Βρίσκεστε στο archive.comicdom.gr. Βλέπετε το παλιό site και αρχείο του www.comicdom.gr. 2000+ άρθρα, reviews και συνεντεύξεις βρίσκονται στην διάθεσή σας. Το νέο, πλέον blog, site του Comicdom μπορείτε να το βρείτε στο http://www.comicdom.gr
Βρίσκεστε στο archive.comicdom.gr. Βλέπετε το παλιό site και αρχείο του www.comicdom.gr. 2000+ άρθρα, reviews και συνεντεύξεις βρίσκονται στην διάθεσή σας. Το νέο, πλέον blog, site του Comicdom μπορείτε να το βρείτε στο http://www.comicdom.gr
  • column info
    new stuff

    Ξ“Β“Ξ“οŸƒ ÝíΓʽ site ðïá Ξ“οŸƒΞ“Β­Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“ΞŽΞ“Β­Ξ“οŸƒΞ“Ξ„Ξ“Κ½Ξ“Β© Ξ“Β³Ξ“οŸƒ Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β¨Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“Β©Ξ“Β­Ξ“Βž Ξ“ΚΌΞ“ΒœΞ“Β³Ξ“Β§ Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β­Ξ“Κ½Ξ“Β© Ξ“Β°Ξ“Β±Ξ“Κ½Ξ“Β£Ξ“Β¬Ξ“Κ½Ξ“Ξ„Ξ“Β©Ξ“οŸ„Ξ“Βœ Ξ“οŸ‚Ξ“Β½Ξ“Β³Ξ“οŸ„Ξ“β€•Ξ“Β«Ξ“β€• Γ­Γʽ Ξ“Β°Ξ“Κ½Ξ“Β±Ξ“Κ½Ξ“οŸ„Ξ“β€•Ξ“Β«Ξ“β€•Ξ“Ξ…Ξ“Β¨Ξ“οŸƒΞ“ΒŸ Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β² ôéò Ξ“οŸ‚Ξ“Β©Ξ“Κ½Ξ“Β±Ξ“οŸ„Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β² Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“οŸƒΞ“ΞŽΞ“Β³Ξ“οŸƒΞ“Β©Ξ“Β² Ξ“Β·Ξ“Ξ‰Ξ“Β±Ξ“ΒŸΞ“Β² Γ­Γʽ ôïá Ξ“οŸ…Ξ“οŸƒΞ“Ξ†Ξ“Β½Ξ“Β£Ξ“οŸƒΞ“Β© Ξ“οŸ„Ξ“ΒœΞ“Ξ„Ξ“Β©. Ï Ξ“οŸƒΞ“οŸ„Ξ“ΒœΞ“Β³Ξ“Ξ„Ξ“β€•Ξ“Ξ„Ξ“οŸƒ Ξ“Ξ…Ξ“Β°Ξ“οŸƒΞ“Β½Ξ“Β¨Ξ“Ξ…Ξ“Β­Ξ“β€•Ξ“Β² Ξ“Β±Ξ“β€•Ξ“ΒžΞ“Β² ôïá comicdom.gr, Ξ“Ξ†Ξ“Β±Ξ“β€•Ξ“Β­Ξ“Ξ„Ξ“ΒŸΞ“Β¦Ξ“οŸƒΞ“Β© Γ­Γʽ Γ³ΓʽΓ² Ξ“οŸƒΞ“Β­Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“ΞŽΞ“Β­Ξ“οŸƒΞ“Β© Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β¨Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“Β©Ξ“Β­Ξ“Βœ ãéΓʽ Ξ“ΞŒΞ“Β«Ξ“Κ½ Γ΄Γʽ updates, Ξ“ΞŽΞ“Β³Ξ“Ξ„Ξ“οŸƒ Γ­Γʽ ìçí Ξ“Β·Ξ“ΒœΞ“Β³Ξ“οŸƒΞ“Ξ„Ξ“οŸƒ ðïôÝ ôçí "Ξ“Β¬Ξ“Β°Ξ“ΒœΞ“Β«Ξ“Κ½".




 Reviews 24/10: LOGICOMIX από τον Αριστείδη Κώτση.


 Reviews 23/10: SOLOMON KANE #1 από τον Ανδρέα Μιχαηλίδη.


 Reviews 22/10: THE AMAZING REMARKABLE MONSIEUR LEOTARD από τον Θωμά Παπαδημητρόπουλο.


 Reviews 21/10: BACK TO BROOKLYN #1 από τον Γιώργο Χατζηκωστή.


 Reviews 17/10: NOTHING NICE TO SAY από τον Θωμά Παπαδημητρόπουλο.


 Reviews 16/10: SUBLIFE από τον Αριστείδη Κώτση.


 15/10: Νέο strip JANE'S WORLD της Paige Braddock.


 14/10: Νέο strip ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ του Αντώνη Βαβαγιάνη.


 Reviews 13/10: AGE OF SENTRY #1 από τον Γιώργο Χατζηκωστή.


του Δημήτρη Σακαρίδη
22-09-05

In The Midst Of All The Festivities

Για ένα μεγάλο κομμάτι (το πόσο "μεγάλο", είναι θέμα για άλλη συζήτηση) της ελληνικής comics κοινότητας, η εβδομάδα που διανύουμε μπορεί να χαρακτηριστεί και "Εβδομάδα Φεστιβάλ της ΒΑΒΕΛ". Για πολλούς ανθρώπους, το εν λόγω Φεστιβάλ εκπροσωπεί ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η χώρα μας όσον αφορά στα comics.

Εν μέρει θα συμφωνήσω. Με μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Το Φεστιβάλ της ΒΑΒΕΛ θα μπορούσε να είναι ότι καλύτερο για τα comics στη χώρα μας. Αντ' αυτού, είναι ένα μεγαλόσχημο και γκλαμουράτο πανηγύρι στο οποίο τα comics καταλαμβάνουν ένα μόνο τμήμα (μικρό ή μεγάλο, επίσης θέμα για αντιπαράθεση και συζήτηση) και για την πλειοψηφία των ανθρώπων που το επισκέπτονται, πιθανότατα το πλέον αδιάφορο. Ας μη γελιόμαστε, το συντριπτικό ποσοστό των επισκεπτών του Φεστιβάλ μπαίνουν σε αυτό εντελώς αδαείς και φεύγουν... εξίσου αδαείς.

Μη με παρεξηγήσετε, δεν λέω πως το Φεστιβάλ της ΒΑΒΕΛ δεν μπορεί να αποτελέσει έναν πολύ ευχάριστο τρόπο για να περάσει κάποιος το απόγευμα του. Τουναντίον, πιστεύω πως οι περισσότεροι που το επισκέπτονται διασκεδάζουν και εν γένει περνούν πάρα πολύ καλά. Απλά μη μπερδεύουμε την όλη φάση με τα comics.

Προλαβαίνοντας όσους καλοθελητές αποπειραθούν να μου την "πουν" φέρνοντας ως παράδειγμα το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο San Diego, θα πω απλά πως ούτε το Comic Con International είναι ιδιαίτερα comics-centric (τηρουμένων των αναλογιών, είναι πιθανότατα λιγότερο "αγνό" από το Φεστιβάλ της ΒΑΒΕΛ). Αυτό όμως δεν είναι επιχείρημα. Τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι.

Καλή διασκέδαση σε όσους πάνε.

 

Last Week In Comicland

Ελαφρώς καλύτερη η βδομάδα που μας πέρασε σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη, καθώς αυτή τη φορά υπήρχαν κάποιες ειδήσεις που χρήζουν σχολιασμού.

 

Del Rey Gives You Previews!

Η Del Rey Manga, imprint της Random House Publishing, εγκαινιάζει μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα preview websites, στα οποία οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν τις πρώτες 20 σελίδες από το πρώτο volume όλων των νέων τίτλων της εταιρίας. Γιατί θεωρώ αυτήν την είδηση σημαντική; Πρώτον, από καθαρά "αναγνωστική" άποψη, είναι πολύ σπουδαίο να έχω, ως υποψήφιος αγοραστής, τη δυνατότητα να παίρνω μια ιδέα από τα comics που θα εκδώσει μια εταιρία και να μη βασίζομαι μόνο στο εξώφυλλο και το solicitation text στο PREVIEWS της Diamond.

Επιπλέον όμως, η κίνηση της Del Rey είναι σημαντική γιατί υποδεικνύει για άλλη μια φορά το πώς μπορεί να φανεί χρήσιμο το Internet στις εκδοτικές εταιρίες. Αν χρησιμοποιηθεί ως διαφήμιση για τα προϊόντα των εταιριών. Μη μου δίνεις κυρία Marvel (ή και κυρία DC - same difference) 5 ή 6 σελίδες από ένα τυχαίο τεύχος που θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα, οι οποίες πολλές φορές είναι σε τυχαία σειρά και συχνότατα δεν έχουν καν διαλόγους. Ούτως ή άλλως, η λογική των εταιριών πλέον κινείται προς τα storylines τεσσάρων, πέντε ή έξι τευχών, γιατί αυτά τα μεγέθη είναι και τα πιο φιλικά στο format του trade paperback. Λίγο καιρό λοιπόν πριν κυκλοφορήσει το τεύχος που αποτελεί το πρώτο μέρος ενός storyline, "θυσίασε" τις πρώτες 10-12 σελίδες δίνοντας τις ως preview στο site σου. Ναι, εννοώ τις 12 από τις 22 σελίδες του πρώτου τεύχους - το concept δεν είναι να πουλήσεις ΕΝΑ τεύχος των 22 σελίδων, αλλά 5 τεύχη που απαρτίζουν ένα "graphic novel" (αδόκιμος ο όρος σε πολλές περιπτώσεις, αλλά για περαιτέρω ανάλυση διαβάστε το χθεσινό PERMANENT DAMAGE του Steven Grant) 130 σελίδων.

Το ιδανικό, φυσικά, θα ήταν να μπορούν οι εταιρίες να το κάνουν αυτό τρεις μήνες πριν την κυκλοφορία του τεύχους, ούτως ώστε να δίνουν τη δυνατότητα στους πραγματικούς πελάτες τους (τους retailers) να το βλέπουν και να το παραγγέλνουν. Βέβαια, με τους ρυθμούς που δουλεύουν οι μεγάλες εταιρίες στην Αμερική, όπου συχνά κάνουν solicited τεύχη χωρίς να έχει καν σχεδιαστεί έστω και μία σελίδα (κάποια στιγμή να θυμηθώ να σας διηγηθώ μια φρικιαστική ιστορία πάνω σε αυτό, την οποία μου είπε ένας penciller που δουλεύει εδώ και αρκετά χρόνια exclusively σε μία από τις δύο μεγάλες εταιρίες - he shall remain nameless, of course), αυτό είναι μάλλον δύσκολο, αλλά ως διαφήμιση για τους αναγνώστες (ή ακόμη και τους retailers που θα μπορέσουν τουλάχιστον να προσαρμόσουν τις παραγγελίες τους για τα επόμενα τεύχη) δεν είναι κακή ιδέα.

Anyway, συγχαρητήρια στη Del Rey για την κίνηση της. Μακάρι να βρει σύντομα πολλούς μιμητές.

 

Diamond Changes Small Press Politics

Πανικός έχει δημιουργηθεί στις τάξεις των small publishers μετά την ανακοίνωση της Diamond περί αλλαγής του ορίου πωλήσεων που πρέπει να έχει ένα comic για να συνεχίσει να είναι offered από την εταιρία. Παρά τις διαβεβαιώσεις πως το νέο όριο δεν είναι, σε καμία περίπτωση, δεσμευτικό αλλά έχει περισσότερο εκπαιδευτικό χαρακτήρα (διαβάστε το άρθρο του Newsarama που linkαρα στον τίτλο για λεπτομέρειες), υπάρχει φόβος πως πολλά low-selling comics θα αναγκαστούν να σταματήσουν την έκδοση τους, καθώς αν δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ώστε να συνεργάζονται με τη Diamond, είναι σαν να τους εξορίζουν από το Direct Market.

Θεωρητικά, βέβαια, υπάρχουν και άλλοι distributors, αλλά το κομμάτι της πίτας που τους αναλογεί είναι τόσο μικρό που είναι σχεδόν ασήμαντοι. Οι περισσότεροι retailers δεν παραγγέλνουν ποτέ από αυτούς (το να παραγγέλνουν από έναν distributor κάθε μήνα είναι ήδη αρκετά μεγάλος πονοκέφαλος), ενώ πολλοί δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη τους. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι να ισχυροποιήσουν τη θέση τους οι μικρότεροι distributors και να αποδείξουν στην πράξη πως η Diamond δεν είναι (και ασφαλώς, δεν θα έπρεπε να είναι) μονοπώλιο. Πώς θα γίνει αυτό; Μάλλον θα πρέπει να το ψάξουν πιο σοβαρά οι ίδιοι.

 

What If Marvel Had An Original Idea?

Νέο κύμα WHAT IF? τον ερχόμενο Δεκέμβρη και το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι τα φετινά one-shots να είναι -έστω και λίγο- καλύτερα από τα περσινά. Θυμάμαι πέρσι, μόλις είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση των έξι τευχών (at least, νομίζω πως ήταν έξι - μπορεί να κάνω λάθος αλλά βαριέμαι να το ψάξω) και με τρόμο συνειδητοποιούσα το λούκι στο οποίο με είχε βάλει το COMICDOM. Ήταν η πρώτη φορά (πιθανότατα - σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που το ένιωσα έντονα) που κατάλαβα πως πλέον οι αγοραστικές μου συνήθειες θα γίνονταν έρμαιο στις ανάγκες του site και την "υποχρέωση" να διαβάζω όσο περισσότερα πράγματα γίνεται, όχι μόνο για να είμαι up-to-date στις σημαντικές κυκλοφορίες (καταλαβαίνετε τι εννοώ λέγοντας "σημαντικές" - please don't debate without reason), αλλά και -πολύ απλά- να μην ξεμείνω ποτέ από υλικό για reviews. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το budget που αφιερώνω στα comics κάθε μήνα είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο πριν από ένα χρόνο (you DON'T want to know the exact amount!), τα "crappy first issues" που αγοράζω είναι κατά μέσο όρο τέσσερα με πέντε το μήνα, ενώ οι ανάγκες του site για reviews παραμένουν μεγάλες. Παρ' όλα αυτά, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να αγοράσω τα φετινά WHAT IF? Της Marvel! Fool me once, shame on you - fool me twice, shame on me...
(Εκτός φυσικά αν μπορέσω να περάσω την αγορά τους στα έξοδα της Comicdom Press)

Cavalieri Gets Promoted

Η DC συνεχίζει να ανταμείβει τους editors που τα πηγαίνουν καλά. Η περίπτωση του Joey Cavalieri, πάντως, είναι αρκετά περίεργη. Υπήρξε editor της Marvel στις αρχές τις δεκαετίας του '90 και ήταν ουσιαστικά αυτός στον οποίο χρεώθηκε η αποτυχία του 2099 Universe της εταιρίας. Για ένα διάστημα, το όνομα του Cavalieri ήταν, στη συνείδηση του κοινού, συνυφασμένο με τον όρο "crappy Marvel comics" (όσοι έζησαν τα early 90's καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ) και όταν τελικά προσελήφθη από τη DC, η έκπληξη ήταν αρκετά μεγάλη (και για το κοινό αλλά και για πολλούς συναδέλφους του).

Στη DC όμως, ο Cavalieri βρήκε το ιδανικό περιβάλλον εργασίας, όπου του δόθηκαν γρήγορα οι ευκαιρίες να δουλέψει σε πραγματικά φιλόδοξα projects με πολύ ικανούς δημιουργούς, αλλά και την ανάλογη στήριξη από το advertising και promotion department. Έφτασε πλέον να θεωρείται ένας από τους καλύτερους editors στη βιομηχανία και οι περισσότεροι δημιουργοί (κυρίως οι πιο νέοι) κάνουν "κρα" για να συνεργαστούν μαζί του.

"Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι". Στην σχιζοφρενική βιομηχανία των αμερικανικών comics αυτή η ρήση βρίσκει πολύ συχνά παραδείγματα.

 

Wolfman On CRISIS

"Χίλιοι καλοί χωράνε" λέει ο σοφός λαός μας, μόνο που στην περίπτωση του Marv Wolfman, το ερώτημα είναι πότε υπήρξε τελευταία φορά "καλός". Ειλικρινά τώρα, ποιό είναι το τελευταίο πραγματικά καλό comic που θυμάστε να έχει γράψει ο Marv Wolfman; Η συγκεκριμένη κίνηση της DC μοιάζει περισσότερο με "cheap advertising trick" καθώς το μοναδικό πραγματικό όφελος που μπορεί να έχει η συμμετοχή του Wolfman στο επερχόμενο CRISIS είναι οι συνειρμοί που θα φέρει στους παλιούς αναγνώστες (οι οποίοι είναι αλήθεια πως έχουν αρκετούς λόγους να αισθάνονται παραμελημένοι από την DC τα τελευταία χρόνια). Time will tell, I guess, αλλά προσωπικά κάτι τέτοια κόλπα ενεργοποιούν το προσωπικό μου "μούφα radar".

 

Για τα πλάνα που ανακοίνωσε η Marvel στο Baltimore Con για το 2006 δεν μπορώ να πω τίποτε ακόμη, γιατί δεν έχω προλάβει να διαβάσω το ρεπορτάζ. Maybe next week, αλλά μόνο αν υπάρχει κάτι σημαντικό και δεν πρόκειται πάλι για απεγνωσμένες απόπειρες να πείσουν τον κόσμο πως ο Moon Knight είναι ο ήρωας για το νέο Millenium.

 

Review City

Είχα υποσχεθεί πως θα έγραφα περισσότερα reviews αυτήν την εβδομάδα και όπως βλέπετε κρατώ την υπόσχεση μου. Βέβαια, δεν είναι τόσο πολλά όσο θα ήθελα, αλλά επιφυλάσσομαι...

 

THE COMICS JOURNAL #270 (Edited By Dirk Deppey, Fantagraphics)

Παρ' όλο που το TCJ παραμένει το καλύτερο ενημερωτικό comics magazine, δεν μπορώ να μην αναπολώ τις "παλιές καλές εποχές" που το περιοδικό είχε μια πιο "φτηνή", underground αισθητική και δεν προσπαθούσε να πουλήσει το το artistic layout και το άριστης ποιότητας χαρτί και printing. Επίσης έχω την αίσθηση πως, σε μεγάλο βαθμό, έχει χαθεί και το edge του JOURNAL όσον αφορά στο ύφος και τις επιλογές των reviewers και columnists που εργάζονται σε αυτό. Δεν μπορώ να φανταστώ πως στο σημερινό JOURNAL του Dirk Deppey μπορεί να δούμε ποτέ άρθρο-παρωδία για τη στήλη του Peter David στο COMICS BUYER'S GUIDE, ή τη μετατροπή της στήλης Hit List σε Shit List (έστω και για ένα μόνο τεύχος) που θα απαρτίζεται από comics σαν το CEREBUS, το UNDERWATER και το STRAY BULLETS (μεταξύ άλλων).

Το σημερινό JOURNAL είναι ένα καλογραμμένο περιοδικό, με αρκετά κριτική ματιά απέναντι στα πράγματα, που όμως φοβάται πολύ περισσότερο απ' ότι τα παλιότερα incarnations του να αμφισβητήσει τα κοινώς λεγόμενα "καλά comics". Στο συγκεκριμένο τεύχος έχουμε δύο μικρές αλλά σχετικά ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις με τον Μεξικανό political cartoonist και comic strip artist, Lalo Alcaraz και τον γιο του μυθικού underground artist,Vaughn Bode, Mark. Το cover story του τεύχους είναι η συνέντευξη που πήρε ο Greg Stump από τη Jessica Abel. Μια συνέντευξη που μοιάζει μάλλον "ανεπίκαιρη" καθώς η Abel έχει ουσιαστικά απομακρυνθεί εδώ και λίγο καιρό από τα comics. Παρ' όλα αυτά, το (μικρό σε όγκο) έργο που έχει δημιουργήσει ως τώρα είναι αρκετά σημαντικό, ενώ και η ίδια είναι -όπως φαίνεται στη συνέντευξη- αρκετά ζωηρή συνομιλητής, με αποτέλεσμα οι 30+ σελίδες που καταλαμβάνει η συνέντευξη να φεύγουν σα νερό.

Δυστυχώς, πέρα από τις συνεντεύξεις, το υπόλοιπο τεύχος μοιάζει λίγο φτωχό, καθώς τα reviews είναι λίγα και τα columns ακόμη λιγότερα, ενώ το Newswatch δεν έχει τη δύναμη που είχε κάποτε, τώρα που το Internet αποτελεί το κύριο Μέσο ενημέρωσης των comic fans. Πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα να μειωθούν οι συνεντεύξεις και να δοθεί περισσότερος χώρος για καινούργια columns. Σε αντίθετη περίπτωση, με βλέπω σύντομα να επανεξετάζω το αν και κατά πόσο πρέπει να ξοδεύω τα λεφτά μου για το TCJ του Dirk Deppey. (B-)

 

EX MACHINA #14 (Brian K. Vaughan/Tony Harris, DC Comics/Wildstorm)

Ίσως το καλύτερο τεύχος της σειράς μέχρι τώρα. Και για ένα comic σαν το EX MACHINA, αυτό λέει πολλά! Ο Brian K. Vaughan (ίσως ο καλύτερος συγγραφέας που δουλεύει στο mainstream αυτήν την περίοδο - σίγουρα ο πιο φορμαρισμένος) ολοκληρώνει αριστουργηματικά το storyline "Fact V. Fiction", απαντώντας σε κάποια ερωτήματα σχετικά με το παρελθόν του Mayor Hundred/Great Machine, αλλά παράλληλα -στο κλίμα που μας έχει συνηθίσει η σειρά ως τώρα- δημιουργεί αρκετά ακόμη. Στο συγκεκριμένο storyline μπαίνουν δυναμικά στο spotlight τα μέλη του supporting cast του comic, κάτι που είναι καλό να συμβαίνει, καθώς κανένα πραγματικά μεγάλο comic δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο στον/στους πρωταγωνιστή-ές του. Και το EX MACHINA είναι ένα πραγματικά μεγάλο comic. Ή τουλάχιστον έχει όλα τα φόντα να γίνει. (A+)

 

FLASH #225 (Geoff Johns/Howard Porter, DC Comics)

Το run του Geoff Johns στο FLASH ολοκληρώθηκε και για να είμαι ειλικρινής, αισθάνομαι λίγο χαρούμενος. Η αλήθεια είναι πως ο Johns έδωσε νέα πνοή στο comic του Scarlet Speedster, αλλά είναι επίσης παράπονο πολλών πως στα τελευταία 15-20 τεύχη η ποιότητα είχε αρχίσει να πέφτει και οι επαναλήψεις ήταν πλέον στην ημερήσια διάταξη. Το όλο plot με τους Rogues έμοιαζε να κρατάει πολύ περισσότερο απ' ότι χρειαζόταν, ενώ το conclusion, με την "everything's fine" λογική του, μοιάζει λίγο σαν εύκολη λύση. Κατά μία έννοια, το τεύχος μοιάζει με "final issue" μιας σειράς που ολοκληρώθηκε οριστικά, καθώς όλα τα subplots έχουν "κλείσει" και αυτό μπορεί να προκαλέσει έναν μικρό πονοκέφαλο στους συγγραφείς που θα ακολουθήσουν. Αναγκαστικά τώρα θα πρέπει να δημιουργήσουν εκ του μηδενός νέα σενάρια, τα οποία αναπόφευκτα θα τίθενται σε σύγκριση με το epic-scale multi-parter του Johns. Εκτός φυσικά και αν έχουν ήδη ληφθεί αποφάσεις που σχετίζονται με το επερχόμενο CRISIS. Παρεμπιπτόντως, αυτό ήταν και το μοναδικό ως τώρα τεύχος του Howard Porter όπου το σχέδιο μου άρεσε 100%. Κρίμα που δεν θα υπάρξει επόμενο. (B+)

 

FOLLOWING CEREBUS #5 (Craig Miller & John Thorne, Win-Mill Productions)

Αυτή τη στιγμή, το fanzine/tribute magazine FOLLOWING CEREBUS είναι πιθανότατα το καλύτερο "about comics" publication που κυκλοφορεί στα stands. Όσοι νομίζουν πως πρόκειται απλά για ένα fanzine που ασχολείται με το CEREBUS κάνουν τεράστιο λάθος (όχι πως θα ήταν κακή ιδέα ένα τέτοιο fanzine - somebody should do one, or even better, a big coffee table book...). Οι ίδιοι οι δημιουργοί του περιοδικού σχολιάζουν μεταξύ σοβαρού και αστείου πως στο επόμενο τεύχος θα ασχοληθούν και πάλι με το CEREBUS, το οποίο έχουν παραμελήσει στα δύο τελευταία τεύχη.

Στο #5, το κεντρικό θέμα είναι η χρησιμότητα ή όχι της ύπαρξης editor στη δημιουργία ενός comic/graphic novel και στην προσπάθεια του να παραθέσει όλες τις απόψεις, ο ίδιος ο Dave Sim έχει πάρει συνεντεύξεις (περισσότερο μοιάζουν με φιλικές κουβέντες, αλλά νομίζω ότι είναι πιο λογικό έτσι) από τους Will Eisner, Chester Brown, Neil Gaiman, Frank Miller, Paul Pope, Craig Thompson, Joe Matt, Seth και Andy Runton. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι πολλά και ποικίλα, αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το πόσο ενδιαφέρον είναι να ακούς όλους αυτούς τους δημιουργούς να μιλούν για τα "nuts 'n' bolts" της Τέχνης τους. Με cover price μόλις $3.95, το FOLLOWING CEREBUS προσφέρει πολύ μεγαλύτερο "value for money" από τα περισσότερα professional magazines. Give it a try. (Α+)

 

FRESHMEN #2 (Hugh Sterbakov/Leonard Kirk, Image Comics/Top Cow)

Η αρχή ήταν καλή. Το δεύτερο τεύχος ομολογώ πως το φοβόμουν λίγο. Ευτυχώς, οι φόβοι μου αποδείχτηκαν αβάσιμοι. Ο Hugh Sterbakov συνεχίζει με την ίδια ζωντάνια να μας συστήνει τους -πολλούς ομολογουμένως- πρωταγωνιστές του comic και το κάνει πολύ καλά. Μετά από μόλις δύο τεύχη έχω την αίσθηση πως γνωρίζω πλέον σε μεγάλο βαθμό όλους τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στο comic (για παράδειγμα στο -κατά τα άλλα έξοχο- SUPREME POWER, μετά από 18 τεύχη ακόμη το ψάχνουμε) ενώ το plot προχωράει με ικανοποιητικά γρήγορο ρυθμό και μοιάζει να έχει πολλές προοπτικές εξέλιξης. Αυτό πάντως στο οποίο θα εμμείνω σχετικά με το FRESHMEN είναι οι χαρακτήρες, καθώς πιστεύω πως αυτό θα είναι -ultimately- το στοιχείο που θα "πουλήσει" το comic στο κοινό. (A)

 

GREEN LANTERN #4 (Geoff Johns/Ethan Van Sciver, DC Comics)

Πιθανότατα το καλύτερο έως τώρα τεύχος της σειράς -μετά από ένα πολύ καλό #1 και δύο σερί "άστοχα"- που επιτέλους μοιάζει να προχωράει την ιστορία λίγο πιο μπροστά. Ο Geoff Johns γράφει μια καταπληκτική σκηνή συνομιλίας ανάμεσα στον Green Lantern και τον Hector Hammond (θα την έλεγα σκηνή "talking heads" αλλά το pun θα ήταν φριχτό), όπου για πρώτη ίσως φορά φαίνεται, σε όλη της την έκταση, η τραγικότητα του συγκεκριμένου villain. Κατά τα άλλα, πολλά subplots ανοίγουν, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο ενδιαφέροντα, ενώ η δουλειά του Ethan Van Sciver στο σκίτσο είναι απλά εκπληκτική, αν και πολύ διαφορετική όσον αφορά στο κλίμα που δίνει στην ιστορία από αυτήν που είχε διαμορφωθεί στα προηγούμενα τεύχη από τον Carlos Pacheco. (A+)

 

WHA... HUH? (Various, Marvel Comics)

Αυτό το comic είναι μια κακοπροαίρετη, μικροπρεπής, άτολμη μαλακία που δεν αξίζει ούτε το χαρτί στο οποίο τυπώθηκε. Κάθε σελίδα είναι μια αποτυχημένη απόπειρα για κολεγιακό χιούμορ, ενώ οι δημιουργοί του δεν έχουν καν τα άντερα να κάνουν σάτιρα στις δικές τους δουλειές ή τουλάχιστον να μελετήσουν προσεκτικά τα comics των "αντιπάλων" που -αποτυχημένα- προσπαθούν να παρωδήσουν. Τα αστειάκια στα "What If The Internet Existed In..." είναι τόσο -μα τόσο- προβλέψιμα που στην καλύτερη περίπτωση σου προκαλούν ένα δειλό χαμόγελο, ενώ υπάρχει μονάχα μία καλή ιδέα σε ολόκληρο το τεύχος αλλά και αυτή είναι τόσο "καμένη" που δεν μπορείς να την κρίνεις σοβαρά ("What If Stan Lee Created Ultimate Spider-Man", όπου απλά έχουμε ένα reprint του AMAZING FANTASY #15 - smart, but no cause for celebration). Το μοναδικό πράγμα που αξίζει πραγματικά σε αυτό το τεύχος είναι το -όπως πάντα- εξαιρετικό artwork του Jim Mahfood, ο οποίος για άλλη μια φορά δείχνει πως είναι ίσως ο ιδανικός σχεδιαστής για superhero parody που υπάρχει αυτή τη στιγμή. (D-)

 

Master Of The Obvious

Στο COMICS JOURNAL #270 για το οποίο έγραψα και στα reviews μου, υπάρχουν δύο κομμάτια για τη δουλειά της Marjane Satrapi. Το πρώτο είναι ένα review για το PERSEPOLIS 2: THE STORY OF A RETURN, ενώ το άλλο είναι στη στήλη Eurocomics For Beginners και μιλάει για τις δουλειές της Satrapi μετά το PERSEPOLIS, όπως το POULET AUX PRUNES και το BRODERIES. Το κοινό σημείο ανάμεσα στα δύο άρθρα είναι πως και οι δύο συντάκτες (Daniel Holloway και Bart Beaty, αντίστοιχα) ξοδεύουν ένα μεγάλο τμήμα όπου τα "χώνουν" με όσους λένε πως η Marjane Satrapi δεν είναι στην πραγματικότητα πολύ καλή cartoonist.

Το πρόβλημα είναι πως τα επιχειρήματα τους δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρά. Για την ακρίβεια δεν είναι καν επιχειρήματα! Ουσιαστικά, η τοποθέτηση των Holloway και Beaty είναι πως αυτοί που αμφισβητούν τη Satrapi, είτε δεν έχουν την κατάλληλη παιδεία για να την κατανοήσουν ή απλά είναι πολύ "κολλημένοι" με τα φορμαλιστικά στοιχεία του μέσου.

What a load of crap!

Από τον κύριο Holloway δεν έχω και μεγάλες απαιτήσεις. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Είμαι βέβαιος πως δεν είναι ιδιαίτερα παλιός στο επάγγελμα και γενικά το κείμενο του είναι διάχυτο από την κλασική τρεντοβλαχιά του πιτσιρικά Αμερικάνου (το ίδιο "animal" υπάρχει και σε "Greek version", by the way) που ανακάλυψε τα ευρωπαϊκά comics χθες και το βρίσκει πολύ hip να εξυμνεί οτιδήποτε του σερβίρουν ως "αδιαμφισβήτητα καλό". Από τον βετεράνο Bart Beaty όμως περίμενα κάτι περισσότερο. Προς θεού, δεν λέω πως θα έπρεπε να ασπάζεται την άποψη μου (και πολλών άλλων) για την έλλειψη σχεδιαστικών και αφηγηματικών ικανοτήτων της Satrapi. Απαιτώ όμως μια στοιχειώδη επιχειρηματολογία, πέρα από το βλακώδες και ελλιπέστατο "είναι καλή επειδή έχει πάρει βραβεία και όλος ο πολιτισμένος κόσμος των comics (read: France and a couple of reviewers in the NEW YORKER) μιλάει για αυτήν".

Θέλετε να μιλήσουμε ξεκάθαρα; Η Marjane Satrapi δεν είναι και πολύ καλή cartoonist (thank you, Tim O' Neil). Το pacing της είναι παιδικό, τα transitions είναι εξωφρενικά άτσαλα, τα layouts που χρησιμοποιεί είναι επιεικώς pedestrian, ενώ το σκίτσο της βασανίζεται από δεκάδες προβλήματα που φανερώνουν την παντελή έλλειψη γνώσης των βασικών του σχεδίου. Παρ' όλα αυτά, το PERSEPOLIS είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στη θεματολογία του, την αυθεντικότητα αυτής, το συναισθηματικό περιτύλιγμα και το -ομολογουμένως- πολύ καλό character development. Με δεδομένες όμως τις καλλιτεχνικές αδυναμίες που έχει, δεν μπορώ να καταλάβω το θράσος όλων αυτών που το χαρακτηρίζουν αριστούργημα (αν κάποιος φέρει εδώ ως αντίστοιχο παράδειγμα το MAUS του Art Spiegelman, τότε απλά μένει μετεξεταστέος - το MAUS είναι σχεδιαστικά ΑΨΟΓΟ).

Είμαι βέβαιος πως αν η Satrapi είχε επιλέξει κάποιο άλλο μέσο να διηγηθεί την ιστορία της, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Και θα μας γλίτωνε από δεκάδες pretentious reviews. (και από άρθρα σαν αυτό που μόλις διαβάσατε...)

 

Web Surfing

Sorry guys, αλλά δεν πρόλαβα να ετοιμάσω κάτι για το "linky section" αυτήν την εβδομάδα. Έκανα μια απονενοημένη απόπειρα να βρω -προχείρως- τρία sites την τελευταία στιγμή, αλλά θα προτιμούσα το συγκεκριμένο section να έχει και κάποια ουσία και να μην αποτελείται από filler material. Next week it is.

 

TV Or Not TV

Ξεκίνησα να γράφω μια πρώτη εκτίμηση για το νέο τηλεοπτικό πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά γρήγορα κατάλαβα πως το όλο θέμα δε με ενδιέφερε και τόσο. Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα απλώς πάνε από το κακό στο χειρότερο και το μόνο που αξίζει στην ελληνική τηλεόραση είναι οι ξένες ταινίες και σειρές (σε όποια κανάλια υπάρχουν και με όποιον τρόπο τις προβάλλουν). Με αυτό ως δεδομένο, δε βλέπω το λόγο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το section. Η επιστροφή του TV Or Not TV λοιπόν, συνδυάζεται με το "cancellation" του. How utterly appropriate, if I do say so myself.

 

Real World

Έχει πολύ πλάκα να βλέπεις ανθρώπους να ξεφτιλίζονται. Το ξέρω πως η προηγούμενη δήλωση δεν είναι και πολύ politically correct, αλλά πρέπει να παραδεχτείτε πως για ανθρώπους σας το γνωστό δικηγόρο, Αλέξη Κούγια, μπορούμε όλοι μας να κάνουμε μια εξαίρεση (μάλλον... όλοι σας! Εγώ το πιστεύω έτσι κι αλλιώς για οποιονδήποτε - myself included).

Ο κύριος Κούγιας λοιπόν, όπως πιθανότατα θυμάστε όλοι, πριν από λίγους μόλις μήνες είχε επιτεθεί -άνανδρα σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες- στο Γρηγόρη Βαλλιανάτο, τον οποίο είχε ξυλοκοπήσει και έπειτα για αρκετές μέρες έβγαινε στα κανάλια, προσπαθώντας να αποδώσει την πράξη του στο... πλεόνασμα τεστοστερόνης (όπα, ρε άντρα).

Ο ίδιος κύριος Κούγιας λοιπόν, έφαγε προχθές μερικές ψιλές στη συνέλευση της ΕΠΑΕ από τον Πρόεδρο του Πανιωνίου, Αχιλλέα Μπέο. Φυσικά ο εξευτελισμός του Κούγια δεν είναι ότι έφαγε τις μάπες. Με δεδομένη τη σωματική διάπλαση του Μπέου, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τις φάει και να μην προλάβει να βγάλει άχνα.

Ο εξευτελισμός έγκειται στο ότι, ενώ αρχικά ο κύριος Κούγιας μέσα στη συνέλευση κλαιγόταν πως τον χτύπησε ο Μπέος, στη συνέχεια και όταν έφτασαν οι δημοσιογράφοι, ισχυρίστηκε πως δεν τον χτύπησε αλλά απλά αποπειράθηκε. Χθες μάλιστα τα έβαλε και με τον πρόεδρο της ΕΠΑΕ, Αλέξανδρο Λυκουρέζο, επειδή δημοσιοποίησε το γεγονός (για τις φάπες μιλάω). Ε, κακά τα ψέματα, δε γίνεται να βγαίνει προς τα έξω πως ένας κοτζάμ Κούγιας έφαγε ξύλο.

Οι άντρες μόνο δέρνουν.

 

Final Word

Λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας στο site, αλλά και για άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος, ενδέχεται να υπάρξουν αλλαγές (as in: "ριζικές...") στο SLEDGEHAMMER (...και όχι μόνο). Σας διαβεβαιώ πως οι αλλαγές αυτές θα γίνουν με μοναδικό γνώμονα την ομαλότερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία του COMICDOM (now, do I sound like a sleazy politician or what?).

I'll say more, as soon as I have something definite to say.



sledgehammer archive | email the author | author's profile
back to top



|home|about us|downloads|contact|oldies|events|

The artwork cannot be reproduced in any form without the written consent of the artist and/or publisher. Trade Names and trademarks mentioned and/or displayed on this Web Site are the property of their respective owners.
All Rights Reserved.

This page is best viewed at 1024x768 or higher with Mozilla Firefox 2.0.0.4
Certified on Mozilla Firefox 2.0.0.4+ or IE 6+

Get Firefox!
Powered by vi