Για τα 5-6 άτομα που περίμεναν το επόμενο κεφάλαιο στο daytime drama "Sakaridis And The Vasilis Lolos Story", λυπάμαι αλλά θα σας απογοητεύσω. Για όλους τους άλλους (δηλαδή τα υπόλοιπα 5-6 άτομα) που ήλπιζαν να επιστρέψουμε στους κανονικούς ρυθμούς... I have good news.

Last Week In Comicland

Οι Jeff Smith και Bryan Talbot ήρθαν και έφυγαν από την Αθήνα. Τα τελευταία πέντε χρόνια, είχα κατά καιρούς online επικοινωνία με αρκετούς δημιουργούς comics του εξωτερικού (πως νομίζετε πως ήξερα για τις απολύσεις των Bob Harras και Bill Jemas μία μέρα πριν από την επίσημη ανακοίνωση;), ενώ το 1999 είχα γνωρίσει και από κοντά την Colleen Doran (A DISTANT SOIL) στο Λονδίνο (gorgeous woman, I tell you), οπότε μέσα στο μυαλό μου το χάσμα είχε γεφυρωθεί ελαφρώς και οι κάποτε "απρόσιτοι" και "απλησίαστοι" superstars των αγαπημένων μου comics, έμοιαζαν σαφώς πιο ανθρώπινοι και αληθινοί.

Το ότι θα πέρναγα, όμως, δύο μέρες μαζί με τους Jeff Smith και Bryan Talbot στην Αθήνα και ότι θα τρώγαμε παϊδάκια (και πολλά άλλα εδέσματα) στο ίδιο τραπέζι, ήταν μια εμπειρία που προσέγγιζε τα όρια του σουρεαλισμού.

Και οι δύο δημιουργοί ήταν πραγματικά εξαιρετικοί άνθρωποι (ο Talbot είχε ένα κλασικό βρετανικό humor και ο Smith ήταν -κυριολεκτικά- φοβερός τύπος για παρέα), άψογοι επαγγελματιές (παρόλο που το event στο Jemma ήταν προγραμματισμένο να ολοκληρωθεί στις 8, αυτοί συνέχισαν να υπογράφουν και να κάνουν sketches για τους fans που γέμισαν το μαγαζί μέχρι τις 9 παρά) και σε κάθε ευκαιρία εκδήλωναν μια ειλικρινή αγάπη για τα comics και εναν απίστευτο ενθουσιασμό για τους νέους καλλιτέχνες (δεν είναι τυχαίο πως εντυπωσιάστηκαν από αρκετά από τα εκθέματα στην ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ).

Επίσης, χάρηκα πάρα πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τη Vijaya και τη Mary, τις συζύγους των δύο δημιουργών. Δύο πραγματικά θαυμάσιες Κυρίες που, είτε από ειλικρινές ενδιαφέρον είτε από τη συνεχή τριβή λόγω του επαγγέλματος των συζύγων τους, εδειχναν και αυτές (ειδικά η Vijaya Iyer) ένα υψηλότατο επίπεδο γνώσης της τέχνης και της ιστορίας των comics.

Αυτό που μου έκανε ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση, όμως, ήταν το πόσο σεμνοί και απλοί άνθρωποι ήταν και οι δύο δημιουργοί. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για δύο καταξιωμένους καλλιτέχνες που η δουλειά τους έχει κυκλοφορήσει σε δεκάδες χώρες του εξωτερικού και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και που, ο καθένας στο είδος του, θεωρούνται αυθεντιές. Kανείς δεν θα κατηγορούσε τον Bryan Talbot, που είναι κυριολεκτικά "γκουρού" για τη Βρετανική σκηνή comics, αν την είχε ψωνίσει λίγο. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη (το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Jeff Smith) και αυτό είχαν την ευκαιρία να το διαπιστώσουν και όλοι όσοι βρέθηκαν στο Jemma το απόγευμα της Τετάρτης.

So, Jeff, Bryan, Vijaya , Mary... It's been a real pleasure! Εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο τριήμερο στη Μυτιλήνη. Wish I was there!

Το COMICDOM βέβαια θα είναι εκεί. Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, η Λήδα Τσενέ και ο Γιάννης Κουρουμπακάλης θα συμμετέχουν με ομιλίες και παρουσιάσεις στο συνέδριο και θα έχουν την ευκαιρία να περάσουν τρεις επιπλέον μέρες με αυτούς τους τέσσερις ανθρώπους που έκαναν τις τελευταίες μέρες τόσο ευχάριστες και ξεχωριστές για μένα... και για πολλούς άλλους.

ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ... Getting better every year. Την περασμένη Κυριακή πέρασα μια βόλτα από το χώρο της Ε.Π.Α.Σ.Κ.Τ. στην Πλάκα και είδα από κοντά τη φετινή ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ. Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους δημιουργούς που παρουσίασαν από ενδιαφέρουσες έως και εξαιρετικές δουλειές και κράτησαν, για άλλη μια χρονιά, την Έκθεση σε πολύ υψηλό επίπεδο. Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από τις δουλειές των Στάθη Καραμπατέα, Βασίλη Λώλου, Δημήτρη Βιτάλη, Τόμεκ και Γιώργου Κομιώτη, ενώ βρήκα θαυμάσιο το αφιέρωμα στον Βασίλη Αρναούτογλου που -τόσο νωρίς- έφυγε από κοντά μας.

Ακόμη περισσότερα συγχαρητήρια στους διοργανωτές της Έκθεσης, τον Πρόεδρο της Ε.Π.Α.Σ.Κ.Τ. Γαβριήλ Τομπαλίδη, τον Τριαντάφυλλο Ελευθερίου και -φυσικά- τον "δικό μας" Σπύρο Ευάγγελο Αρμένη που δούλεψαν πολύ σκληρά και υπό φοβερά αντίξοες συνθήκες, για να δώσουν στην ελληνική σκηνή comics κάτι για το οποίο μπορούμε όλοι να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Ραντεβού του χρόνου.

Όσοι, πάντως, δεν έχετε επισκεφτεί ακόμη τη φετινή ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ, έχετε μια τελευταία ευκαιρία, καθώς η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι και την Κυριακή. Σπέυσατε.

Ανακοινώθηκαν τα solicitations των Marvel και DC για τον Αύγουστο. Δεν τα έχω κοιτάξει με πολύ προσοχή ακόμη αλλά, με μια πρώτη ματιά, νομίζω πως τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα. Δεν βλέπω να υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα για το επόμενο PREVIEWS (τουλάχιστον από τις δύο μεγάλες εταιρίες) και αυτό είναι καλό γιατί είχα ξεπαραδιαστεί ελαφρώς τον τελευταίο καιρό.

Free Comic Book Day Done... And Done With. Πέρασε και το φετινό Free Comic Book Day. Το event που -υποτίθεται πως- γίνεται για να βοηθήσει την προώθηση των comics στον "έξω κόσμο" ολοκληρώθηκε και νομίζω πως η φράση "καθε πέρυσι και καλύτερα" αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα. Η συγκεκριμένη χαριτωμενιά έχει πάψει πλέον να έχει τον χαρακτήρα που αρχικά είχε και πλέον έχει μεταλλαχθεί σε μια απλά "καλή φάση" για τους hardcore comic fans που έχουν την ευκαιρία να πάρουν 5-6 τευχάκια χωρίς να πληρώσουν (το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά...). Τουλάχιστον μπορεί να βοηθήσει στο να γνωρίσουν οι περισσότεροι αναγνώστες και κάποια comics από εταιρίες που, υπό άλλες συνθήκες (meaning, if they had to pay for them), δεν θα τις έπιαναν τα -όχι ιδιαίτερα δυνατά- ραντάρ τους. Προσωπικά πήρα καμιά 15αριά κομματάκια (thanks to the guys at Relax and Jemma), αλλά ακόμη ούτε καν τα έχω ξεφυλίσσει. Δεσμεύομαι για ένα special Free Comic Book Day review section στο SLEDGEHAMMER της επόμενης Πέμπτης.

Review City

Αυτή τη βδομάδα τα reviews είναι πραγματικά πολύ λιγότερα από τις δύο προηγούμενες. Πιθανότατα, στο επόμενο installment θα επανέλθω σε προηγούμενα επίπεδα.

RED SONJA #0 (Oeming/Carey/Rubi, Dynamite Entertainment)
Αν περιμένετε να βρείτε το επόμενο CONAN, μάλλον θα απογοητευτείτε. Ο Michael Avon Oeming προσπαθεί να χτίσει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία με πρωταγωνίστρια τη Red Sonja, αλλά η ανάγκη του να φτιάξει παράλληλα και ένα "εμπορικό" comic που θα κάνει overlap στις πωλήσεις σε πολλά διαφορετικά τμήματα του αναγνωστικού κοινού, δημιούργησε ένα ιδιαιτέρως "σχιζοφρενικό" intro που δεν μπορεί να αποφασίσει αν απευθύνεται στους fans του sword & sorcery, τους "bad girl" lovers, τους χαμένους αναγνώστες της CrossGen ή τους κλασικούς superhero readers. Δεν αμφιβάλλει κανείς πως υπάρχει πολύ ταλέντο μεταξύ των δημιουργών του RED SONJA. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο είναι αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όραμα για το μέλλον του τίτλου. (B)

ADVENTURES OF SUPERMAN #639 & SUPERMAN #216 (Winick/Churchill/Rapmund, DC Comics)
Το re-introduction των Captain Marvel και Eclipso στο DC Universe ολοκληρώθηκε, και δεν ήταν καθόλου άσχημο. Ο Judd Winick κατάφερε να πλάσει μια αρκετά δεμένη ιστορία στην οποία ο Superman παραμένει ο πρωταγωνιστής αν και είναι φανερό πως ο στόχος του story δεν είναι αυτός. Ο Eclipso (που πάντα ήταν ένας από τους πλέον ενδιαφέροντες villains του DC Universe) εμφανίζεται εδώ πιο ισχυρός και με περισσότερη αυτοπεποίθηση από ποτέ, ενώ η παρουσία του Captain Marvel, αν και λίγο άνιση με βάση το χώρο που του αναλογεί στο storyline, παρουσιάζει αρκετό potential. Για τους φανατικούς του κλασικού "Big Red Cheese", βέβαια, τα νέα δεν είναι και πολύ καλά, καθώς ο νέος Captain Marvel μοιάζει να έχει χτυπηθεί και αυτός από τον ιό του "maturization" που μαστίζει τους χαρακτήρες της All-New, All-Different DC Comics. Μάλλον θα πρέπει να περιμένετε το limited series του Jeff Smith για πιο μια πιο "old-school" incarnation του αγαπημένου σας ήρωα. (Α-)

DAY OF VENGEANCE #1 (Willingham/Justiniano/Wong, DC Comics)
Sorry, αλλά εμένα αυτό το comic δεν μου άρεσε καθόλου. Βρήκα το όλο σκηνικό με τις "αγριάδες" του All-New, All-Different Spectre, ελαφρώς βαρετό και πολύ 90's. Επίσης, το όλο σκηνικό με την εκ νέου ανάμειξη της Eclipso-ed, Jean Loring, μου κάνει ιδιαίτερα exploitative και αρχίζω να πιστεύω πως η DC έχει αρχίσει να στερεύει από πρωτότυπες ιδέες. Πολύ "λίγο" το comic με βάση τις ικανότητες του συγγραφέα, Bill Willingham, ενώ ψιλομέτριο είναι και το σκίτσο του -συνήθως πολύ καλού- Justiniano. (C-)

LEGION OF SUPER HEROES #5 (Waid/Kitson/Thibert, DC Comics)
I have to admit, it's getting better. It's getting better all the time. Όταν αρχίζω να κάνω quote από στίχους των Beatles σημαίνει πως ο ενθουσιασμός μου βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αυτό είναι το δεύτερο συνεχόμενο εξαιρετικό τεύχος της νέας σειράς LEGION από τους Mark Waid και Barry Kitson και αυτή τη φορά δεν αποτελείται από short, personal stories, αλλά προχωράει το βασικό storyline με γοργούς ρυθμούς. Το spotlight εδώ πέφτει περισσότερο στον Lightning Lad, που δείχνει πως μπορεί να αποτελέσει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες αυτού του καινούργιου Legion Universe. Συνεχίζεται επίσης το εκπληκτικό interplay ανάμεσα στους δύο "ηγέτες" της ομάδας, Cosmic Boy και Brainiac 5, ενώ για πρώτη ίσως φορά σε αυτά τα 5 πρώτα τεύχη του τίτλους ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα από τα πιο "δυνατά χαρτιά" των κορυφαίων Legion incarnations του παρελθόντος: τους πρωτότυπους, ασυνήθιστους και ιδιοφυείς τρόπους με τους οποίους οι Legionnaires χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Smells like teen (futuristic superhero) spirit! (A+)

VILLAINS UNITED #1 (Simone/Eaglesham/Von Grawbadger, DC Comics)
Αυτό μάλιστα, ήταν ενδιαφέρον spin-off του INFINITE CRISIS. Η ταλαντούχα (αλλά συχνά -ευτυχώς όχι εδώ- αφελής) Gail Simone, καταφέρνει να γράψει ένα πανέξυπνο villain recruitment story (think, RESERVOIR DOGS), όπου το περισσότερο ενδιαφέρον δεν το έχουν αυτοί που δέχονται την πρόταση συνεργασίας του Calculator, αλλά αυτοί που την αρνούνται και μάλιστα αποφασίζουν να συνεργαστούν οι ίδιοι μεταξύ τους. Έχω την αίσθηση πως δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη από το πραγματικό plot του VILLAINS UNITED. Υπέροχο straight superhero artwork από τον Dale Eaglesham. (A)

Master Of The Obvious

Για αυτή τη βδομάδα, δυστυχώς, δεν είχα το χρόνο (ή το κουράγιο) να σκεφτώ ή να ψάξω να βρω κάτι. Το πιο controversial section του SLEDGEHAMMER θα επανέλθει κανονικά την επόμενη Πέμπτη.

Sak's DVD Player

Δυστυχώς, δεν πρόλαβα να δω καμία ταινία αυτήν την εβδομάδα, ούτε σε DVD ούτε στην τηλεόραση. Όποτε, για να καλύψω το χώρο, θα πω δυο-τρεις κουβέντες για το εξωφρενικά υπερτιμημένο περυσινό film του Michael Mann, COLLATERAL. Αρχικά, να ξεκαθαρίσω πως βρήκα την ταινία άψογη, από τεχνικής πλευράς. Οι ικανότητες του Michael Mann στη σκηνοθεσία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Αυτό που όμως σηκώνει πολύ κουβέντα είναι το κατά πόσο κατορθώνει ο Mann στις ταινίες του να αναπτύξει τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Στο HEAT, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες του film (που τους υποδύονται ο Al Pacino και ο Robert De Niro) έδειχναν εντελώς ρηχοί και παραμερίστηκαν από τις δυνατές σκηνές δράσης, ενώ στο ALI η παρουσίαση του μεγάλου πυγμάχου Mohammed Ali (με τον Will Smith στο ρόλο), έγινε με σχεδόν καρτουνίστικο τρόπο. Η μοναδική περίπτωση που ο Mann τα κατάφερε καλά στο character development ήταν στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του, THE INSIDER, όπου κατόρθωσε να αποσπάσει και εξαιρετικές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές, Al Pacino και Russell Crowe.

Στο COLLATERAL πάλι, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες υποφέρουν από τρομακτικά σχιζοφρενικές τάσεις στην προσωπικότητα και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα τους. Από τη μια, ο χαρακτήρας του Jamie Fox (o οποίος έχει κατορθώσει να πείσει τον κόσμο πως είναι και καλός ηθοποιός) περνάει, εντελώς απότομα, από το τρομαγμένο ανθρωπάκι που είναι στα πρώτα 2/3 του film σε έναν αποφασισμένο και ελαφρώς τσαμπουκαλεμένο τυπά που τα βάζει με «μεγέθη» δυσανάλογα των μέχρι τότε διαφαινόμενων δικών του ικανοτήτων. Ο χαρακτήρας του Tom Cruise πάλι, από ένα σημείο της ταινίας και μετά χάνει όλο το coolness που είχε επιδείξει για περίπου 1,5 ώρα και μετατρέπεται σε έναν θερμόαιμο και νευρικό άνθρωπο, που δυσκολεύεται να σκεφτεί ψύχραιμα και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που του παρουσιάζονται ως άνθρωπος του νεάντερταλ.

Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά τους γενικά αργούς ρυθμούς της ταινίας και το προκλητικό audience manipulation που κάνει ο Mann στην τελευταία σκηνή (είναι ή δεν είναι νεκρός ο παλιομπάσταρδος;), καταλαβαίνετε γιατί πιστεύω πως το COLLATERAL είναι ένα film που, παρά τις όποιες καλές προθέσεις του, υστερεί σε πολλά επίπεδα και απέχει πολύ από το χαρακτηριστεί "αριστούργημα" όπως έσπευσαν να το αποκαλέσουν διάφοροι κριτικοί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

TV Or Not TV

Λίγα πράγματα και στο μέτωπο της τηλεόρασης για τις τελευταίες 7 ημέρες. Το FEAR FACTOR παραμένει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που παίζονται στα ελληνικά κανάλια αυτήν την εποχή (και αυτό προφανώς λέει κάτι για το επίπεδο της τηλεοπτικής πραγματικότητας).

Έριξα μια ματιά στο καινούργιο reality/talent show του Alpha, DREAM SHOW. Μεταξύ μας, το βρήκα λίγο βαρετό. Τα ταλέντα που έχουν μαζευτεί στο παιχνίδι δεν μοιάζουν (τουλάχιστον για την ώρα) να έχουν πολλά να προσφέρουν, ενώ και από πλευράς "reality", το DREAM SHOW είναι αφάνταστα υποτονικό. Θα του δώσω μερικές ευκαιρίες ακόμη, αλλά δεν νομίζω πως μπορεί να με "πιάσει".

Real World

Σε μια εβδομάδα όπου τσακώθηκα με τέσσερα-πέντε άτομα από την ελληνική σκηνή, πήγα στην ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ και συνάντησα τους Jeff Smith και Bryan Talbot, ο μοναδικός "αληθινός κόσμος" για εμένα ήταν αυτός των comics. It can't get any more real than that, baby!

Αλλωστε, επειδή ήμουν πολύ απασχολημένος αυτή τη βδομάδα, αποφάσισα να δώσω "ρεπό" και στην Ελληνική Κυβέρνηση - τους τα χώνω μαζεμένα την επόμενη Πέμπτη.

Final Word

It's five a.m. and I'm fucking tired. Thank you and goodnight.