Eigakan: Let the Games Begin!

Προβλήματα στην οικογένεια, αρρώστιες (με τριγυρίζει η που***α η ίωση - δε μου φτάνανε όλα τα άλλα;), πονόδοντοι, αλλά είμαι ακόμα εδώ (λες να χρειάζομαι professional help?). Γιατί όχι, άλλωστε; Ένα σωρό πράγματα συμβαίνουν τα οποία εμπίπτουν στα ενδιαφέροντά μου και δεν φαίνεται τέλος στο τούνελ (αλλά είναι ωραίο τούνελ). Ήδη έχει ανατεθεί στις επιτροπές του COMICDOM να συνθέσουν τις υποψηφιότητες για τα Awards and you know what that means: πρέπει πάλι εγώ και οι αυτάδελφοι otaku να αποφασίσουμε ποια είναι τα top manga της χρονιάς 2006 (αναμένοντας last-minute surprises μέχρι τον Δεκέμβρη, αλλά πρέπει το βασικό corpus των υποψηφιοτήτων να συντεθεί σύντομα, αφήνοντας μόνο χώρο για μερικές αλλαγές της τελευταίας στιγμής).

Από την άλλη, έγινε πάλι το bazaar στο ελληνο-ιαπωνικό σχολείο (14 Οκτωβρίου) αλλά δυστυχώς, το έχασα (ευτυχώς, όμως, η φίλη Κατερίνα Σουφατζόγλου με ενημέρωσε για τα σχετικά και φαίνεται ότι δεν έχασα κάτι φοβερό, αν και είμαι βέβαιος ότι η ίδια θα το έκανε το shopping spree). Έπειτα, η ΒΑΒΕΛ, στην οποία δεν πήγα λόγω κακού προγραμματισμού (Μανώλη, τον παίρνεις) αλλά ευτυχώς, βρέθηκαν εκεί ο Ηλίας και η Μυρτώ και πάλι ενημερώθηκα καταλλήλως (και πάλι φαίνεται πως δεν έχασα τίποτα, με την εξαίρεση του Jeff Smith, με τον οποίο θα ήθελα πολύ να ξαναμιλήσω).

Τί άλλο έγινε, λοιπόν, αυτές τις μέρες και στο οποίο είχα ορκιστεί ότι θα πάω ακόμη και μέσα στις βλέννες και τον πυρετό αν χρειαζόταν; Φυσικά, η συναυλία των Blood, του (φερόμενου από τη διαφήμιση και τουλάχιστον μια βάσιμη πηγή) σημαντικότερου σύγχρονου ιαπωνικού goth συγκροτήματος, στο club Underworld. Όσοι πιστοί, λοιπόν, Δευτέρα 30 Οκτωβρίου προσήλθαν (21:00 ήταν η έναρξη, which means γύρω στις 20:00, ο κόσμος είχε ήδη στηθεί! Με την καλή έννοια...). Κατά το σύνηθες, αλλά για πρώτη φορά και με μια κάποια συναίσθηση του γεγονότος (δεδομένου ότι στην Ελλάδα τίποτα δεν αρχίζει ακριβώς στην ώρα του και οι συναυλίες με support group -εν προκειμένω το ελληνικό goth συγκρότημα, Virgins O.R. Pigeons- δεν ξεκινούν ποτέ το κυρίως event τους νωρίτερα από μία ώρα μετά την αναγραφόμενη), έφτασα καθυστερημένος για να συναντήσω την υπόλοιπη παρέα (πάνω-κάτω, οι συνήθεις otaku ύποπτοι με τους οποίους είχαμε πραγματοποιήσει το Otaku Sleepover - 02/11/05, με την εξαίρεση της φίλης μας Chi - σνιφ, σνιφ). Σε πρώτη φάση, είχαμε μερικά κωμικά παρατράγουδα, διότι κάποιοι που είχαν έρθει να δουν τα "γιαπωνέζικα γκοθογκομενάκια", δεν είχαν ενημερωθεί ότι οι Blood είναι όλοι άντρες! Ναι, το ξέρω ότι ο κιθαρίστας μοιάζει να έχει βγει από την ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΑΣ ΚΑΜΕΛΙΑΣ, αλλά είναι άντρας (genetically διότι περί οτιδήποτε άλλου δεν ξέρω). Ωστόσο το cross-dressing είναι παγιωμένη μόδα στα ιαπωνικά συγκροτήματα της visual-kei αισθητικής (think "extravagant apparel with manga haircuts"). Κλασσικό παράδειγμα ο Mana (ψευδώνυμο, το οποίο κανονικά είναι γυναικείο ιαπωνικό όνομα) των Moi dix Mois, shown below.

Τα συμπεράσματά μου: γενικά και για 14 ευρώπουλα, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι Virgins O.R. Pigeons δεν ήταν half-bad στον ήχο τους, με πολύ ρυθμό και σκοτεινή ένταση, αν και προσωπικά βρήκα ότι θέλουν δουλειά στα φωνητικά τους (ο φίλος και έτερος κάφρος, Θοδωρής Κασκάνης, συμφώνησε, αλλά θα παραλείψω τα συνολικά του σχόλια για το όλο event, hehe).

Τώρα, όσον αφορά στους Blood, τα συναισθήματα είναι κάπως ανάμεικτα: καταρχήν, εκπληκτική σκηνική παρουσία (οπτικά courtesy των Kaede και Kiwamu και επικοινωνιακά χάρη στον ενθουσιώδη Fu-Ki, frontman και τραγουδιστή του συγκροτήματος, ο οποίος παρότρυνε το πλήθος σε όλο και πιο ενθουσιώδη συμμετοχή), τόσο από άποψη ενδυμασίας και στησίματος, όσο και από άποψη ρόλων.

Όπως είπα ήδη, ο Fu-Ki ήταν ο αγαπητός "good-boy" τύπος, ο οποίος καλούσε το κοινό κοντά του.

Ο Kaede ήταν ο άγριος, σχεδόν απολίτιστος, βρικολακοειδής τύπος, ο οποίος τραβούσε μαλλιά, έκανε χειρονομίες, έβγαζε τη γλώσσα του, αλλά παρ' όλα αυτά, άφηνε να του τραβάνε τα μαλλιά, να τον τραβάνε από τη σκηνή και να τον ξαναπετάνε πάνω. Ήταν ο πιο "rough-touch" τύπος.

Τέλος ο Kiwamu, ντυμένος με γυναικεία βικτοριανή ενδυμασία, ήταν ο πιο αποστασιοποιημένος, παίζοντας με μεγάλη ταχύτητα και δεξιοτεχνία την κιθάρα του, αλλά παραμένοντας στο "blank-stare" στιλ και (οπτικά) ουδέτερος στις αντιδράσεις του κοινού.

Όσον αφορά στη μουσική, αν και θεωρούνται goth συγκρότημα στην Ιαπωνία, η μουσική τους έχει εύρος από pop μέχρι rock, metal (βαριά, άγρια φωνητικά από τον Kaede, σε αυτά τα κομμάτια) και όλα αναμεμειγμένα με την ιαπωνική έκφανση της goth. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, καλό και κακό. Από τη μία, είναι όντως ένας πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπος ήχος, σε πολλά κομμάτια, από την άλλη, όμως, φαίνεται να στερείται ουσιώδους χαρακτήρα, σε άλλα. Τέλος, για έναν άνθρωπο (λέμε τώρα) όπως εγώ, με ακούσματα Malice Mizer, Dir En Grey, Buck Tick (θυμηθείτε το "Dress" στο άνοιγμα του TRINITY BLOOD) και πολλά goth συγκροτήματα της Δύσης, η μουσική τους ακούγεται περισσότερα σαν rock ή metal pop, αν μπορεί κανείς να ονοματίσει κάτι τέτοιο.

Αυτό δεν το κάνει κακό, απλά διαφορετικό ίσως από αυτό που περίμενα (αν και η Μυρτώ Τσελέντη, επίσης παρούσα εκεί ως scrumptious goth loli, με είχε προετοιμάσει κάπως, δίνοντάς μου τη δισκογραφία τους μερικές μέρες νωρίτερα - hey, I was drowned in germs, περίμενες να κάτσω να τους ακούσω μεθοδικά;!). Κατά τη γνώμη μου, εν ολίγοις, το σχήμα τους είναι ένας πολύ αξιόλογος, συνολικά εικαστικός πειραματισμός, που μέσα σε 4 χρόνια έχει αρχίσει να επιτυγχάνει το μουσικό αμάλγαμα που φαίνεται να επιδιώκει. Βεβαίως, 95% των παρόντων εκείνο το βράδυ (90% των οποίων ήταν γένους θηλυκού) μάλλον θα έρθουν με καρφιά, εφτάπατες μπότες και αλυσίδες στην πόρτα μου, απειλώντας με ώστε να γράψω: "ήταν θεοί, τελεία".

Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από το πόσο ένθερμο είναι το κοινό του συγκροτήματος στην Ελλάδα, δεδομένου ότι πιθανότατα δεν είχαν έρθει εκεί επειδή είχαν ακούσει τους Blood σε κάποιο τραγούδι από anime. Βλέπετε, δεν έχουν κάνει κανένα! Προς τιμήν τους και για έξτρα βαθμούς από εμένα, προς το τέλος παίξανε το "Pegasus Fantasy" από το παλιό opening του SAINT SEIYA, in classic shounen j-pop fashion (για όσους θυμούνται τα opening από anime, όπως το GETTER ROBO και το PLAWRES SANSHIRO). Η συναυλία έκλεισε με περισσότερες φωτογραφίες, crazed fangirls, αγορές CD (τα οποία διέθετε στο κοινό πιθανώς η cutest γιαπωνέζα που θα δείτε ποτέ), υπογραφές και τα τοιαύτα. Στην έξοδο, μας μοιράζανε και το πιο πρόσφατο promo του συγκροτήματος.

Περισσότερα για τους Blood στο Akiba Records της επόμενης εβδομάδας, όπου θα κάνουμε και το λίαν καθυστερημένο αφιέρωμα στον συχωρεμένο τον Hide των X-Japan (it's baaaack!). Σημειωτέον, πριν κλείσω το intro-rant, να αναφέρω ότι θεωρώ τελείως παλαβό να κάνουμε το COMICDOM CON δύο μήνες νωρίτερα από ότι πέρυσι. Πέρυσι, το θεωρούσα τρελό γενικότερα. Λέτε λοιπόν να είναι εξίσου επιτυχημένο...; Anyhow, προχωράμε στο...

Shinjuku Stalker

- Ξεκινάμε με live-action νέα, τα οποία αφορούν το manhwa PRIEST του Min-Woo Hyung. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην 'Αγρια Δύση και περιστρέφεται γύρω από έναν ιερέα, ο οποίος πουλάει τη ψυχή του στον Belial, προκειμένου να αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις και να πολεμήσει το κακό γύρω του (τόσο το γήινο, όσο και τις δυνάμεις του έκπτωτου Αγγέλου, Temozarela). Ο κεντρικός άξονας είναι οι μάχες του με τα γήινα δεινά της Αμερικής του 19ου αιώνα, τις δαιμονικές δυνάμεις, καθώς και η αναζήτηση της αλήθειας σχετικά με ένα άτομο που μπορεί να είναι η νεκρή αδελφή του. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η υπόθεση έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο, σε βαθμό να βγει η ταινία στις αμερικανικές αίθουσες του χρόνου το Χειμώνα. Με παραγωγό τον Sam Raimi (SPIDER-MAN movies), σκηνοθέτη τον Andrew Douglas (THE AMITYVILLE HORROR) και πρωταγωνιστή τον Gerard Butler (που ενσάρκωσε την πιο πρόσφατη κινηματογραφική version του PHANTOM OF THE OPERA), η ταινία έχει πολύ καλές προοπτικές. Εδώ μπορείτε να δείτε ένα εξαιρετικό fan trailer.

- Στις 29 Ιουλίου, έκανε την εμφάνισή της στις ιαπωνικές αίθουσες η ταινία του Goro Miyazaki, γιου του θρυλικού Hayao, με τίτλο GEDO SENKI: TALES OF EARTHSEA, βασισμένη κυρίως στο βιβλίο THE FARTHEST SHORE της Ursula LeGuin, από τη saga των EARTHSEA CHRONICLES. Τα συναισθήματα του κοινού, των δύο Miyazaki αλλά και της συγγραφέως, ήταν ποικίλα. Η ταινία έμεινε για τρεις εβδομάδες στο #1, στο οποίο διάστημα έκανε τζίρο περίπου 33 εκατομμύρια δολάρια. Η Toho (διανομέας) αναμένει συνολικό τζίρο γύρω στα 86 εκατομμύρια, δηλαδή κάπου το μισό του HOWL'S MOVING CASTLE. Οι κριτικές ευρέως λένε ότι ο υιός δεν διαθέτει τη σκηνοθετική μαγεία του πατέρα και ότι το animation είναι χαμηλότερης ποιότητας από το παραδοσιακό animation της Ghibli. Ωστόσο, το κοινό δεν φαίνεται να συμφώνησε...

Η πιο επικίνδυνη κριτική είναι αυτή της ίδιας της LeGuin, η οποία δεν ενθουσιάστηκε συνολικά από τη μεταφορά, αν και εκτίμησε ιδιαίτερα τα designs και το voice-acting. Σύμφωνα με την ίδια, η μεταφορά ήταν υπεραπλουστευμένη σε νοηματικό επίπεδο και στηριζόταν στη βία για να διατηρήσει το ενδιαφέρον (μόλις το δω θα σας πω τη γνώμη μου - εμπρός λοιπόν καλά μου fansubs!). Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε αμφίδρομη κακή επικοινωνία μεταξύ της δημιουργού και της Ghibli. Τη δεκαετία του '80, ο Hayao Miyazaki πρότεινε στη LeGuin για πρώτη φορά το adaptation και εκείνη, αγνοώντας το ταλέντο και το ιστορικό του, αρνήθηκε. Δυο δεκαετίες αργότερα και έχοντας γίνει φανατική θαυμάστρια του έργου του, πρότεινε εκείνη στη Ghibli το adaptation αλλά ο Toshio Suzuki της είπε ότι ο Miyazaki ήταν στα πρόθυρα (για πολλοστή φορά) της απόσυρσης από το χώρο και τελικά η LeGuin συμφώνησε να το κάνει ο γιος του με τη βοήθειά του (πράγμα που δεν έγινε). Αυτό οδήγησε στη σύγκρουση πατέρα και γιου με τα αποτελέσματα που περιγράφηκαν στο Past Perfect - 31/03/06.

Ωστόσο, όταν ο πατήρ Hayao εμφανίστηκε σε ένα screening της ταινίας στον Ιούνιο, άφησε ένα σύντομο μήνυμα για το γιο του: "It was honestly made, and good". Μάλιστα, σύμφωνα με τον Suzuki, η ταινία οδήγησε τον Hayao Miyazaki να αναβάλει για ακόμη μια φορά την απόσυρσή του, προκειμένου να δουλέψει στην επόμενή του ταινία και "να μην τον ξεπεράσει ο γιος του".

- Μερικές νέες πληροφορίες για το CHEVALIER D' EON, το οποίο είχα πρωτοαναφέρει στο Eigakan: Tales of the Working Class or "A Crash Course on Being a True Greekoulas" - 24/08/06). Τη φωνή του D' Eon de Beaumont κάνει η Yuki Tai (Chen Jian Yi στο GUNDAM SEED DESTINY), της Anna Rochefort η Eri Kitamura (Saya στο BLOOD+, Tatiana Wisla στο LAST EXILE), του Λουδοβίκου XV ο Tetsu Inada (Gorobei στο SAMURAI 7, Kurogane στο TSUBASA CHRONICLES) και του Durand ο Ken Narita (Sesshomaru στο INU YASHA και Ken στο WEIB KREUZ), για να αναφέρουμε τα γνωστότερα τα ονόματα. Το σενάριο γράφει ο Yasuyuki Muto (BASILISK), βασισμένο σε πρωτότυπη ιστορία του Tow Ubukata (FAFNER, MARDOCK SCRAMBLE) και για χαριστική, σας φύλαγα τον director, Kazuhiro Furuhashi, ο οποίος έχει στο ιστορικό του τα RUROUNIN KENSHIN, GETBACKERS και YOU'RE UNDER ARREST! Note: τα fansubs έχουν κάνει την εμφάνισή τους και σύντομα θα ακούσετε μια άποψη στοιχειοθετημένη οπτικά, εκτός από ονομαστικά.

Η εικόνα που είχα παραθέσει παλιότερα, σε καλύτερη ανάλυση

- Η Gonzo κάνει μια mahusive (massive + huge = "υπερτεράστια", σύμφωνα με την πρόσφατη εμμονή μου στη φρασεολογία τέτοιου είδους) και πρωτοφανή multiproduct κίνηση στη διεθνή αγορά, με το νέο της project, AFRO SAMURAI, βασισμένο στο manga του Takashi "Bob" Okazaki. Ο Okazaki δημιούργησε το χαρακτήρα, τυχαία, το 1995, όταν ήταν ακόμα στον πανεπιστήμιο, παίζοντας βαριεστημένα με σχεδιαστικούς πειραματισμούς. Τελικά, το 1996 άρχισε να εκδίδει ιστορίες του εκκεντρικού του χαρακτήρα, μέσω του ανεξάρτητου εκδοτικού κύκλου NOUNOUHAU (κάτι σαν αυτό που γίνεται το GENSHIKEN στο τελευταίο επεισόδιο), οι οποίοι πουλούσαν το doujinshi τους σε εκδηλώσεις όπως το COMIKET.

Κάποια στιγμή, η εταιρία Cube τον πλησίασε για τη δημιουργία ενός παιχνιδιού Afro Samurai, του οποίου ένα αντίτυπο έστειλε στα γραφεία της Gonzo, ως δώρο, πριν από 5 χρόνια. Όταν το είδε ένας από τους παραγωγούς anime της Gonzo, o Fuminori Kizaki, ενθουσιάστηκε (δηλωμένος φαν του Jim Kelly στο ENTER THE DRAGON με τον Bruce Lee) και έβαλε μπρος το project. Σήμερα, η κατάσταση έχει ως εξής: με έξοδα, σύμφωνα με αναφορές, γύρω στο 1 εκατομμύριο δολάρια για το καθένα από τα 5 επεισόδια της σειράς, η Gonzo ετοιμάζεται για διπλή τηλεοπτική πρεμιέρα, σε Αμερική και Ιαπωνία, στις αρχές Νοεμβρίου. Στην πορεία, βρέθηκε στο τραπέζι μια πρόταση για live-action ταινία, το οποίο όταν έμαθε ο Samuel Jackson, τηλεφώνησε και απαίτησε να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και στα δύο. Η Gonzo, όχι μόνο δέχτηκε, όχι μόνο ενθουσιάστηκε, αλλά του έδωσε τη δυνατότητα να κάνει voice-act και τον αυτοδιορισμένο sidekick του Afro, Ninja-Ninja. Η ταινία έχει προγραμματιστεί για προβολή προς το τέλος του 2007, που σημαίνει ότι τα γυρίσματα, μάλλον, θα ξεκινήσουν το Χειμώνα.

Από την άλλη, ο RZA των Wu-Tang Clan (GHOST DOG: THE WAY OF THE SAMURAI, KILL BILL, στο anime sequence με το παρελθόν της Lin) έχει αναλάβει το soundtrack αμφότερων (anime και ταινίας).

Η FUNimation θα βγάλει τη σειρά σε DVD το Μάρτιο, με τρία λεπτά έξτρα μοντάζ, που είναι πολύ "βαρύ" για την τηλεόραση, ανά επεισόδιο, ενώ ο Okazaki δουλεύει ήδη σε ένα re-imagining του αρχικού του comic, μήκους τριακοσίων σελίδων και με φρέσκο στιλ.

Η Namco Bandai έχει ήδη τα δικαιώματα για δύο διαφορετικά παιχνίδια βασισμένα στην ιστορία του Afro, ενώ το ένα αναμένεται για XBOX 360, κάπου μέσα στον επόμενο χρόνο.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα, μάλλον, δυστοπικό κόσμο, αμάλγαμα της φεουδαρχικής Ιαπωνίας του SAMURAI CHAMPLOO (περίπου) και SF. Σε αυτόν τον κόσμο, ο δυνατότερος πολεμιστής είναι κυρίαρχος του κόσμου και μόνο ο δεύτερος καλύτερος μπορεί να τον προκαλέσει. Αυτός ο δεύτερος είναι ο Afro, ο οποίος θέλει να σκοτώσει τον Justice, που έγινε κυρίαρχος σκοτώνοντας τον πατέρα του Afro. Μπλεχτήκατε; Μην ανησυχείτε, μια δόση από τρελούς μυστικιστές, τους Empty Seven, τον Kuma ("Αρκούδα"), έναν πανίσχυρο πολεμιστή που φοράει το κεφάλι από ένα αρκουδάκι ως κράνος και την ευγενική Okiko, θα σας κάνουν να σαλτάρετε! Αναμένουμε τις εξελίξεις, τις οποίες βέβαια θα διαβάσετε και πάλι εδώ.

Ξέρετε Ότι...;

...υπήρξε άτομο το οποίο έφτιαξε ένα zanbatou ύψους περίπου 5 μέτρων από αφρό στυρολίου, προκειμένου να κάνει cosplay τον Sanosuke Sagara από το RUROUNIN KENSHIN; Το όνομά του, Charles Bui από το Torrence της California, ο οποίος περιφερόταν με το τεράστιο δημιούργημά του στο Anime Expo 2006. Μπράβο στο παλικάρι, άντε και στα δικά μας (;!;!;!).

...ο Yoshitaka Amano τιμήθηκε με δικό του convention στο METROCON: AMANO'S WORLD, μια ειδική απόσπαση-τιμητικό αφιέρωμα του METROCON στο Tampa της Florida (14-17 Οκτωβρίου); Ο επίτιμος προσκεκλημένος έχει χαραχτεί στο μυαλό όλων μας με τα character designs για τα παιχνίδια FINAL FANTASY (αν αναρωτιόσαστε ποιος είναι ο πραγματικός μπαμπάς του Sephiroth), τις νουβέλες και τις ταινίες με τον high daylight walker, Vampire Hunter D και πολλές άλλες αριστοτεχνικές δουλειές του (όπως το DREAM HUNTERS, σε συνεργασία με τον Neil Gaiman). Ξέρετε, όμως, επίσης, ότι έκανε το ντεμπούτο του στη βιομηχανία των anime με το NINJA TAI GATCHAMAN (G-FORCE ή BATTLE OF THE PLANETS στη Δύση) της Tatsunoko Pro του 1972; Η μπογιά του, δε, δεν ξεφτίζει με τίποτα (δείτε κάτωθι).

Το εξώφυλλο του artbook του VAMPIRE HUNTER D, όλο δια χειρός Yoshitaka Amano

Concept sketches, εικονογραφήσεις για τις νουβέλες, doodles, signature sketches, color plates and pin-ups, the full nine yards για ένα λογικό, πλην τσουχτερό ποσό.

Έτσι φτάνουμε και σήμερα στο...

.ορφανό μας REVIEW, διότι δεν έλαβα απαντήσεις στο ερώτημα του τι να κάνω review, οπότε και έμεινα αναποφάσιστος. Αν δεν μου απαντήσετε, λοιπόν, την επόμενη φορά θα κάνω το λίαν παρανοϊκό SUZUMIYA HARUHI NO YUUTSU (THE MELANCHOLY OF HARUHI SUZUMIYA).