Warren Ellis - Man Of The Atom

" Αϊ σιχτίρ κύριε Ellis. Αϊ σιχτίρ κι εσύ και η συγνώμη σου."

Με αυτήν ακριβώς τη φράση είχα κλείσει ένα παλιό SLEDGEHAMMER που είχε τίτλο «ΑΝ ΔΕΝ ΣΕΒΕΣΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ» και αναφερόταν στην αιφνίδια απόφαση του Warren Ellis να επιστρέψει στο mainstream, χωρίς καν να έχει περάσει ένας μήνας από την ημέρα που είχε ανακοινώσει ότι αποχωρούσε οριστικά.

Δεν ήταν η πρώτη φορά -και φαντάζομαι πως δεν πρόκειται να είναι ούτε η τελευταία- που κάποια ενέργεια/δήλωση/απόφαση του Ellis με εξοργίζει. Είναι σίγουρα ένας από τους δημιουργούς που έχουν την ικανότητα να αποσπούν ακραίες αντιδράσεις -και όχι μόνο από εμένα.

Η πρώτη φορά που διάβασα comic του Warren Ellis ήταν (αν δεν τα έχω χάσει εντελώς) στο πρώτο τεύχος του «αναγεννημένου» από τη Marvel, ULTRAFORCE κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 (too busy to check). Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι η αντίδραση μου όταν τελείωσα την ανάγνωση του τεύχους. Παρόλο που το ULTRAFORCE #1 ήταν ουσιαστικά ένα κλασικό υπερηρωικό comic, υπήρχε κάτι στον τρόπο που «μίλαγαν» οι χαρακτήρες που το έκανε να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Μια φωνή πολύ πιο αληθινή, πιο κοντά σε αυτό που λέμε «ρεαλιστικοί διάλογοι».

Δεν παρακολούθησα τη δουλειά του Ellis στο EXCALIBUR. Τα mutant titles της Marvel δεν ήταν ποτέ το καλύτερο μου και έτσι, παρά τις διθυραμβικές κριτικές που αποσπούσε δεξιά και αριστερά, δεν μου τράβηξε την προσοχή (τα συγκεκριμένα τεύχη τα διάβασα πολύ αργότερα και, φυσικά, τα συστήνω ανεπιφύλακτα).

Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το εκπληκτικό one-shot της Acclaim, MAN OF THE ATOM, το οποίο ακόμη και σήμερα θεωρώ ως την καλύτερη δουλειά του Ellis στα υπερηρωικά comics. Ο τρόπος που συνέδεσε την ιστορία του Solar, με την ύπαρξη -ή όχι- του Θεού και η συναρπαστική παρουσίαση που έκανε στα μυστικά που κρύβονται πίσω από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με έκανε για πρώτη φορά να παραδεχτώ πως εδώ είχαμε ένα πραγματικά μεγάλο συγγραφικό ταλέντο, ίσως το μεγαλύτερο που έβγαλε η Μεγάλη Βρετανία στη δεκαετία του '90. Το γράψιμο του Ellis συνδύαζε τα καλύτερα στοιχεία και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Κάτι σαν αμάλγαμα (λέξη που τότε ήταν πολύ «στα πάνω της» στην comics community) από Mark Waid και Grant Morrison, χωρίς όμως να μοιάζει ιδιαίτερα με κανέναν από τους δύο και διατηρώντας ένα εντελώς προσωπικό ύφος.

Αμέσως μετά... STORMWATCH. Ένας ελαφρώς ενδιαφέρον τίτλος της Image (κάτι που από μόνο του ήταν επίτευγμα για εκείνα τα χρόνια) μετετράπη, μέσα σε λίγα τεύχη, στο καλύτερο ongoing superhero title στα stands. Το όνομα του Ellis είχε ήδη αρχίσει να γίνεται «hot». Φυσική συνέπεια ήταν, αμέσως μετά το merge της Wildstorm με την DC, να του δοθεί η ευκαιρία να κάνει relaunch στο STORMWATCH, με τους δικούς του όρους και κανόνες. Έτσι γεννήθηκε το AUTHORITY, ίσως το πιο φιλόδοξο υπερηρωικό comic από την εποχή του WATCHMEN, το οποίο, παρά την καλλιτεχνική και εμπορική του επιτυχία, αποτέλεσε δυστυχώς την απαρχή πολλών κακών ιδιωμάτων στο superhero writing (όπως ουσιαστικά είχε κάνει και το ίδιο το WATCHMEN)

Παράλληλα, ο Ellis είχε ξεκινήσει και δύο ακόμη τίτλους: το υπέρ-φιλόδοξο (κάτι που έμελλε να αποτελέσει και την καταστροφή του - but that's just my opinion) PLANETARY, ένα comic που στόχος του ήταν να μιλήσει για κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, φιλτράροντας τα μέσα από το πρίσμα της pop culture και το TRANSMETROPOLITAN, ένα sci-fi gonzo journalism dystopian dramedy, που είχε δημιουργηθεί για το, καταδικασμένο σε αποτυχία, νέο line της DC, Helix. Το ότι το TRANSMETROPOLITAN ήταν το μοναδικό από τα projects της Helix που βρήκε, αμέσως μετά το κλείσιμο του line, στέγη στη Vertigo, σίγουρα λεει πολλά.

Για περίπου 3 χρόνια, ο Ellis είχε αρχίσει να μοιάζει στον Alan Moore της δεκαετίας του '80: Έκανε πολλά πράγματα ταυτόχρονα και -σχεδόν πάντα- τα έκανε πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Το όνομα Warren Ellis αποτελούσε πλέον εγγύηση για τα αμερικάνικα mainstream comics και ακόμη και ένα short story σε μια άγνωστη ανθολογία ήταν αρκετά δυνατό selling point για τους περισσότερους αναγνώστες.

Μετά την εντυπωσιακή αποχώρηση του Ellis από το AUTHORITY, επήλθε και μια δραματική μεταβολή στην ποιότητα των σεναρίων του. Το PLANETARY έβγαινε, ούτως άλλως, στη χάση και στη φέξη, αλλά ήταν φανερό πως ο Ellis είχε αρχίσει να κουράζεται. Αυτό το φαινόμενο ήταν ακόμη πιο έντονο στο TRANSMETROPOLITAN, που έμοιαζε πως είχε πει όσα είχε να πει λίγο μετά το τέλος του Year 3.

Ο Ellis βέβαια υπήρξε ιδιαίτερα ενεργητικός και εξόχως δημιουργικός στο προσωπικό του Internet forum, το οποίο ήταν, στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, το «place to be» για τους ψαγμένους comics aficionados, με συνεχείς συζητήσεις για activism, pop comics, guerilla marketing και μια διαρκή αναζήτηση των τρόπων που μπορούσαν να κάνουν τα comics προσβάσιμα για το ευρύ κοινό. Οι κυνικοί στο COMICS JOURNAL διατηρούσαν τις αμφιβολίες τους για τις πρακτικές εφαρμογές των ιδεών του Ellis (προσωπικά, so did I), αλλά ο ίδιος ήταν αποφασισμένος να στηρίξει τις απόψεις του και να βάλει τον εαυτό του μπροστάρη σε μια επανάσταση που, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έγινε ποτέ.

Λίγο μετά είχαμε και το πρώτο μεγάλο ατόπημα του Warren Ellis. Η επιστροφή στη Marvel δεν έπρεπε να είχε συμβεί, τουλάχιστον όχι με αυτόν τον χλιαρό τρόπο. Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε την επόμενη εβδομάδα.

Next Week: Warren Ellis Part Two: And Here My Troubles Began