα παράλληλο σύμπαν και λατρεύω τα trade paperbacks για το γεγονός ότι μου παρέχουν μαζικές δόσεις αναγνωστικής απόλαυσης.

Κι όσο κι αν προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους που κυνηγούν ένα comic με βάση την αξία του, το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να αναγνωρίσω ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί συλλέκτες και να συμφωνήσω αμαχητί στο να καθιερωθεί στο Comicdom, μία στήλη όπως το Market Watch. Γιατί παραφράζοντας τον Βολτέρο, το να διαφωνώ με ότι λες, δεν θα μου στερήσει το ήθος να υπερασπιστώ μέχρι εσχάτων το δικαίωμά σου να το λες. Αλλιώς δεν νοείται ελευθεροτυπία, ούτε έχει και νόημα να δηλώνουμε υποστηρικτές του δικαιώματος στη διαφορετικότητα. Εξάλλου, όταν η έκδοση ενός εντύπου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσο ατομικής προβολής και έκφρασης του προσωπικού μας "αλάθητου" τότε σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για αγάπη στο αντικείμενο και την κοινότητα των comics.