Happy Easterlings...

Χαίρετε μικροί (και μεγάλοι, no harm) μου otaku. Έχετε δίκιο, έχετε δίκιο αλλά μην οχλαγωγείτε. Εντάξει, το παραδέχομαι, είμαι τουλάχιστον κατά το ήμισυ άνθρωπος και δεδομένου αυτού του "μισού", κάνω και λάθη, οπότε εδώ και κάποιο καιρό (πάνε δύο εβδομάδες από τότε που τα είπαμε τελευταία, φορά, ξεχνάω), δεν έχουμε ιδωθεί. Εν συντομία, να πω ότι η εκδήλωση στο Κολέγιο Αθηνών ήταν απόλυτα επιτυχημένη (μάρτυς μου η Μυρτώ) και ανακάλυψα ότι υπάρχουν παιδιά, τουλάχιστον από 15 ετών, που ασχολούνται σοβαρά (geek-wise δηλαδή) με το αγαπημένο μας visual culture. Σε τελική ανάλυση, εγώ το καταδιασκέδασα και νομίζω ότι το ακροατήριό (μου) δεν είχε παράπονο. Με την ευκαιρία, έγινε λίγο πιο γνωστή η στήλη (και το COMICDΟΜ), ενώ συνάντησα μετά από πολύ καιρό και έναν παλιό μου συμμαθητή, τον Ανδρέα Πανόπουλο. Όσοι ασχολείστε λίγο παραπάνω και έχετε μια κακόμοιρη PSDN σύνδεση όπως εγώ, πιθανώς να τον συνδέσετε με το www.adn.gr.

Από ότι φαίνεται, διάφορα από τα anime και manga communities αρχίζουν να έχουν περισσότερες επαφές και το αποτέλεσμα ίσως να είναι καταλυτικό για τη διάδοση του hobby μας ακόμα ευρύτερα στον ελληνικό χώρο. Κάποια από τα παιδιά στην προαναφερθείσα εκδήλωση με ήξεραν ονομαστικά από το MANGAIJIN και με ρώτησαν τι απέγιναν τόσο αυτό όσο και ο σκιτσογράφος μας, Γιάννης Δαλκίδης. Ο Γιάννης είναι μια χαρά και αυτόν τον καιρό βρίσκεται στην Κομοτηνή, για κατανάλωση ακατονόμαστων μαγειρεμένων... τμημάτων ζώων. Καλό Πάσχα, ρε άχρηστε! Όσο για το MANGAIJIN, αυτό είναι καθαρά πλέον δικό μου φταίξιμο, αλλά αν όλα πάνε καλά, το τελευταίο τεύχος (για αρκετό διάστημα επισήμως) θα κυκλοφορήσει στο COMICDOM.CON (άλλο ένα κίνητρο για εσάς, he-he).

Our first cover artwork

Όλα αυτά καλά και άγια και πλησιάζει και η ώρα που θα τσακίσουμε πάσης φύσεως κρεατικό, αλλά μαζί με τα καλά έρχονται και, χμμ, όχι τα άσχημα, αλλά αυτά που με προβληματίζουν: πριν περίπου μία εβδομάδα, έπεσε στα χέρια μου το ελληνικό περιοδικό AKASUKI, των εκδόσεων Anubis, το αυτοαποκαλούμενο πρώτο περιοδικό manga (και δη, shoujo manga), στην Ελλάδα. Αυτό ως δήλωση δεν θα μας πολυαπασχολήσει, διότι το WARCRAFT πράγματι είναι manga μόνο στο format (ήτοι μικρού format graphic novel) και το MANGAIJIN που είχαμε βγάλει με τον Γιάννη, όντως δεν ήταν ούτε "επίσημη" (βλέπε "επαγγελματική"), ούτε σταθερή έκδοση και δεν ξέρω καν αν ήμασταν αυτοί που πρωτοτύπησαν (αν και το ακούω συχνά)...

Το ζήτημα όμως είναι άλλο: το περιεχόμενο αυτό καθαυτό και ο τρόπος παρουσίασής του. Εδώ δυστυχώς δεν υπάρχει απλή διαφωνία, αλλά έντονη δυσαρέσκεια. Το AKASUKI ξεκινάει με μερικά εισαγωγικά στοιχεία and I quote: "Τα μάτια τους είναι τεράστια σε σχέση με το πρόσωπό τους, η μύτη και το στόμα τους δυσανάλογα μικρά [...] Τα μαλλιά τους έχουν εξωπραγματικά χρώματα, ενώ οι σιλουέτες αντρών και γυναικών ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους." (σ.3) Όλα αυτά αναφορικά με το πώς κανείς ξεχωρίζει ένα manga από οποιοδήποτε άλλο comic. Δυστυχώς όλα τα παραπάνω είναι μια σειρά από παραπλανητικά αρχέτυπα που ελάχιστα έχουν σχέση με την ευρύτερη, σύγχρονη πραγματικότητα του manga. CRYING FREEMAN, LONE WOLF AND CUB, BERSERK, KABUTO, FIST OF THE BLUE SKY, όντας μια πολύ μικρή σειρά από σχεδόν ανεξάντλητα παραδείγματα, είναι manga που, σαφώς, δεν εμφανίζουν χαρακτήρες με τεράστια μάτια ή δυσανάλογα στόματα και λοιπά. Για να μη μιλήσω για τη nouvelle manga. Όσο για τα πολύχρωμα μαλλιά, σχεδόν αποκλειστικά σε πολύ συγκεκριμένα είδη manga κάνουν την εμφάνισή τους και πρόκειται είτε για fantasy, είτε για manga που απευθύνονται σε εφήβους και με κεντρικό άξονα πολλούς γυναικείους (ή αντίστοιχα, αρσενικούς) χαρακτήρες, χάριν οφθαλμόλουτρου. Σημειωτέον, ότι με την εξαίρεση το εξώφυλλου, πολύ σπάνια βλέπει κανείς χρώμα στα μαλλιά των χαρακτήρων και η συνήθεια των παρδαλών χρωμάτων εμφανίζεται κυρίως στα anime. Αντιλαμβάνομαι ότι το AKASUKI υποτίθεται πως είναι shoujo manga, αλλά το κείμενο μιλάει για τα manga γενικώς. Τέλος όσο αφορά την ανθρώπινη σιλουέτα και το μπλέξιμο αρσενικού και θηλυκού, αυτό συμβαίνει αποκλειστικά στα bishounen manga (άλλως και "pretty-boy manga") - σε αντίθετη περίπτωση, ο ένας χαρακτήρας που έχει τέτοια χαρακτηριστικά κάνει "μπαμ" (FLAME OF RECCA) και γίνεται αντικείμενο συζήτησης από τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Για να δώσω έμφαση, να τονίσω ότι ακόμη και η δημιουργική ομάδα των CLAMP, που έχει αδυναμία στους εγκληματικά όμορφους άνδρες, τους περισσότερους τους σχεδιάζουν ώστε να είναι σαφές το φύλο τους (εκτός αν υπάρχει λόγος). Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα CLOVER, WISH, XXXHOLIC, ANGELIC LAYER, CHOBITS και ακόμα και στο X/1999 όπου ο πρωταγωνιστής Kamui πάσχει από ερμαφροδιτισμό, το οποίο οφείλεται στο ότι είναι... γιος του Θεού! Αντιθέτως, για τον Fuma, τον Sorata και ένα κάρο άλλους, αν και είναι γωνιώδεις, δεν υπάρχει καμία σύγχυση. Κάποια άλλα παραδείγματα όπου δεν ισχύει αυτό το "μπλέξιμο": BASTARD, CITY HUNTER, ADOLF, SANCTUARY, 3X3 EYES, GRAPPLER BAKI, VAGABOND, SLAM DUNK, KAZE κλπ. κλπ.

Πρωταγωνιστής του BERSERK, Gatsu

Να σημειώσω, επίσης, ότι ο ορισμός του manga που δίνεται, είναι αυτός του 1814 του Katsushika Hokusai για την παραδοσιακού τύπου ζωγραφική του, με ιλαρά θέματα. Στη σύγχρονη Ιαπωνία, κανείς δεν σκέπτεται αυτόν τον ορισμό και manga=comic για τους Ιάπωνες και τέρμα. Ούτε χαρακτηρίζει συνολικά την ιδιαίτερη κουλτούρα που συνοδεύει τα manga και για αυτό εδώ αναφέρομαι στο "visual culture" (waaaay back στο Geeks Like Us - 31/08/05), προκειμένου να πάρω αμπάριζα τα manga, anime, cosplay, model-building κλπ. Το καθένα είναι κάτι διαφορετικό και όλα υπάγονται στο visual culture.

Επόμενη διευκρίνιση, πολύ σημαντική: η προέλευση του υλικού του AKASUKI. Καθότι έχω μιλήσει με διάφορους εκδότες που προσπάθησαν να αγοράσουν δικαιώματα για μετάφραση και έκδοση manga στην Ελλάδα, υπάρχει (προς το παρόν τουλάχιστον) μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: οι Ιάπωνες δεν ενδιαφέρονται. Δεδομένου ότι τα δικαιώματα και τα μεταφρασμένα manga υπάρχουν και ανήκουν σε διαφορετικές εγχώριες εταιρίες στη Γαλλία, την Αγγλία, τη Γερμανία και την Ιταλία, δεν υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω εξάπλωση στην Ευρώπη. Μα είναι δυνατόν; Βεβαίως. Καθότι στον ελληνικό χώρο ένα τιράζ άνω των 8000 άντε 10000 αντιτύπων θα ήταν καθαρή τρέλα για τον εκδότη που θα το αναλάμβανε (σε πρώτη φάση, διότι μπορεί η ανταπόκριση να τον εξέπληττε, αλλά ρεαλιστικά δεν παίρνεις τέτοια ρίσκα αν είσαι επιχειρηματίας), τα νούμερα αυτά δεν ξεπερνιούνται, στη γενική περίπτωση. Οι Ιάπωνες, λοιπόν, απαντούν ότι για τους ίδιους δεν έχει νόημα μια τέτοια συνεργασία, δεδομένου ότι το τιράζ αυτό ισοδυναμεί περίπου με τον αριθμό των promo που διανέμονται, σχεδόν ή τελείως τσάμπα, για να προωθήσουν μια νέα σειρά. Επίσης, δεδομένης της λογικής των πολυσέλιδων (500-1000 σελίδες) εβδομαδιαίων η οποία θα ήταν μάλλον ασύμφορη οπουδήποτε αλλού (λόγω κακής διαχείρισης, αν μη τι άλλο) πλην της Ιαπωνίας, οι Ιάπωνες θεωρούν ότι η πώληση δικαιωμάτων στην Ελλάδα για μεταφρασμένες εκδόσεις είναι μάλλον ανούσια. Πολύ λογικά λοιπόν, η Anubis στράφηκε σε άλλες πηγές όπως τα euromanga της Carlsen Comics (υπάρχουν και άλλα όπως τα αμερικανικά του Studio Udon ή της Antarctic Press, όπως το NINJA HIGH SCHOOL του Ben Dunn, αλλά αυτά είναι, στο 99% των περιπτώσεων, άθλια).

Ως κίνηση είναι πολύ σωστή, αλλά υπάρχουν σοβαρά προβλήματα επιλογών και ορισμού. Εξηγώ: η γερμανίδα Nina Werner (JIBUN-JISHIN) έβγαλε το πρώτο της manga το 2003 και είναι εμφανές ότι ακόμα αναζητά και η ίδια τη φόρμα και το στιλ της, πράγμα το οποίο φαίνεται στο στατικό της σχέδιο (διαμετρικά αντίθετο με τη manga λογική από καταβολής Tezuka), τις κακές γωνίες λήψης και τη σχεδόν μηδενική διαφοροποίηση των χαρακτήρων, όχι απλώς στο επίπεδο του ερμαφροδιτισμού, αλλά και της συνολικής τους μορφής (κοινώς είναι σαν η ίδια βασική φιγούρα απλώς να αλλάζει μαλλιά, ρούχα και σκιές). Επίσης, το στιλ της μοιάζει μάλλον με γραφιστική αφίσας ή διαφήμισης, παρά με οτιδήποτε άλλο (εξ ου και το έγχρωμο pin-up φαίνεται ωραίο) και το comic είναι σαν χαρτοκολλητική άσχετων μεταξύ τους εικόνων (ακόμη δεν έχει κάνει master την έννοια του layout). Όσο για την Κορεάτισσα Judith Park, στα τέσσερα χρόνια που ασχολείται επαγγελματικά με το manga, έχει τουλάχιστον ξεφύγει από τη στατικότητα και έχει μάθει να στήνει το comic, αλλά έχει άλλα προβλήματα: καταρχήν σχεδιάζει και χρωματίζει ψηφιακά, πράγμα το οποίο, εκτός αν κάποιος έχει μεγάλη πείρα και γνώση, είναι καταστροφικό για τα manga. Ασυμμετρίες, σχεδιαστικοί περιορισμοί, αναγκαστική έλλειψη λεπτομέρειας, μεγάλο "κενό" στις σελίδες λόγω της δυσκολίας στις φωτοσκιάσεις (αν και οι έγχρωμες, pin-up και character presentation σελίδες της, πάλι, είναι πολύ όμορφες.). Εκτός αυτού, τα manga στην Κορέα, τα λεγόμενα manhwa, δεν σχεδιάζονται ή τυπώνονται κατά την ιαπωνική λογική αλλά κανονικά, αριστερά προς τα δεξιά και σε καμία περίπτωση, ένα ανεστραμμένο manhwa δεν είναι "manga look-alike". Δεν ξέρω δε αν φταίει το πρωτότυπο ή η μετάφραση, αλλά (καθαρά προσωπικά) βρίσκω ότι οι διάλογοι κάνουν τους χαρακτήρες σχεδόν αυτιστικούς.

Μέσα σε όλα αυτά, δεν είδα πουθενά το χαρακτηρισμό του περιοδικού ως euromanga, manhwa ή κάτι άλλο και δυστυχώς, manga με τον συνήθη ορισμό δεν είναι. Manga δεν είναι μάτια φρίσμπι, μικρά πιγούνια και στόματα, ερμαφρόδιτοι χαρακτήρες και με το ζόρι ανάποδη εκτύπωση. Όλα αυτά είναι στοιχεία που υπάρχουν στα manga, περισσότερο ή λιγότερο, αλλά δεν είναι αυτό που τα καθορίζει. Δυστυχώς, το AKASUKI, αν και μια πολύ καλή προσπάθεια σε επίπεδο εκτύπωσης και παρουσίασης, προβάλλει τα παραστρατημένα αρχέτυπα του manga ως ορθή πραγματικότητα. Εύλογα θα ρωτήσει κανείς, "ε, και τι άλλο να κάνουν, αφού διέξοδος βρέθηκε στην Carlsen;". Γνωρίζω ότι η συγκεκριμένη εταιρία έχει τουλάχιστον δύο γιαπωνέζες οι οποίες κάνουν manga για λογαριασμό της (Prin και Umi Konbu, δείτε Japan Extravaganza (Reporting... Sort Of) - 22/12/05) και πιστεύω ότι δεν θα είναι οι μοναδικές... Από εκεί και πέρα, ο καθένας κάνει τις αντίστοιχες κινήσεις.

Στη σελίδα 8, όπου έχει αφιέρωμα στα manga και την ιστορία τους, στην εισαγωγή λέει ότι τα manga είναι πάντα υπερβολικά: τα πρόσωπα όμορφα ή αποκρουστικά, τα τοπία ειδυλλιακά ή δυστοπίες κλπ. Αυτό είναι παντελώς άσχετο με την πραγματικότητα, καθώς υπάρχουν ένα σωρό manga που έχουν για υπόβαθρο τον πραγματικό κόσμο (ασχέτως χρονικής περιόδου) και δεν έχουν καμία τάση ή πρόθεση για υπερβολή, δεδομένου ότι δεν εξυπηρετεί την ιστορία. Μερικά παραδείγματα (μεταφρασμένα πάντα): X-DAY, MARMALADE BOY, BLUE, KINDERBOOK, GENSHIKEN, WALKING MAN, CANDY, REVENGE OF MOUFFLON, THE FIRST PRESIDENT OF JAPAN, τα manga της Erica Sakurazawa και η λίστα συνεχίζεται με ιστορικά, κοινωνικά ή αστυνομικά manga κλπ. κλπ.

Τέλος, με ιδιαίτερη έμφαση (σ.10), το AKASUKI αναφέρει ότι κάθε, μα κάθε Γιαπωνέζος διαβάζει manga κάποιας φύσεως ό,τι, όποιος και αν είναι. Μέγα, τεράστιο, κολοσσιαίο λάθος! Όχι μόνο αυτό δεν ισχύει στην ιαπωνική επαρχία όπου οι άνθρωποι έχουν τελείως άλλα πράγματα να τους απασχολούν, αλλά ακόμα και στο Tokyo, όπου βρίσκεται η κοιτίδα του manga, Akihabara, υπάρχουν πολύ μεγάλες μερίδες πληθυσμού που θεωρούν τους ασχολούμενους με manga περίεργους, απόκληρους, ανεπρόκοπους, ακόμα και διεστραμμένους. Τι νομίζετε ότι σημαίνει "otaku" ετυμολογικά; Μη παραγωγικό μέλος της κοινωνίας (μάλιστα όταν δημιουργήθηκε η λέξη αναφερόταν μόνο στους άντρες). 'Αλλο που βρίσκει συχνή χρήση στην εμμονή (βλέπε "πώρωση" όπως λέμε εμείς) με ένα συγκεκριμένο θέμα. Για άλλη μια φορά, σας παραπέμπω στο Geeks Like Us - 31/08/05, όπου το ζήτημα αυτό συζητείται πιο εκτενώς. Μπορεί τα manga να είναι πιο ευρέως γνωστά, αποδεκτά, αξιοποιήσιμα στην Ιαπωνία, αλλά σε αναλογία κλίμακας πληθυσμού, αυτοί που κολλάνε στις σελίδες τους είναι σχεδόν ίδιοι σε ποσοστό με αυτούς που τους χλευάζουν ή δεν τους καταλαβαίνουν.

Εν συνεχεία, στη σελίδα 11, τα παραπάνω λάθη αναλύονται με μεγαλύτερη απόκλιση, ορίζοντας το manga ουσιαστικά ως μια εμπορικά πετυχημένη καρικατούρα (δείτε τα entries για τις εκφράσεις και τους χαρακτήρες). Εν ολίγοις και κλείνοντας, το AKASUKI είναι μια καλή ιδέα, μια αξιοπρεπής προσπάθεια, αλλά μια, εν πολλοίς, αδέξια και απρόσεκτη εκτέλεση.

Special Feature: Feminine Crisis

Να ευχαριστήσω το φίλο και fellow geek, 'Αγγελο Χαρίτο, για την εξαιρετική του πρόταση για το αρχέτυπο της φιλοσόφου που τόσο με βασάνισε (η Kaoru από το RUROUNIN KENSHIN ήταν καλή ιδέα Oliver, αλλά ήθελα κάτι πιο έντονο):

Karla - Η Φιλόσοφος: Η Karla, η περίφημη Grey Witch του RECORD OF THE LODOSS WAR, είναι πιθανώς ο πιο φιλοσοφημένος χαρακτήρας που απαντάται στα manga ή anime με τα οποία έχω έρθει σε επαφή. Είναι μια πανίσχυρη μάγισσα-πολεμίστρια, η οποία στο LADY OF PHARIS γίνεται μία από της θρυλικούς 6 Ήρωες που αντιμετώπισαν τους εφιάλτες του Μαύρου Λαβύρινθου. Δεν λέει ποτέ το όνομά της στους συντρόφους της και εξηγεί ότι ο μόνος λόγος που τους βοηθάει είναι επειδή υπηρετεί την ισορροπία. Η τελευταία επιζήσασα του αρχαίου βασιλείου της μαγείας, Kastoll, έχοντας ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια αλλάζει σώματα για να παρακολουθεί αέναα την ιστορία του Lodoss, του Καταραμένου Νησιού.

Ήταν μία από τους 6 Ήρωες και όταν έρχεται η σειρά του Parn και των συντρόφων του να πάρουν στα χέρια τους την τύχη του Lodoss, αυτή συμμαχεί με τον Beld και τον βοηθάει στα σχέδια κατάκτησής του. Με τη βοήθεια του μαγικού διαδήματος, καταλαμβάνει το σώμα της Leylia, κόρης της Neece, μίας από τους 6 Ήρωες και προσπαθώντας να σταματήσει τον Parn και τους συντρόφους του, σκοτώνει τον νάνο Ghim. Πριν πεθάνει, ο Ghim καταφέρνει να ελευθερώσει τη Leylia και τότε το διάδημα καταλήγει στο κεφάλι του κλέφτη Woodchuck. Αφού ηττάται από τον Ghim, η Karla δεν ανακατεύεται στο War of Heroes πια παρά ελάχιστα, αλλά πάντα παρακολουθεί τα τεκταινόμενα. Κάποια στιγμή ο Wort, ο Μάγος των 6 Ηρώων τη ρωτάει, γέρος πια, τι ακριβώς θέλει. αυτή απαντάει πολύ απλά: ισορροπία. Δεν είναι καλή ή κακιά, δεν έχει συντρόφους ή εχθρούς, παρά λειτουργεί σαν αντίβαρο για την ισχυρότερη πλευρά, ώστε το Κακό να μην εξαλείψει τα πάντα και το Καλό να μην θριαμβεύσει ολοκληρωτικά και να τελματώσει. Είναι ένα φως που δημιουργεί σκιές και ξαναγεννάται μέσα τους, ανάλογα με το ποια πλευρά είναι ισχυρότερη, Όταν το Kastoll έπεφτε από τα χέρια των βαρβάρων, αυτή και άλλος ένας μάγος κοιτούσαν απαθέστατα, δίχως να προσπαθούν να τους σταματήσουν. Όταν ένας από τους βάρβαρους έφτασε μπροστά τους, το μόνο που του είπε πριν φύγει ήταν: "η εποχή μας τέλειωσε, τώρα είναι η δική σου". Το σώμα, ο χώρος, ο χρόνος, το καλό, το κακό δεν έχουν σημασία εκτός από αυτήν της αντιπαράθεσης. Έχει τεράστια γνώση, τεράστια δύναμη και το μόνο που κάνει είναι να σιγουρεύεται ότι θα υπάρχει πάντα κάτι να παρακολουθεί "γιατί ο κόσμος πρέπει να ισορροπεί, διότι αυτή είναι η φυσική του κατάσταση."

Emi Mutsuki - Η Ευάλωτη: Ο χαρακτήρας αυτός είναι από τους πιο περίεργους του Masakazu Katsura και συμπρωταγωνιστεί με τον Eiji Matsuda στο one-shot με τίτλο M (κατά το S&M). Η Emi και ο Eiji είναι ζευγάρι αλλά η Emi έχει θέσει ρήτρα ότι δεν θα κάνουν σεξ, ειδάλλως θα χωρίσουν. Ο Eiji βασανίζεται πολύ προσπαθώντας να τηρήσει αυτήν την υπόσχεση, ενώ η Emi φαίνεται διαρκώς να τον προκαλεί. Αρχικά φαίνεται ότι απλώς θέλει να τον βασανίζει σε έναν ατέρμονο σαδομαζοχιστικό χορό, όπου αυτός είναι το θύμα.

Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Emi, κατά περίπτωση, τον βοηθάει να "ξαλαφρώσει", αλλά χωρίς ποτέ να κάνουν σεξ, εξηγώντας του ότι μετά το σώμα ψύχεται και ηρεμεί. Όταν πια φτάσουν στο επίμαχο σημείο (και έχοντας κάνει διάφορα παιχνίδια no-touch υπό την καθοδήγησή της), το επόμενο πρωί, η Emi έχει φύγει και τότε ο Eιji καταλαβαίνει ότι η τελική πράξη της σχέσης τους θα ήταν η κορύφωση, πριν οι καρδιές τους ψυχθούν και ηρεμήσουν. Η Emi θέλει να τα δοκιμάσει όλα, θέλει να τα νιώσει όλα, αλλά φοβάται ότι το τέλος της επιθυμίας θα είναι και το τέλος αυτού που τους δένει και προσπαθεί να διατηρήσει και να εντείνει το συναίσθημα αυτό όσο γίνεται, τόσο για τον Eiji, όσο και για την ίδια. Τα θέλει όλα αλλά φοβάται να πληγωθεί και έτσι, όπως συμπεραίνει ο Eiji, είναι μαζοχίστρια, όπως και ο ίδιος.

Shrahime Syo - Η Ανώνυμη: Ακόμη ένα αρχέτυπο που με δυσκόλεψε πολύ, καθότι comics σαν την ΚΑΘΙΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ του Copi, δεν έχουν ιδιαίτερη διάδοση ούτε καν μέσα στην Ιαπωνία. Οι ιστορίες περιστρέφονται γύρω από σαφώς καθορισμένους χαρακτήρες, ενδεχομένως με τα προβλήματά τους. η ΚΑΘΙΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ είναι το αρχέτυπο... ενός αρχέτυπου! Είναι οποιαδήποτε γυναίκα, οπουδήποτε, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Στην ανθολογία ιστοριών SHIRAHIME SYO των CLAMP, σε μια λίγο ως πολύ μεσαιωνική Ιαπωνία, διάφοροι άνθρωποι ζουν διαφορετικές ιστορίες με μόνο συνδετικό το χιόνι και τα συναισθήματα μιας γυναίκας. Τρεις θλιβερές ιστορίες, τρεις φορές οι άνθρωποι λένε πως κλαίει η Πριγκίπισσα του Χιονιού.

Μια κοπέλα ψάχνει να σκοτώσει τον λύκο που σκότωσε τον πατέρα της. Ανακαλύπτει μια διαφορετική αλήθεια και στο λύκο βρίσκει έναν αγαπημένο φίλο που θα πεθάνει, επειδή οι άνθρωποι δεν βλέπουν. Ένας άνδρας υπόσχεται να επιστρέψει στην αγαπημένη του και αυτή, για να τον περιμένει αιώνια, πέφτει και μένει νεκρή και αναλλοίωτη στα νερά μιας παγωμένης λίμνης. Ένας κυνηγός σκοτώνει τον εραστή μιας γυναίκας-χιονοπούλι και αυτή τον σώζει από βέβαιο θάνατο. Σε κάθε περίπτωση χιονίζει, σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι λένε πως η Πριγκίπισσα του Χιονιού παρακολουθεί και κλαίει. Δεν έχει όνομα, μόνο έναν τίτλο παρμένο από τη φαντασία των ανθρώπων για το χιόνι. Πριν φύγει, όμως, λέει σε έναν ταξιδιώτη ότι το χιόνι που πέφτει δεν είναι άλλο από τα δάκρυα των ανθρώπων και όχι τα δικά της. Είναι όλες αυτές οι γυναίκες και συνάμα καμία.

Λόγω των μακροσκελών παραπάνω θεμάτων και του σημερινού REVIEW, σε συνδυασμό με άλλες δουλειές που τρέχουν, θα κάνετε λίγη υπομονή για να επιστρέψουν τα διάφορα features, την ερχόμενη εβδομάδα. Without further ado...

REVIEW: SHAMAN KING

Ο Yoh Asakura είναι ένα ήρεμο, ευχάριστο και βαριεστημένο παιδί 13-14 ετών, που ακούει διαρκώς μουσική και βλέπει... πνεύματα! Μια μέρα, εμφανίζεται στο σχολείο του, αντίστοιχης ηλικίας, μικροσκοπικού σαν φασόλι, Oyamada Manta. Μία μέρα πριν, ο Manta τον έχει δει να μιλάει με τα πνεύματα του τοπικού νεκροταφείου. Η ζωή στο Tokyo συνεχίζεται, αλλά ο Manta, έξαλλος από περιέργεια, προσπαθεί να προσεγγίσει τον Yoh και σύντομα γίνονται καλοί φίλοι και μάλιστα ο Manta, καλόψυχος, περίεργος και όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, εξαιρετικά θαρραλέος, γίνεται ο πρώτος ανθρώπινος (as in, non-spirit) φίλος του Yoh.

Σε πρώτη φάση, ο Yoh θα σώσει τον Manta από μια συμμορία, δανείζοντας το σώμα του στο πνεύμα ενός θρυλικού samurai, του Amidamaru. Ο Amidamaru όμως αρνείται να γίνει το συνοδό πνεύμα του Yoh, διότι λέει πως περιμένει κάποιον. Ερευνώντας λίγο, οι δύο φίλοι θα ανακαλύψουν ότι ο Amidamaru περιμένει εδώ και 600 χρόνια το φίλο του, Mosuke, όπως είχαν υποσχεθεί ένα πρωινό, πολύ καιρό πριν. Ο Mosuke ήταν ένας εξαιρετικός σιδεράς, ο οποίος σφυρηλάτησε για το φίλο του το σπαθί Harusame, όταν πια οι δυο τους είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από την ανέχεια της φεουδαρχικής εποχής της Ιαπωνίας. Έτσι ο Amidamaru θα γίνει το πνεύμα-συνοδός του Yoh, βλέποντας το Harusame και εν καιρώ, θα ξανασυναντήσει το φίλο του.

Σταδιακά αποκαλύπτεται (ειδικά με την έλευση της Anna, Past Perfect - 31/03/06) ότι το Tokyo θα γίνει η αρένα στην οποία θα γίνουν οι προκριματικοί αγώνες για το Shaman Fight, ένα τουρνουά δύναμης, πνεύματος, θάρρους και ευστροφίας, του οποίου το αποτέλεσμα είναι ο νικητής να είναι ο επόμενος Shaman King. Ο Shaman King δέχεται ως πνεύμα-συνοδό το Great Spirit (βλέπε, Μεγάλο Μανιτού) και αποκαθιστά την ισορροπία μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και των πνευμάτων, εκπληρώνοντας κάθε του επιθυμία. Ο Yoh, ένας συμπαθητικός και καλόκαρδος τεμπελάκος, αποφάσισε να γίνει Shaman King ώστε να μπορεί να ζήσει χαλαρά τη ζωή του, ακούγοντας μουσική και απολαμβάνοντας τις μέρες δίχως κανείς να του ζητάει να κάνει το μεν, το δε, το δείνα. Γι' αυτό άλλωστε και η πιο αγαπημένη του φράση όταν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα ή δυσκολία είναι: "με κάποιο τρόπο όλα θα πάνε καλά". Αυτή η συμπεριφορά του Yoh, μαζί με ένα χαρακτηριστικό που του αναγνωρίζουν φίλοι και εχθροί -να είναι πάντα ο εαυτός του και να μπορεί να γελά σε οποιασδήποτε κατάσταση- είναι η γενικότερη φιλοσοφία του απέναντι στη ζωή και όχι απλά η ανωριμότητα ενός παιδιού.

Bokuto no Ryu

Στην πορεία, με τη συμπεριφορά του αυτή, ο Yoh όχι μόνο θα αντεπεξέλθει στις προκλήσεις και θα ξεπεράσει τις δυσκολίες, αλλά θα μετατρέψει πάρα πολλούς αντιπάλους και εχθρούς σε φίλους: ο Bokuto no Ryu, ο Horo Horo, ο Tao Ren, η αδελφή του, Tao Jun, ο Faust (απόγονος του θρυλικού χαρακτήρα του Goethe) ο οποίος αρχικά φαίνεται σατανικός και πολλοί ακόμα. Ο Yoh πιστεύει ότι κανείς που βλέπει τα πνεύματα δεν μπορεί να είναι εγγενώς κακός, αλλά ότι ο καθένας προσπαθεί να ζήσει με τα πρότυπα και τις πεποιθήσεις του, σφυρηλατημένος από τις εμπειρίες του. Σε πάρα πολλά σημεία, αυτό φαίνεται αφελές, αλλά δείχνει να δικαιώνεται.

Faust

Θεωρητικά το anime (μήκους 64 επεισοδίων), θα μπορούσε να χωριστεί σε 3 story arcs:

1st Preliminary, όπου ο Yoh δένεται με τον Amidamaru, εκπαιδεύεται από την Anna και αποκτά τους πρώτους του φίλους στο πρόσωπο του Manta, του Bokuto no Ryu και του Tao Ren. Το μεγαλύτερο μέρος έχει να κάνει με το Shaman Fight in Tokyo, με ένα σεβαστό ποσοστό να αφιερώνεται στη διάσωση του Ren από τη οικογένειά του.

2nd Preliminary, οπότε ο Yoh και οι φίλοι του πρέπει να φτάσουν στο κρυμμένο χωριό των ιερέων της φυλής Patch (οι οποίοι παρακολουθούν τις εξελίξεις και είναι υπεύθυνοι για το τουρνουά), για να συμμετάσχουν στο κυρίως Shaman Fight. Στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού γνωρίζουν τους X-Laws, κάτι σαν Σαμάνους-Σταυροφόρους, τον νεαρό Lyzerg, τον Hao και τους συμμάχους του, τις Lilly-Five και πολλούς άλλους με τους οποίος θα συγκρουστούν, θα συμμαχήσουν και γενικά θα θέσουν τη βάση για τα γεγονότα του τρίτου story arc. Εδώ μαθαίνουμε ότι ο Hao, του οποίου το πνεύμα είναι το Μανιτού της Φωτιάς, με κάποιο τρόπο (no spoilers) συνδέεται με τον Yoh και ότι ο ίδιος ο Yoh προορίζεται για ένα πεπρωμένο δύσκολο και ενδεχομένως αναπόφευκτο. Εδώ μας δίνονται και οι μοναδικοί λόγοι να είμαστε επιεικείς με την Anna, διότι και αυτή, όπως η οικογένεια του Yoh, γνωρίζει.

Shaman Fight, όπου σαμάνοι από όλο τον κόσμο μαζεύονται στο Patch Village και αρχίζει η τελική αναμέτρηση. Από ομάδα σαμάνων βασισμένη στους Black Sabbath (ναι, ο Dio έχει ειδικές επιθέσεις τύπου Rainbow in the Dark, Holy Diver etc., πιθανώς το καλύτερο tribute που έχω δει), μέχρι Ιρλανδούς ιερείς, Ινδούς μυστικιστές, όλα τα έχει ο μπαχτσές και όλα θα αποφασιστούν τελικά μπροστά στο Great Spirit και αποκαλύπτεται το μυστικό του γιατί ο Yoh και ο Hao μοιάζουν τόσο πολύ και τι τους συνδέει.

Hao

Το SHAMAN KING είναι από εκείνα τα anime ου συνδυάζουν άψογα τη βαθιά φιλοσοφία, την περιπέτεια, το υπερφυσικό, το χιούμορ και σε κάποιο βαθμό τα mecha (αν και με πολύ παράξενο τρόπο). Πράγματι κάθε χαρακτήρας έχει τα κίνητρά του για να συμμετέχει στο Shaman Fight και όλων οι πράξεις έχουν να κάνουν με ιδεώδη, με προσωπικές εμπειρίες, με ελπίδες, με παραστρατημένες ακόμα απόψεις, αλλά κανείς δεν κάνει ό,τι κάνει "διότι έτσι". Καθένας δε από τους συντρόφους του Yoh έχει έντονη μια πολύ συγκεκριμένη αρετή, η οποία όχι απλά τον χαρακτηρίζει αλλά και αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του anime. Για τον Ryu η πίστη, η άρνηση να προδώσει ή να εγκαταλείψει τους φίλους του σε οποιαδήποτε κατάσταση. Για τον Ren η επιμονή να κατανικήσει το μίσος. Για τον Horo Horo, η εμπιστοσύνη. Για τον Faust η αίσθηση του καθήκοντος ως γιατρού. Για τον Manta, το θάρρος. Αυτό με εντυπωσίασε πάρα πολύ: ο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι ο πιο γενναίος. Ο Yoh είναι σαν τον άνεμο που πνέει εκεί που θέλει, ο κόσμος να χαλάσει και σταδιακά αποκτάει τεράστια δύναμη. Ο Manta δεν είναι σαμάνος, είναι σωματικά αδύναμος και μικροσκοπικός, περιστοιχισμένος από άτομα με τρομακτικές δυνάμεις, που θα μπορούσαν να τον εξαφανίσουν. Αν και φοβάται, κατά καιρούς, δε τρέμει, δεν δειλιάζει ποτέ. Χτυπάει, πληγώνεται, σωματικά και ψυχολογικά αλλά πεισματικά συνεχίζει "διότι υποσχέθηκε στον Υoh ότι θα βρίσκεται εκεί μέχρι τέλους". Ακόμη και μπροστά στο μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο του κόσμου, πιέζει τον εαυτό του γνωρίζοντας ότι ίσως είναι θανάσιμο και σε μια κρίσιμη στιγμή, επεμβαίνει. Δεν υπάρχει πιο θαρραλέος χαρακτήρας σε όλο το Shaman King και ας είναι ο πιο κωμικός.

Ένας καταχτυπημένος Manta σώζει τη ζωή του Yoh

Το anime προβλήθηκε από το 2001 μέχρι το 2002 στην Ιαπωνία, με τη Megumi Hayashibara στο ρόλο της Anna και τη Romi Park (Edward in Fullmetal Alchemist) στο ρόλο του Tao Ren. Κυκλοφορεί σε DVD από τη FUNinmation.

Επί συνόλου ήταν ένα εξαιρετικό anime, από κάθε άποψη, σεναριακή, σχεδιαστική, μουσική και νομίζω ότι θα του βάλω δικαιωματικά 10 στα 10.

Έχω ήδη φτάσει τις 8 σελίδες, οπότε για τις σημερινές παραλείψεις συγχωρήστε με, Καλή Ανάσταση και σε μια βδομάδα όλα πάλι νορμάλ.

Bakuma

...και στο pin-up, από αριστερά προς δεξιά: Hao, η αρχηγός των X-Laws, Tao Ren, Yoh, Anna...