That Howling Infinite

Ελάχιστες λέξεις και μια δίνη εικόνων αποτίνουν φόρο τιμής, όχι μόνο στο MOBY DICK του Herman Melville, αλλά και στη δυνατότητα του μέσου των comics να δημιουργεί αυτόνομα σύμπαντα που σε εγκλωβίζουν σαν ατέρμονα mantras.

LEVIATHAN Writer/Artist: Jens Harder Editions de l'an 2

Εκτός από το προαναφερθέν έργο του Melville, o Jens Harder αντλεί επιρροές τόσο από το ομώνυμο έργο του Thomas Hobbes, όσο και από το PARADISE LOST του John Milton. Οι σελίδες του graphic novel του αποτελούν ένα χωνευτήρι ιδεών και εικόνων, ενώ ο ωκεάνιος ρυθμός αφήγησης που τις διακατέχει δημιουργεί έντονους και μακρόβιους εγκεφαλικούς παφλασμούς. Χωρισμένο σε έξι κεφάλαια, το LEVIATHAN επιστρατεύει μόνο αποσπάσματα από τα κείμενα που αναφέρθηκαν και χαρακτηρίζεται τόσο από την ολοκληρωτική απουσία λέξεων στα panels, όσο και από την υδατική χρήση τριών χρωμάτων. Χρονική αλληλουχία δεν υπάρχει στην εξιστόρηση διάφορων περιστατικών και το όλο εγχείρημα μπορεί να ιδωθεί ως μια κοσμική αλληγορία για την ανθρώπινη φύση και την αλληλεπίδρασή της με το περιβάλλον.

Στο πρώτο κεφάλαιο, παρατίθενται εικόνες που παραπέμπουν στη βιβλική απεικόνιση του Leviathan, ως ωκεάνιου τέρατος, όσο και στην φιλοσοφική διάσταση του τέρατος (γειτνιάζουσα της μορφής που του αποδόθηκε από τον Hobbes) υπό την μορφή κοινωνικής πλατφόρμας. Ένα πρωτόλειο είδος κοινωνικού σχηματισμού αναπτύσσεται, σαν πεταλίδες στα πλευρά πλοίου, πάνω στην ράχη του Leviathan. Ομοίως με τη φύση που δύναται να απορρίψει την παρασιτική φύση του ανθρώπου, ο Leviathan αποτινάσσει το βάρος της ανθρωπότητας από την πλάτη του και καταδύεται στην άβυσσο.

Εν συνεχεία, έχουμε την πρώτη απεικόνιση του εν λόγω κήτους ως φυσητήρα (sperm whale) μία μορφή που ταυτίστηκε με την αρχετυπική μορφή της φάλαινας (ως μυθικό τέρας), κυρίως εξαιτίας του μυθιστορήματος του Melville (μια άλλη ιδιαιτέρως αγαπητή μυθιστορηματική της εμφάνιση έγινε στις σελίδες του HITCHHIKER'S GUIDE TO THE GALAXY, όπου μετά από ένα συγκινητικό εσωτερικής φύσεως οντολογικό διάλογο, η φάλαινα-που-πριν-ήταν-πύραυλος βρίσκει τον θάνατο στην επιφάνεια του πλανήτη Magrathea). Αυτή η πρώτη εκστατική αιώρηση του κήτους πάνω από το στοιχείο του είναι μία από τις υπερβατικές στιγμές του εγχειρήματος του Jens Harder, καθώς έρχεται στο τέλος μιας περιγραφής της ωκεάνιας τροφικής αλυσίδας. Το πώς η φάλαινα την τερματίζει και παράλληλα περνάει στο επόμενο επίπεδο ύπαρξης, γίνεται αρχικά με υπέροχα panels που σκιαγραφούν την πορεία της στον ωκεανό, παρακολουθώντας αυτήν ακριβώς τη σκιά της.

Αυτό που ακολουθεί, με πιο σκούρα ανεστραμμένα χρώματα, είναι μια τιτανομαχία ανάμεσα σε μύθους που εκφράζουν τον απύθμενο φόβο του ανθρώπου για τη φύση που δεν μπορεί να δαμάσει. Ο ωκεανός, μη αποικήσιμος (όπως και η ράχη του Leviathan, ο οποίος στη βιβλική του υπόσταση, όντως ταυτίζονταν με τον ίδιο τον ωκεανό) και φαινομενικά ατέρμονος, πάντα μπορούσε να εξάψει την φαντασία των ανθρώπων ώστε να παράγει εφιάλτες, όπως το γιγάντιο κράκεν. Σε αυτή τη σκηνή μάχης, τα πλοκάμια του ξεσχίζουν την σάρκα της φάλαινας και ακολουθεί μια υποθαλάσσια χορογραφία που θυμίζει ένα κολοσσιαίων διαστάσεων, ολέθριο βαλς.

Περνώντας από διάφορα στάδια ανθρώπινου φόβου, ο Leviathan βυθίζει υπερπολυτελείς θαλαμηγούς, τάνκερ και δημιουργεί ναυάγια σπρώχνοντας παγόβουνα. Τα κουφάρια ανθρώπινης προόδου που με πρωτόγονη χαρά εξολοθρεύει, αργοσαπίζουν στο βυθό μιας άπειρης θάλασσας, όπου προοικονομείται και το δικό του τέλος. Η σήψη και η παράδοση του στην τροφική αλυσίδα που ο ίδιος είχε διακόψει δεν αφαιρεί τίποτα από το μυθικό δέος που προκαλεί η εμφάνισή του.

H δίδυμη σκηνή υπέρβασης της έκστασης του Leviathan, λόγω της αιώρησης-κατάκτησης του στοιχείου του, έρχεται με την εκτόξευση του στη στρατόσφαιρα του ανθρώπινου συλλογικού ασυνειδήτου. Σε τροχιά γύρω από τα ανθρώπινα όνειρα, συντροφιά με την απόλυτη ανθρώπινη επίτευξη, ο Leviathan αιωρείται πάνω από τις υψωμένες γροθιές των αλαζόνων. Ατενίζει το άπειρο με ακλόνητη ματιά που ο άνθρωπος μπορεί μονάχα να ποθήσει.

"But as in landlessness alone resides the highest truth,
shoreless, indefinite as God-so, better is it to perish in that howling infinite,
than be ingloriously dashed upon the lee, even if that were safety!"

MUSICA

Αρκετά προβλέψιμη επιλογή, το LEVIATHAN των Mastodon, που πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, το MOBY DICK, με αρμόζον artwork και παλιρροϊκά ριφφολόγια, αποτελεί ιδανικό συνοδευτικό άκουσμα.

'Αξιο follow up, το FROM MARS ΤΟ SIRIUS των Γάλλων Gojira, που άνετα θα μπορούσε να εκθρονίσει το προαναφερθέν μαστόδοντο από συμπαγείς κοραλλένιους θρόνους. Με death metal οικολογικό, ιδεολογικό όχημα (και ουχί, new age χίπικο) οι Gojira είναι εδώ και καιρό το next best thing. Που ίσως σημαίνει πως και το δικό τους δεινοσαυρικό κουφάρι μπορεί να δημιουργηθεί ανά πάσα στιγμή.

Κλείνοντας, απλά να πω πως αισίως φτάσαμε στο PICTOPIA BREEDS νούμερο 99. Tί θα συμβεί στη συνέχεια;