Moth Lullabies

Αυτό έχει να κάνει με την εφηβεία και τα χαμένα χρόνια και την αλλαγή και το τέλος που κανείς δε ζήτησε. Τί είναι αυτό; Μα είναι απλό. Μάζωξη λέξεων για να θρηνήσουν τις στιγμές που ποτέ δε γυρίζουν πίσω.

ST. SWITHIN'S DAY Writer: Grant Morrison Artist: Paul Grist Editor: Bob Schreck Oni Press

Aυτό που κάνει ο Morrison είναι σκληρό. Ανοίγει το ημερολόγιο του οποιουδήποτε εφήβου και σκορπίζει εικόνες στις σελίδες του ST. SWITHIN'S DAY. Πολύ πιθανό να έιναι ξεθωριασμένες εικόνες, σβησμένες Polaroid από το δικό του ημερολόγιο. Δεν είναι σίγουρο. Σίγουρο είναι πως σ’ αυτές τις σελίδες βρέχει συνεχώς. Το μελάνι στάζει σαν νωπά δάκρυα σε τετράδιο. Και ναι, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να ζητήσω συγνώμη.

Συγνώμη που δεν παραδέχτηκα κι εγω με τη σειρά μου πως αυτά τα κείμενα είναι το δικό μου ημερολόγιο, ο δικός μου τρόπος να χορέψω ένα άγαρμπο βαλσάκι με τη βαρεμάρα και την απομόνωση.

Υπερβολές; Eννοείται. Πάντα υπερβάλλεις στην εφηβεία σου, ειδικά οταν είναι παρατεταμένη και τη τραβάς από τα μαλλιά για να απλώσει κι άλλο. Αρνείσαι να δεχτείς το τέλος των αλλαγών και καλά κάνεις. Η στασιμότητα σε περιτριγυρίζει κάνοντας κύκλους πάνω από την ανόθευτη προσπάθειά σου για να βρεις κάτι το διαφορετικό, κάτι που να σε κάνει να νιώσεις.

Ο Morrison στο ST. SWITHIN'S DAY, περιγράφει με τρόπο οικεία επώδυνο, στιγμές που έχεις νιώσει ή αισθάνεσαι υποχρεωμένος να έχεις βιώσει στο τέλος μιας εποχής. Ο κεντρικός ήρωας του είναι ένας τυπικός δεκαεννιάχρονος που θέλει να δώσει νόημα στη ζωή του, να μη της δώσει δικαίωμα να περάσει χωρίς να χαράξει τα αρχικά του στο φλοιό της. Θέλει να κάνει τη διαφορά σε ένα κόσμο που βρέχει συνέχεια και τα όνειρα πνίγονται από το αδυσώπητο γκρίζο που προσωποποιεί και ξερνά ταυτόχρονα η Margaret Thatcher. Σχεδιάζει να τη σκοτώσει και να πεθάνει. Έτσι θα τον θυμούνται. Έτσι η ζωή του θα βγάζει νόημα.

Τα σχέδια του μοιράζονται με φανταστικούς φίλους, σκάνε στο περίβλημα ενός γονιού που δε θέλει να ακούσει και καταλήγουν σε ένα πεζοδρόμιο και σε μια στιγμή που κάνει όλες τις υπόλοιπες να αξίζουν. Έχοντας το προνόμιο να συνοδεύεται από το συναισθηματικά σχεδόν πρωτόλειο σκίτσο του Grist, το μανιφέστο του Morrison παίρνει σάρκα και οστά, αντικατοπτρίζει γενιές μέσα στην βρετανική κοινωνία και με υπέροχο τρόπο σε ξεναγεί στη καρδιά μιας κουλτούρας που δε θέλει να βλέπει το αύριο να δολοφονείται στυγνα μπροστά στα μάτια της.

Διασώζοντας ό,τι μπορεί από ένα αλλοτινό παρόν (πάντα γνώριμο) το λεύκωμα του Morrison πιάνει τόπο. Μπορεί το άκουσμα και μόνο των λέξεων "ημερολόγιο" και "λευκωμα" να προκαλεί τάσεις για ρουκετοειδή εμετό, αλλά εδώ δε σου ζητάει καμιά σαύρα από το μπροστά θρανίο να γράψεις για το αγαπημένο σου συγκροτημα. Γαμησε τα ολα αυτα.

Αυτή είναι η ζωή σου.

FILMTERRA OBSCURA
Ιf...
Eraserhead
Gummo

MUSICA
Black Sabbath: Master Of Reality
Pelican: Australasia
Johny Cash: Live At Folsom Prison

Λοιπόν, diary entry: Στις 25 Ιουνιου παίζουν οι Black Sabbath. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ το μετά. Θέλω απλά να είμαι εκεί και να το ζήσω με τους φίλους μου. Κι ας ξυπνήσω μεγάλος στο τέλος. Δεν με νοιάζει.