Writers: Jeff Parker, Paul Tobin

Pencillers: Nick Dragota, Ramon Rosanas

Inker: Gary Martin

Colorist: Val Staples

Letter: Dave Lanphear

Editor: Mark Paniccia

Marvel Comics

Δεν μπορώ να πω ότι η full time είσοδος του Sentry στο Marvel Universe ήταν ένα γεγονός που με ενθουσίασε. Είχα βρει συμπαθέστατο το mini series των Paul Jenkins και Jae Lee, που είχε παρουσιάσει τον πανίσχυρο superhero, του οποίου την ύπαρξη κανένας άλλος δεν θυμόταν - αλλά μέχρι εκεί. Αυτό το μοναδικής φύσεως retcon, συμπεριλαμβανομένου και της τότε παραπλανητικής προώθησης ότι -δήθεν- ήταν ένα δημιούργημα της Silver Age περιόδου, δεν μπορώ να πω ότι μου έκατσε καλά, ενώ ο ίδιος ο Sentry, ως χαρακτήρας, δεν μου λέει και πολλά, αφού, στην ουσία, δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας κλώνος του Superman, με προβλήματα ψυχολογικής φύσεως. Όχι ότι πιο συναρπαστικό, δηλαδή, αλλά μια χαριτωμένη παρένθεση, στην οποία δόθηκε μεγαλύτερη σημασία από ότι, ίσως, έπρεπε...

Το συγκεκριμένο mini series προτίθεται να μας αποκαλύψει τα πρώτα χρόνια της δράσης του Sentry, εκείνα, δηλαδή, που κανείς από τους πολύχρωμους superheroes της Marvel δεν θυμάται. Στο πρώτο τεύχος, περιλαμβάνονται δυο ιστορίες, με την πρώτη από αυτές να αποτελεί το -πάντα απαραίτητο- origin του ήρωα μας. Τί θα ήταν, άλλωστε ο υπερήρωας χωρίς αυτό;

Όσον αφορά στο ύφος, το οποίο ακολουθούν οι δυο δημιουργικές ομάδες στο παρόν τεύχος, πρόκειται ξεκάθαρα για μια απόπειρα προσέγγισης των superhero comics που κυκλοφορούσαν στα newsstands, πριν από, σχεδόν, πέντε δεκαετίες, έχοντας ως αποδέκτες τους πρόθυμους αναγνώστες μικρής ηλικίας. Με αυτή τη λογική, το AGE OF SENTRY μοιάζει να αποπειράται να κερδίσει, ετεροχρονισμένα, μια θέση ανάμεσα σε αυτά τα comics.

Και κάπου εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ο πιο ψαγμένος αναγνώστης των comics εκείνης της χρονικής περιόδου, προκειμένου να καταλάβει ότι στο AGE OF SENTRY, η απόπειρα αυτή πέφτει στο κενό. Το γράψιμο και το artwork είναι, ξεκάθαρα, προϊόντα του σήμερα, που απλώς πιθηκίζουν παλαιότερες τεχνοτροπίες, αποτίνοντας έναν φόρο τιμής, ενώ δεν λείπουν και οι tongue-in-cheek στιγμές. Κατά τα άλλα, οι διάλογοι δεν διαθέτουν το μπρίο και το σκέρτσο ενός Stan Lee, ενώ οι σχεδιαστές, αν και προσπαθούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις, δεν φτάνουν στο επίπεδο ούτε καν ενός George Tuska, πόσο μάλλον ενός Jack Kirby. Αυτό που μένει, είναι δυο απλοϊκές ιστορίες, με χαζοχαρούμενη διάθεση, που παρά τις προθέσεις τους, δεν επιτυγχάνουν το σκοπό τους. Να πείσουν, δηλαδή, ότι έρχονται από μια άλλη, περασμένη, εδώ και πολλά χρόνια, εποχή. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και έναν άχρωμο και άγευστο πρωταγωνιστή και η συνταγή της αποτυχίας μόλις έδεσε.

Αν σας ανοίξει η διάθεση για κάτι ρετρό, με ακριβώς αντίθετες χάρες από αυτές που σας περιέγραψα πιο πάνω, αξίζει να αναζητήσετε το limited series 1963, το οποίο είχε γράψει ο Alan Moore, πριν από περίπου 15 χρόνια. Επίσης, μιας και τα τελευταία χρόνια η αγορά κατακλύζεται από εκδόσεις που ανατυπώνουν Silver Age comics, με κάποιες από αυτές να είναι ιδιαίτερα προσιτές (αρκεί να μπορείτε να δεχθείτε superheroes σε black & white), μη διστάσετε να πάτε κατευθείαν σε αυτή την "πηγή".

Το THE AGE OF SENTRY, πάντως, δεν πιστεύω ότι αξίζει της προσοχής σας, εκτός και αν δηλώνετε μανιώδεις fans του συγκεκριμένου superhero.

SOLOMON KANE #1
του Ανδρέα Μιχαηλίδη

THE AMAZING REMARKABLE MONSIEUR LEOTARD
του Θωμά Παπαδημητρόπουλου

BACK TO BROOKLYN #1
του Γιώργου Χατζηκωστή

NOTHING NICE TO SAY
του Θωμά Παπαδημητρόπουλου

SUBLIFE
του Αριστείδη Κώτση

JAPAN
του Ανδρέα Μιχαηλίδη

GREATEST HITS #1 (of 6)
του Θωμά Παπαδημητρόπουλου

ABANDONED CARS
του Αριστείδη Κώτση