Bonfire Of The Vanities

Το κτήνος της λίμπιντο κυβερνά τις ζωές μας. Μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς ενοχές ή τη ναρκισσιστική σεμνοτυφία που φορτίζει αρνητικά τη σεξουαλικότητά μας; O Moore μας πιάνει το χέρι και μας συνοδεύει σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης που σαν μια άλλη κουνελότρυπα μας ρίχνει στο λάκκο με τα χαμένα μας ένστικτα.

LOST GIRLS #1,2 Writer: Alan Moore Artist: Melinda Gebbie Logo & Lettering: C.D Alexander Editor: Catherine Garnier Kitchen Sink Press

Συνειδητοποιώντας το πόσο γελοίο ακούγεται το να θέτω τόσο μεγαλόσχημα ερωτήματα, προχωρώ στο παρασύνθημα. Αλλο ένα comic του Alan Moore που θα επανεκδοθεί μέσα στο 2006 είναι το LOST GIRLS. Το θέμα είναι πως δεν είχε ολοκληρωθεί ποτέ στο παρελθόν και τα παρόντα δύο τεύχη που κυκλοφόρησαν το 1995 και 1996 αντίστοιχα δεν αποτελούν παρά τα πρώτα κεφάλαια της δουλειάς που περιμένουμε να δούμε.

Το LOST GIRLS ξεκίνησε στην ανθολογία TABOO, μαζί με το FROM HELL, δίνοντας ένα εξαιρετικό δίπολο αισθησιασμού και ωμότητας. H Melinda Gebbie (με την οποία συνεργάστηκε στο "Cobweb" μέσα από τις σελίδες του TOMORROW STORIES) διοχετεύει τις δημιουργικές ορμές του Moore στο χαρτί με τέτοιο παθιασμένα αρμόζοντα τρόπο που δεν αφήνει αμφιβολίες για την αρτιότητα του αποτελέσματος. Το ότι η οργασμική τους συνεργασία δεν κλιμακώθηκε οφείλεται σε προβλήματα με την Kitchen Sink που ανέλαβε να συλλέξει και να επανεκδώσει τις σελίδες που πρωτοεμφανίστηκαν στο TABOO, αλλά μετά τα δύο πρώτα τεύχη κατέβασε τα ρολά. Το LOST GIRLS έμεινε να αιωρείται στη στρατόσφαιρα της φαντασίας τους για ένα μεγάλο διάστημα ενώ και ο Chris Staros της Τop Shelf από το 2001 ανέφερε πως μετά από συζητήσεις του με τον Moore και την Gebbie, το comic θα ολοκληρωνόταν και θα εκδιδόταν επιτέλους στην πλήρη του μορφή. Τώρα που η έκδοση έχει επικυρωθεί τα τευχάκια από την Kitchen Sink μας υπενθυμίζουν ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο.

Με κεντρικούς χαρακτήρες τρεις ηρωίδες παιδικών μυθιστορημάτων, το LOST GIRLS είχε υφανθεί σαν ένα αραχνοΰφαντο πορνογράφημα. Το υπέροχο αποτέλεσμα διαπέρασε τον οποιονδήποτε υμένα δυσπιστίας. O Moore μας δίνει ένα αμάλγαμα ρεαλισμού και λυρικής διάθεσης, που σαφέστατα δεν γίνεται χυδαία τετριμμένο αλλά ούτε και πέφτει στην παγίδα του να γίνει αβάσταχτα διανοουμενίστικο. Ούτε έχουμε μπροστά μας ένα "μελόπραμα" αλλά ούτε και τον "ηδονοβλεψία". Θα μπορούσε να πει κανείς ότι παίρνουμε τα καλύτερα των δύο κόσμων.

Όπως άλλωστε και όλα τα σενάρια του Moore, έτσι και το LOST GIRLS ερεθίζει τις εγκεφαλικές συνάψεις. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με αναζήτηση κάποιου νοήματος το οποίο απαιτεί διχοτόμηση των επιθυμιών που δεν πεθαίνουν στο τραπέζι της βιοψίας αλλά πολλαπλασιάζονται. Οι ηρωίδες του comic προσπαθούν να συμφιλιωθούν με τις επιθυμίες τους, το παρελθόν τους. Με τρόπο απολαυστικό ο Moore ανιχνεύει την λίμπιντό τους στα βάθη αρχετυπικών εμπειριών. Η Alice δεν βρίσκεται πια στη χώρα των θαυμάτων αλλά διατηρεί μια ναρκισσιστική εμμονή με τους καθρέφτες που δεν λιώνουν πια και δεν ανοίγουν μια πύλη προς την άβυσσο του ασυνειδήτου. Πλησιάζοντας τα εξήντα, δεν θυμίζει σε τίποτα την Αλίκη που είχε εξάψει τη φαντασία του Lewis Carroll. Αυνανιστικά, έρχεται συνεχώς σε επαφή με τον παλιό της εαυτό ώσπου συναντά την Dorothy σε ένα spa στην Αυστρία. Και ναι είναι όσο steamy όσο ακούγεται καθώς η Dorothy μακριά πια από το Kansas κάνει σεξ με ένα φετιχιστή (με κλίση στα παπούτσια και δή στα εντυπωσιακά γοβάκια). Τέλος, η Wendy μακριά από τη σαγήνη ενός αγέραστου Peter Pan και την απόλυτη ελευθερία της Neverland βρίσκεται εγκλωβισμένη στην ασφυκτικά ανιαρή πραγματικότητα ενός γηραιού επιχειρηματία που την φέρνει στο spa για λόγους συνυφασμένους με την ξεκούραση και όχι την απόλαυση. Το πώς ο Moore συνδέει τις εμπειρίες της Dorothy με τον τυφώνα και της Alice με τους καθρέφτες με την αυτοϊκανοποίηση σαν πύλη για ένα μαγικό κόσμο χωρίς να ακουστεί κλισέ ή οπορτουνίστας ηδονιστής είναι άλλη μια απόδειξη όχι μόνο της συγγραφικής του δεινότητας αλλά και του οντολογικού υπόβαθρου που δίνει στις δουλειές του.

Την απαραίτητη ατμόσφαιρα δίνει το σκίτσο της Gebbie. Με σταθερό ρυθμό δοκιμασμένων στο χρόνο εραστών, συντονίζονται στην προσπάθεια τους να ερεθίσουν και να φτάσουν στην ολοκλήρωση αλλά με τρόπο αξιομνημόνευτο. Όπως και η γραφή του Moore έτσι και το σκίτσο της, με απαλές μεταβάσεις από την ψυχεδέλεια στο ρεαλισμό και από τον αισθησιασμό στη ρουτίνα κατορθώνει να μην χάσει το ενδιαφέρον ούτε σε ένα panel. Ειδικά η αφήγηση της ιστορίας της Dorothy που έχει διαφορετικό τόνο (ελαφρώς πιο σκοτεινό) από τις υπόλοιπες σελίδες, εμμμ... hits the spot.

Η ταλάντωση μεταξύ εγκεφαλικότητας και ερεθισμού των αισθήσεων βρίσκεται πιο κοντά στην επιθυμητή συχνότητα στο LOST GIRLS απ' ότι στο ταντρικό ντελίριο του PROMETHEA. Ο Moore και η Gebbie έδωσαν με αυτά τα δύο τεύχη κάθε λόγο για να περιμένει κανείς μετά πωρώσεως τη συνέχεια.

Αν και μπορεί πάντα να κανείς να προτιμήσει το "Αιδοίο της Ανοιξης" από τη Βιργινία Σουλτουκίδου.

MUSICA
Fugazi: Steady Diet Of Nothing
Elvis Hitler: Supermasochisticexpialidocious
Sufjan Stevens: Illinois

TV TORMENT
Three's Company (Suzanne Sommers)
Charlie's Angels (Farrah Fawcett)
Dukes Of Hazzard (Catherine Bach)

FILMTERRA OBSCURA
Karate: Blind Escape (μόνο του!)