|
του Δημήτρη Σακαρίδη 04-11-04 Continuity - The New Dirty Word Τα τελευταία χρόνια η λέξη continuity έχει αρχίσει να αποκτά μια μάλλον αρνητική σημασία για τους περισσότερους comic fans. Ορισμένοι την ακούν και αμέσως σκέφτονται -με εντελώς απαξιωτική διάθεση- comics περασμένων δεκαετιών τα οποία είναι πλέον «ξεπερασμένα». ʼλλοι πάλι βλέπουν το continuity ως ένα «εμπόδιο» που βρίσκεται ανάμεσα στο δημιουργό και την κορύφωση της καλλιτεχνικής του υπόστασης. Κι όμως η ίδια η λέξη έχει μάλλον θετική σημασία. Continuity ίσον
«συνέχεια», «συνοχή». Δεν βλέπω κάτι κακό σε αυτό. Φαντάζομαι ότι
όλοι θεωρούμε ότι η συνοχή είναι καλό πράγμα. Still... Ας μην παραβλέπουμε όμως κάτι πολύ σημαντικό. Ο συγγραφέας συνήθως αγνοεί το continuity, όχι γιατί έτσι του λεει η έμπνευση ή η συνείδηση του, αλλά γιατί απλούστατα είναι η εύκολη λύση. Κοινώς είναι μάλλον η τεμπελιά που οδηγεί τους συγγραφείς στο να γράφουν την ιστορία ενός τίτλου / χαρακτήρα / universe στα παλιά τους τα παπούτσια και όχι οι όποιες καλλιτεχνικές ευαισθησίες ή δημιουργικές ανησυχίες. Για να μη μπερδεύουμε τα πράγματα, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε
ότι ουσιαστικά υπάρχουν δύο ειδών continuity στα mainstream (κυρίως
υπερηρωικά) comics: Η αλήθεια είναι πως το δεύτερο είναι κυριολεκτικά είδος υπό εξαφάνιση. Και μεταξύ μας, δεν έχω και μεγάλο πρόβλημα με αυτό. Σίγουρα θα προτιμούσα όλα τα superhero universes να είναι τόσο coherent όσο αυτό της Marvel στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60 ή της Valiant όταν ο Jim Shooter ήταν αφεντικό. Μπορώ όμως να κατανοήσω ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Στην εποχή μας, με τις μεγάλες εταιρίες να εκδίδουν δεκάδες τίτλους μηνιαία, οι οποίοι ελέγχονται από πολλούς διαφορετικούς editors, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να υπάρχει ένα τέτοιο επίπεδο συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ των διαφόρων editorial offices ώστε να μπορεί να διατηρηθεί ένα άψογο continuity ανάμεσα σε όλους τους τίτλους. Βέβαια, δε νομίζω ότι θα ήταν παράλογο να απαιτεί κανείς, όταν
συμβαίνει ένα τεράστιο γεγονός όπως το Avengers Disassembled, αυτό
να φαίνεται με κάποιον τρόπο και σε όλους τους υπόλοιπους τίτλους
της Marvel. Αλλά anyway, είμαι σίγουρος πως και οι υπόλοιποι «δεινόσαυροι»
(like me) έχουν αποδεχθεί το δόγμα «ο κάθε τίτλος αποτελεί το δικό
του Universe». «Όχι, ο Peter Parker του Straczynski δεν είναι ο ίδιος χαρακτήρας που δημιούργησε ο Stan Lee» έγραψε ο φίλος μου ο Ηλίας στο lead του προχθεσινού Editor's Dungeon, και συμφωνώ απόλυτα. Δυστυχώς όμως κάπου εκεί σταματάει και η συμφωνία μου με τον Ηλία στο συγκεκριμένο θέμα. Γιατί διαφωνώ πλήρως με την προσπάθεια εκλογίκευσης της στάσης του Straczynski (ή του οποιουδήποτε Straczynski) ως φυσικής προόδου, εξέλιξης και ωρίμανσης. Ας μη γελιόμαστε, το ότι ο Peter Parker του Straczynski είναι ένας άλλος χαρακτήρας από αυτόν που γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια είναι απλά επιλογή του Straczynski (και του editorial της Marvel) και τίποτα περισσότερο. To να αλλάξεις εντελώς ένα χαρακτήρα, να διαστρεβλώσεις την ιστορία του, να μεταμορφώσεις το περιβάλλον του και να αλλοιώσεις τη φωνή του μόνο και μόνο για να βγάλεις την ιστορία που έχεις μέσα σου σημαίνει ένα και από τα εξής δύο πράγματα: είτε στην πραγματικότητα θα προτιμούσες να γράφεις κάποιον άλλο χαρακτήρα (ήδη υπαρκτό ή νέο - δεν έχει σημασία) είτε η ιστορία που είχες στο μυαλό σου απλά δεν ταιριάζει στον συγκεκριμένο ήρωα. Μη μπερδεύουμε τα πράγματα. Όταν ο ήρωας προϋπάρχει της ιστορίας, τo plot είναι αυτό που πρέπει να διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τα δεδομένα του ήρωα και όχι το αντίστροφο. Γυρνώντας πάλι σε μια πιο γενική συζήτηση περί continuity πρέπει να τονίσω πως μου αρέσει πολύ το επιχείρημα που λεει ότι αν είναι να διαβάζουμε καλές ιστορίες, who gives a fuck about continuity! Η συγκεκριμένη θέση μου κάνει εξίσου ισοπεδωτική με το να μεγαλώσουμε τα γκολπόστ στο ποδόσφαιρο για να μπαίνουν περισσότερα γκολ και να αυξηθεί το θέαμα. Το continuity δεν είναι τροχοπέδη για την ποιότητα μιας ιστορίας. Είναι απλά μια φόρμα, ένας κανόνας πάνω στον οποίο πρέπει να δουλέψεις για να επιτύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. ʼλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι δύο από τα καλύτερα mainstream comics της δεκαετίας του '90, το Sandman του Neil Gaiman και το Starman του James Robinson είναι και δύο από τα πλέον continuity-heavy stories όλων των εποχών. Bottom line, το continuity είναι απλά ένα ακόμα convention των mainstream comics. Ένας πραγματικά ικανός δημιουργός έχει τη δυνατότητα να βρει το δρόμο του μέσα από αυτό και να το χρησιμοποιήσει για να κάνει την ιστορία του ακόμα πιο πλούσια. Αν δεν το κάνει, τότε είναι ή μέτριος συγγραφέας, ή μεγάλος τεμπέλης ή τρομερός εγωιστής.
|
sledgehammer archive | email the author | author's profile back to top |
|home|about us|downloads|contact|oldies|events| The artwork cannot be reproduced in any form without the written consent of the artist and/or publisher. Trade Names and trademarks mentioned and/or displayed on this Web Site are the property of their respective owners. All Rights Reserved. This page is best viewed at 1024x768 or higher with Mozilla Firefox 2.0.0.4 Certified on Mozilla Firefox 2.0.0.4+ or IE 6+ Powered by vi |