Crossovers & Crossdressers

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο του Paul O' Brian στο Ninth Art που μιλούσε για την τάση που έχουν οι μεγάλες εταιρίες να «εμπιστευτούν» ξανά τα «big event comics» (βλ. multi-issue crossovers με 18000 tie-ins) και τη γενικότερη επιστροφή στα early 90’s sensibilities. Αρκετά ενδιαφέρον άρθρο, αν και για άλλη μια φορά ο O' Brian πέφτει στην παγίδα να αφήνει τα προσωπικά του γούστα να επηρεάσουν την αντικειμενική κρίση του.

Αρχικά, θα μου επιτρέψετε να ευλογήσω τα γένια μου και να θυμίσω πως αυτήν την επιστροφή που ο O' Brian αντιμετωπίζει με τρόμο και έκπληξη (όπως και πολλοί άλλοι online columnists), την είχα προβλέψει εδώ και πολλούς μήνες, καθώς τα σημάδια είχαν αρχίσει να φαίνονται αρκετά πιο πριν.

Μετά από αυτήν την παράγραφο αυταρέσκειας και αυνανισμού, ας προχωρήσουμε όμως στο θέμα μας. Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα ψύχραιμα, χωρίς φανφάρες και μεγαλοστομίες και αποφεύγοντας -όσο είναι δυνατό- την καταστροφολογία, είναι απολύτως ξεκάθαρο πως οι μεγάλες εταιρίες δεν είχαν και πολλές εναλλακτικές λύσεις.

Έχοντας προσπαθήσει επί σειρά ετών να προσεγγίσουν τον «απλό άνθρωπο», τον -υποτιθέμενο- «potential αναγνώστη» που δεν διαβάζει comics, αλλά θα μπορούσε να προσηλυτιστεί αν αντιλαμβανόταν το επίπεδο ποιότητας του μέσου, οι εταιρίες, βλέποντας πως τα αποτελέσματα -αν και όχι εντελώς απογοητευτικά- δεν αποτελούσαν και σοβαρό λόγο για πανηγυρισμούς, κατάλαβαν (ή όχι - μπορεί να είναι απλά και αντανακλαστική αντίδραση) πως το -υποτιθέμενο- «potential κοινό» που θα προσηλυτιζόταν και θα οδηγούσε τη βιομηχανία στη δραματική ανάκαμψη που όλοι περίμεναν, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Γιατί ποτέ δεν επρόκειτο να έρθει!

Λυπάμαι που χαλάω την ψευδαίσθηση των υπέρμετρα αισιόδοξων και προκλητικά χαζοχαρούμενων «ειδικών» που πιστεύουν ακόμη πως τα comics μπορούν να είναι mainstream κουλτούρα, αλλά αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Τουλάχιστον, όχι σε χώρες όπως η Αμερική, ή σε αμερικανοθρεμμένες κοινωνίες όπως η δική μας (και μην τρώτε το παραμύθι πως τα comics είναι mainstream στην Ευρώπη - στην πραγματικότητα μόνο η Ιαπωνία διεκδικεί αυτό το προνόμιο).

Ποια είναι η λύση, λοιπόν; Επιστροφή στα comics που είναι αποκλειστικά φτιαγμένα για hardcore αναγνώστες. Επιστροφή στα μεγάλα crossovers που εξαπλώνονται σε 20 διαφορετικούς τίτλους και που θα έχουν «σοβαρές επιπτώσεις» στις ζωές των ηρώων. Επιστροφή στους «μεγαλοπρεπείς» τίτλους όπως INFINITE CRISIS και HOUSE OF M.

Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα μεγάλα crossovers. Ομολογώ πως, με εξαίρεση το CRISIS ON INFINITE EARTHS, δεν υπάρχει κανένα multi-issue, universe spanning storyline που να θεωρώ πως ήταν 100% επιτυχημένο, καλλιτεχνικά, εμπορικά και λειτουργικά. Δεν μπορώ όμως να κατακρίνω, χωρίς δεύτερη σκέψη, την επιλογή των εταιριών. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό που ξέρουν να κάνουν: when in trouble, reach out to your loyal fans.

Υπάρχει όμως ένα catch.

Οι περιβόητοι «loyal fans», εκτός του ότι έχουν συρρικνωθεί σε αριθμό χάρη στο ρεσιτάλ βλακείας και αυτοκαταστροφής των περασμένων ετών, είναι πλέον πολύ πιο διστακτικοί απέναντι στα gimmicks των εταιριών και για αυτό φταίνε οι ίδιες. Όταν οι μεγάλες εταιρίες τους έψηναν τα μυαλά τόσα χρόνια με τα small stories, την απαλοιφή του continuity και τη ροπή προς ένα επιδεικτικά cool/trendy/στα αρχίδια μου όλα υφάκι, δεν είναι και τόσο απλό, από τη μια μέρα στην άλλη να τους πείσουν να επιστρέψουν στην παλιά νοοτροπία και αισθητική, μόνο και μόνο επειδή έτσι τους βολεύει.

Όταν ο μέσος αναγνώστης των X-Men έχει συνηθίσει τόσα χρόνια να αποδέχεται τη μοναδικότητα και την ανεξαρτησία του βασικού τίτλου (είτε αυτός λέγεται NEW X-MEN του Grant Morrison, είτε ASTONISHING X-MEN των Whedon/Cassaday), είναι πολύ δύσκολο να τον πείσεις να μπει στο τριπάκι με τα crossovers και τις ιστορίες που αφορούν και εμπλέκουν ένα ολόκληρο universe.

Όταν ο μέσος αναγνώστης του Superman ήξερε, εδώ και σχεδόν μια πενταετία, πως το κάθε SUPERMAN, ADVENTURES OF SUPERMAN ή ACTION COMICS ήταν γραμμένο με διαφορετικό τρόπο και ύφος, μόνο και μόνο για να υπάρχει -έστω και- ένας τίτλος που να ταιριάζει στα γούστα του, πως μπορεί να δεχθεί ένα crossover με τον προκλητικά στομφώδη τίτλο INFINITE CRISIS;

Εσείς, κύριοι editors των Marvel και DC, που ανεβάσατε τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεων των αναγνωστών (έστω και με έναν εντελώς retarded τρόπο) και κάνατε σημαία σας το marginalization, θέλετε τώρα να τους πείσετε να επιστρέψουν στην αγοραστική λογική που είχαν το 1993; Λυπάμαι αλλά αυτό δεν γίνεται.

Τόσα χρόνια προσπαθούσατε (μάταια, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα) να αντλήσετε αναγνώστες από τον «έξω κόσμο» και -αναπόφευκτα- αλλάξατε σε μεγάλο βαθμό τη νοοτροπία, την αισθητική, τις απαιτήσεις, τα «θέλω» και τα «πρέπει» του αναγνωστικού κοινού που σας είχε μείνει μετά τη λαίλαπα των mid-90’s. Τώρα, προσπαθείτε πάλι να «κλέψετε» η μία το κοινό της άλλης και να συσπειρώσετε τους οπαδούς σας μετατρέποντας τους –all over again- σε Marvel Zombies και DC Maniacs ξεζουμίζοντας αδιάντροπα το περιεχόμενο των πορτοφολιών τους.

Το πιθανότερο είναι πως -μακροπρόθεσμα ή όχι, δεν έχει σημασία- θα αποτύχετε. Και ας προσπαθήσετε να μας πείσετε πως η επιτυχία του HOUSE OF M και του INFINITE CRISIS (και των απανταχού tie-ins των) θα είναι τεράστια.

Συνεχίστε να χτυπάτε ο ένας τον άλλο στην πλάτη κάθε φορά που θα αγγίζετε το μαγικό όριο των 150.000 αντιτύπων με το τελευταίο ultra-promoted, ultra-hyped big time project σας. Συνεχίστε να βλέπετε το δέντρο και να σφυρίζετε αδιάφορα κάθε φορά που κάποιος σας υποδεικνύει το δάσος.

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα...

(μου αρέσει που έλεγα πως θα αποφύγω την καταστροφολογία)

Next Week: Comics για γυναίκες ή Fanboy Bastards (ανάλογα με το πώς θα έχω ξυπνήσει τη μέρα που θα κάτσω να το γράψω).