|
του Βασίλη Σάκκου 16-09-05 Disassociation Απομάκρυνση από το πτώμα, ξύσιμο κεφαλιού, απορία. "Τί σκατά κάνω ακόμη εδώ πέρα;" Το σκότωσα κυρίες και κύριοι, το σκότωσα. Το γάμησα και ψόφησε. Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να ξεκολλήσω, γεμίζω αίματα και σκατά αλλά τελικά κάθομαι και το κοιτάζω. Κατάματα.
Ο Gilbert Hernandez, αφήνει για λίγο την Palomar και περιπλανιέται στον έξω κόσμο. Το ότι το εν λόγω mini series κυκλοφόρησε από τη Vertigo δεν σημαίνει τίποτα. Ο Beto δεν στοιβάζεται με το σωρό. Το GRIP δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο έξω κόσμος είναι παρανοϊκά ασφυκτικός. Ξυπνάς, αποπροσανατολισμένος και νιώθεις ξένος στο ίδιο σου το δέρμα. Ο Michael Chang θα μπορούσε να σώσει ή να καταστρέψει τον κόσμο. Αλλά επιλέγει να μην το κάνει και απλά να αποστασιοποιηθεί αποποιούμενος τη ταυτότητά του. Μακριά από το δέρμα, την επιφάνεια στην οποία προβάλλει τις σκέψεις του, τα συναισθήματα του και τους φόβους του, είναι χαμένος αλλά γαλήνιος. Το μόνο που του θυμίζει κάτι από τη πραγματικότητα είναι σημάδια κραγιόν στο μάγουλο. Πρέπει να είναι υπέροχο να ξεφεύγεις λίγο από αυτό που είσαι. Να πετάς τον εαυτό σου στο πάτωμα. Και να βλέπεις από μακριά...
Θα εξομολογηθώ κάτι. Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα για το GRIP. Μόλις τελείωσα τη πτυχιακή μου μετά από πολλές μέρες αϋπνίας. Το GRIP, μαζί με το BLACK HOLE ήταν από τα βασικά θέματα της εργασίας. Νιώθω ότι το ξεζούμισα, το βίασα και με βίασε. Τόσες μέρες ένιωθα πως με βαράνε στο στομάχι από το άγχος. Το τραγούδι που έχω ακούσει γύρω στις 154 φορές τα τελευταία δύο εικοσιτετράωρα ήταν το "Aneurysm" των Nirvana. Εξ' ου και οι στίχοι. Το αγάπησα αυτό που έκανα και παράλληλα το μίσησα. Με όση ειλικρίνεια κοιτάω τον Andy τον δεινόσαυρο μπροστά μου μπορώ να πω πως ένιωσα αγγεία έτοιμα να σπάσουν στο κρανίο μου, με κατάρες για τη βλακεία που με δέρνει και την αίσθηση ανεπάρκειας για αυτό που είχα να κάνω. Την έβγαλά καθαρή χάρη στη μουσική και την incredible Alk μου. Τώρα που τελείωσα νιώθω κενός. Petite Mort to the ninth. Αλλά εντάξει όλα θα φτιάξουν. Αμέσως. Το δέρμα χρειάζεται το δικό του χώρο στις σελίδες του GRIP. Για αυτό το λόγο, ο Hernandez του δίνει χώρο να αναπνεύσει και να κουρνιάσει σε όποια γωνιά του υποσυνειδήτου θέλει. Οι καρτουνίστικες γκριμάτσες στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών αντικαθίστανται από διασταλμένες κόρες ματιών και την απόλυτη παράδοση στην ρευστότητα του δέρματος, των ορίων του μυαλού και τα κύματα του συλλογικού ασυνειδήτου. Ο επικείμενος αρμαγεδδώνας θα κρυφτεί στο πιο παράδοξο καταφύγιο που χωράει το μυαλό σας και θα περιμένει υπομονετικά την ώρα της επιστροφής. Δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα. Θα τα πούμε την επόμενη φορά. Μην χάνεστε.
FILMTERRA OBSCURA MUSICA |
||
pictopia breeds... archive | email the author | author's profile back to top |
||
|home|about us|downloads|contact|oldies|events| The artwork cannot be reproduced in any form without the written consent of the artist and/or publisher. Trade Names and trademarks mentioned and/or displayed on this Web Site are the property of their respective owners. All Rights Reserved. This page is best viewed at 1024x768 or higher with Mozilla Firefox 2.0.0.4 Certified on Mozilla Firefox 2.0.0.4+ or IE 6+ Powered by vi |