Βρίσκεστε στο archive.comicdom.gr. Βλέπετε το παλιό site και αρχείο του www.comicdom.gr. 2000+ άρθρα, reviews και συνεντεύξεις βρίσκονται στην διάθεσή σας. Το νέο, πλέον blog, site του Comicdom μπορείτε να το βρείτε στο http://www.comicdom.gr
Βρίσκεστε στο archive.comicdom.gr. Βλέπετε το παλιό site και αρχείο του www.comicdom.gr. 2000+ άρθρα, reviews και συνεντεύξεις βρίσκονται στην διάθεσή σας. Το νέο, πλέον blog, site του Comicdom μπορείτε να το βρείτε στο http://www.comicdom.gr
  • column info
    new stuff

    Ξ“Β“Ξ“οŸƒ ÝíΓʽ site ðïá Ξ“οŸƒΞ“Β­Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“ΞŽΞ“Β­Ξ“οŸƒΞ“Ξ„Ξ“Κ½Ξ“Β© Ξ“Β³Ξ“οŸƒ Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β¨Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“Β©Ξ“Β­Ξ“Βž Ξ“ΚΌΞ“ΒœΞ“Β³Ξ“Β§ Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β­Ξ“Κ½Ξ“Β© Ξ“Β°Ξ“Β±Ξ“Κ½Ξ“Β£Ξ“Β¬Ξ“Κ½Ξ“Ξ„Ξ“Β©Ξ“οŸ„Ξ“Βœ Ξ“οŸ‚Ξ“Β½Ξ“Β³Ξ“οŸ„Ξ“β€•Ξ“Β«Ξ“β€• Γ­Γʽ Ξ“Β°Ξ“Κ½Ξ“Β±Ξ“Κ½Ξ“οŸ„Ξ“β€•Ξ“Β«Ξ“β€•Ξ“Ξ…Ξ“Β¨Ξ“οŸƒΞ“ΒŸ Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β² ôéò Ξ“οŸ‚Ξ“Β©Ξ“Κ½Ξ“Β±Ξ“οŸ„Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β² Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“οŸƒΞ“ΞŽΞ“Β³Ξ“οŸƒΞ“Β©Ξ“Β² Ξ“Β·Ξ“Ξ‰Ξ“Β±Ξ“ΒŸΞ“Β² Γ­Γʽ ôïá Ξ“οŸ…Ξ“οŸƒΞ“Ξ†Ξ“Β½Ξ“Β£Ξ“οŸƒΞ“Β© Ξ“οŸ„Ξ“ΒœΞ“Ξ„Ξ“Β©. Ï Ξ“οŸƒΞ“οŸ„Ξ“ΒœΞ“Β³Ξ“Ξ„Ξ“β€•Ξ“Ξ„Ξ“οŸƒ Ξ“Ξ…Ξ“Β°Ξ“οŸƒΞ“Β½Ξ“Β¨Ξ“Ξ…Ξ“Β­Ξ“β€•Ξ“Β² Ξ“Β±Ξ“β€•Ξ“ΒžΞ“Β² ôïá comicdom.gr, Ξ“Ξ†Ξ“Β±Ξ“β€•Ξ“Β­Ξ“Ξ„Ξ“ΒŸΞ“Β¦Ξ“οŸƒΞ“Β© Γ­Γʽ Γ³ΓʽΓ² Ξ“οŸƒΞ“Β­Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“ΞŽΞ“Β­Ξ“οŸƒΞ“Β© Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β¨Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“Β©Ξ“Β­Ξ“Βœ ãéΓʽ Ξ“ΞŒΞ“Β«Ξ“Κ½ Γ΄Γʽ updates, Ξ“ΞŽΞ“Β³Ξ“Ξ„Ξ“οŸƒ Γ­Γʽ ìçí Ξ“Β·Ξ“ΒœΞ“Β³Ξ“οŸƒΞ“Ξ„Ξ“οŸƒ ðïôÝ ôçí "Ξ“Β¬Ξ“Β°Ξ“ΒœΞ“Β«Ξ“Κ½".




 Reviews 24/10: LOGICOMIX από τον Αριστείδη Κώτση.


 Reviews 23/10: SOLOMON KANE #1 από τον Ανδρέα Μιχαηλίδη.


 Reviews 22/10: THE AMAZING REMARKABLE MONSIEUR LEOTARD από τον Θωμά Παπαδημητρόπουλο.


 Reviews 21/10: BACK TO BROOKLYN #1 από τον Γιώργο Χατζηκωστή.


 Reviews 17/10: NOTHING NICE TO SAY από τον Θωμά Παπαδημητρόπουλο.


 Reviews 16/10: SUBLIFE από τον Αριστείδη Κώτση.


 15/10: Νέο strip JANE'S WORLD της Paige Braddock.


 14/10: Νέο strip ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ του Αντώνη Βαβαγιάνη.


 Reviews 13/10: AGE OF SENTRY #1 από τον Γιώργο Χατζηκωστή.


του ΣΕΑ
06-11-06

It's All Greek To Me...

Σκεφτόμουν να κάνω μία ωραία εισαγωγή, αλλά δε μου ερχόταν κάποια ιδέα. Ας το δούμε όμως κι αλλιώς. Το θέμα δε σηκώνει προλόγους και φιλοσοφίες. Όχι πλέον, τουλάχιστον.

(Και αυτή, κατά κάποιον τρόπο, ήταν μία εισαγωγή...)

Ποιο, λοιπόν, είναι το θέμα για το οποίο ετοιμάζομαι να μιλήσω; Μα φυσικά, η ελληνική πραγματικότητα αυτού που λέμε Ένατη Τέχνη. Τα comics, δηλαδή (και όχι κόμικς, ούτε κόμιξ, ούτε καν komiksss - ούτε βέβαια "εικονογραφήματα", εικονογραφημένες ιστορίες, εικονοαφηγήσεις, ή όποιον άλλο ορισμό θα σκεφτεί ο Χ θεωρητικός, εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Με δύο λόγια, η κατάσταση στην χώρα μας έχει ως εξής: από τη μία, υπάρχουν τα ξένα -κυρίως αμερικάνικα- αμετάφραστα comics, τα οποία έχουν ένα σταθερό κοινό που κυμαίνεται γύρω στις δύο με τρεις χιλιάδες αναγνώστες. Έχουμε ακόμη τα μεταφρασμένα ξένα comics, των οποίων τα νούμερα δεν είναι σταθερά, μια και αυτά, με τη σειρά τους, χωρίζονται σε κατηγορίες: μηνιαία αμερικάνικα, albums, ευρωπαϊκά και Disney.

Τέλος, έχουμε και την ελληνική, εγχώρια παραγωγή, η οποία περιορίζεται με έναν πρόχειρο υπολογισμό στα 1000-1500 άτομα κοινό, μηνιαίως. Και πάλι ίσως να λέω πολλά, αν σκεφτούμε πως οι περισσότερες εκδόσεις έχουν συχνότητα από τριμηνιαίες και πάνω.

Με μία πρόχειρη ματιά, λοιπόν, από ένα εν δυνάμει αναγνωστικό κοινό 10 εκατομμυρίων, το ποσοστό που μας αναλογεί είναι αποθαρρυντικό. Παρ' όλα αυτά, τα τελευταία 5-6 χρόνια παρουσιάζεται αρκετά μεγάλη κινητικότητα στη χώρα μας - εκδοτική και όχι μόνο. Περισσότερες εκθέσεις, περισσότερες -και ενίοτε συχνότερες- εκδόσεις, πολλαπλασιασμός των fanzines, διάφορα events που "boostάρουν" το Μέσο και ενασχόληση -σε κάποιο βαθμό και με βάση συγκεκριμένες αφορμές- του Τύπου με τα comics. Αυτά και άλλα πολλά στοιχεία οδηγούν πολλούς στο κάτωθι πρόχειρο συμπέρασμα: η ελληνική παραγωγή comics βγαίνει από το καβούκι της και με δειλά βήματα, ανθίζει σταδιακά. Σε λίγα χρόνια, ίσως και να μπορούμε να μιλάμε για έναν κατ' επάγγελμα δημιουργό comics (αν ξανακούσω τον νεολογισμό "κομίστας", θα... "αυτοκτονήσω" τον υπεύθυνο). Εδώ, λοιπόν, είναι που έρχομαι να διαφωνήσω. Κάθετα. Όχι ως προς την προοπτική, αλλά ως προς το χρονικό πλαίσιο. Αν δηλαδή αλλάξουμε το "σε λίγα χρόνια" με το "σε καμιά πεντηκονταετία", τότε κάτι γίνεται.

Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, ή ακόμη και απαισιόδοξος. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ απλά να είμαι ρεαλιστής. Γιατί μόνο αν ιδωθεί το πρόβλημα από τη σωστή του πλευρά θα λυθεί κάποτε. Για την ακρίβεια, είναι ΤΑ προβλήματα, γιατί δεν είναι μόνο ένα, αλλά αρκετά και αλληλοεξαρτώμενα.

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω... Χμμμ... Α, το βρήκα! Ας πιάσουμε το τί ακριβώς φαντάζει ένα comic στο μυαλό ενός "μη μυημένου". Μέχρι πρόσφατα, όταν μιλούσαμε για comics, σκεφτόμασταν κατευθείαν τις πολυπληθείς εκδόσεις της Disney στην Ελλάδα, το μοναδικό ίσως πραγματικό "κατεστημένο" του χώρου. Σήμερα, χωρίς η πρώτη ερμηνεία να έχει εξαλειφθεί εντελώς, η λέξη "κόμικς" σημαίνει επίσης: Τέχνη, pop κουλτούρα, cartoon, γραφικές τέχνες, trendy αισθητική και διαφημιστικός Δούρειος Ίππος. Με άλλα λόγια, μία μόδα με χρηστικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Keep that thought - θα επιστρέψουμε. Πρώτα, όμως, ας δούμε δύο πολύ γνωστές φράσεις που κυκλοφορούν, ανεξέλεγκτα, ανάμεσά μας:

"Support Your Local Scene".
Φράση-κλειδί, η οποία μεταφράζεται ως "Αγόρασε ελληνικά προϊόντα, ΣΤΟΠ. Στήριξε τις εγχώριες εκδόσεις, ΣΤΟΠ. Βοήθησε να αναπτυχθεί οικονομικά το μέσον, ΣΤΟΠ". Αυτή η αντίληψη οδηγεί στη δεύτερη, το ίδιο ενδιαφέρουσα και σπιρτόζα φράση:

"Για Ελληνικό, Καλό Είναι".
Φράση που ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως, με επικρατέστερες ερμηνείες τις παρακάτω δύο: "αυτά μπορούμε να κάνουμε, τί να γίνει;" και "Είναι γαμάτο γιατί είναι ελληνικό, πατριωτάκια μας - η κριτική μου στάση και διάθεση απέναντί του κάνει αβάντες".

Με ένα απλό παράδειγμα, θα ενώσουμε τις δύο αυτές φράσεις: Ο Χ δημιουργός comics αποφασίζει να εκδώσει το fanzine, άλμπουμ, short story, comic strip, whatever, που έχει δημιουργήσει/γράψει/σχεδιάσει. Αν ακολουθήσουμε το νόημα-οδηγία της πρώτης φράσης, θα το υποστηρίξουμε, ανεξαρτήτως ποιότητας. Με αυτόν τον τρόπο, φυσικά, Ο δημιουργός του ποτέ δε θα περάσει από κατάσταση εσωτερικής αναζήτησης του τύπου "τί κάνω λάθος και πάνε σκατά οι πωλήσεις;" και θα σταματήσει τις όποιες προσπάθειες βελτίωσης. Κάπου εκεί έρχεται καπάκι και το "Για Ελληνικό Καλό Είναι" και από τις δύο πλευρές (αναγνωστικό κοινό και δημιουργός), με αποτέλεσμα ένα δημιουργικό, παραγωγικό κι εμπορικό αδιέξοδο. Εμπορικό, διότι μπορεί πενήντα-εκατό άνθρωποι (οι οποίοι, ως επί το πλείστον, αποτελούν -ή έστω θα ήθελαν να αποτελούν- και οι ίδιοι μέλη της "scene" στην οποία κάνουν "support", αλλά ο περιστασιακός αναγνώστης θα προσέξει την ποιότητα, θα το συγκρίνει με το πρώτο επαγγελματικό ξένο comic που θα πέσει στην αντίληψή του και λογικά, θα το απορρίψει. Έτσι, το κοινό θα παραμείνει περιορισμένο.

Θα μου πείτε πως δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα. Ναι, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ρίζας του. Για να αποκτήσεις μεγάλο κοινό, χρειάζεται παιδεία η οποία θα οδηγήσει και σε μία αντικειμενικά αποδεκτή ποιότητα.

Α, είπαμε "παιδεία". Βασικό στοιχείο, επίσης. Παιδεία στα comics ισούται με σταθερές, πολύχρονες εκδόσεις. Όταν η προσφορά του Περιοδικού Τύπου είναι μεγάλη, λογικό είναι ο αναγνώστης να γίνεται πιο απαιτητικός. Θέλει να διαθέσει τα χρήματά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, που σημαίνει πως θα επιλέξει πολύ σοβαρά το είδος ψυχαγωγίας του. Η μη σταθερή περιοδική έκδοση είναι αργός θάνατος για ένα Μέσο που τρέφεται από fan base κοινό όπως τα comics. Η ελληνική παραγωγή συλλογών και άλμπουμς-GNs δεν είναι, δυστυχώς, αρκετά μεγάλη για να καλυφθεί αυτό το κενό. Οι μηνιαίες ή διμηνιαίες εκδόσεις -ασχέτως αν οι ιστορίες είναι σε συνέχειες ή όχι- ξεχνιούνται δυσκολότερα από τον μέσο καταναλωτή, ο οποίος αναζητά απλά κάτι για να περάσει την ώρα του. Ουσιαστικά, αυτό είναι -ή θα έπρεπε να είναι- το target group μας. Προσοχή, μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν έχει "μυηθεί" ακόμη στην 9η Τέχνη και προσπαθούμε να τον "προσυλητίσουμε".

Τα comics στην Ελλάδα δεν έχουν ιστορία. Οι λίγες περιπτώσεις που τα κράτησαν στη ζωή όλα αυτά τα χρόνια βοήθησαν μεν να έρθουμε στα σημερινά αποτελέσματα, όμως ο μικρός χρόνος ζωής των περισσοτέρων δεν μπόρεσε να τα προωθήσει όπως έγινε σε άλλα Μέσα (σαν τη γελοιογραφία και το ευθυμογράφημα, που βέβαια, ήταν ανέκαθεν πιο προσιτά, λόγω ευκολότερης και φθηνότερης πρόσβασης: εφημερίδες). Αν κάνετε μία βόλτα από ένα περίπτερο, μικρό ή μεγάλο, το πιθανότερο είναι να βρείτε κάποια από τα άλμπουμς του Αρκά και τίποτε άλλο. Κι αυτό γιατί τα τρία είδη format των ελληνικών comics που κυκλοφορούν είναι "απαγορευτικά" για τα περίπτερα.

Τα fanzines δεν είναι 100% νόμιμα. Τα άλμπουμς είναι συνήθως πολύ ακριβά για τα περίπτερα και τα λιγοστά (δι-τρι)μηνιαία comics έχουν τιράζ που τα χαντακώνει, εκ των προτέρων.

Αλλά δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα. Όπως είπα και πριν, αυτή η Λερναία Ύδρα έχει πολλά κεφάλια. Τα comics, ως "ακατέργαστο" και "ανεξερεύνητο" Μέσο, κατέληξαν να λειτουργούν συχνά ως ευκαιριακός μηχανισμός προβολής άλλων Τεχνών και ανθρώπων που αν και σχετίζονταν έμμεσα, στην ουσία ανήκαν σε μία εντελώς διαφορετική σφαίρα δημιουργίας. "Λογοτεχνικά", "Καλοτεχνίτικα", "Εικαστικά", "Φιλοσοφημένα" comics από τη μία, "underground" και "πολυσχιδή" από την άλλη, κάνουν την εμφάνισή τους καθημερινά σε γκαλέρί, εκθέσεις και περιορισμένης κυκλοφορίας εκδόσεις. Ένα απροσδιόριστο σύνολο παραγωγής, που στην ουσία, περνάει απαρατήρητο. Ας μη γελιόμαστε, ο "μέσος αστός" δεν έχει συνηθίσει καν το comic ως ανάγνωσμα, και εφόσον δεν υπάρχει βιομηχανία mainstream παραγωγής, είναι λογικό οτιδήποτε "εξειδικευμένο" να φαντάζει "too much" για το απαίδευτο μάτι. Ακόμη και ηλικιακά να το δούμε, έχουμε ουσιαστικά ένα πέρασμα από τα χρόνια της παιδικής και προεφηβικής ηλικίας στην ενηλικίωση των 20something, χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Από τον Θείο Σκρούτζ στο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ και το POPULART, από το ΤΟΜ ΚΑΙ ΤΖΕΡΡΥ (έκδοση που, αν δεν κάνω λάθος, έχει διακοπεί εδώ και χρόνια, αλλά anyway...) στο ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ. Οι πλέον σταθερές εκδόσεις όπως η ΒΑΒΕΛ και το "9" απευθύνονται, θεματολογικά, σε ενήλικούς ανθρώπους, κυρίως νεαρής ηλικίας. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως, στην πραγματικότητα, αφορούν κυρίως ένα πολύ συγκεκριμένο υποσύνολο της προαναφερθείσας κατηγορίας ανθρώπων (ειδικά όταν αναφερόμαστε στην Βαβέλ.) Δεν υπάρχει το ελληνικό SPIDER-MAN, το ελληνικό BATMAN ή το ελληνικό BONE. Αντ' αυτών, θα βρούμε πολλούς ζωγράφους και γελοιογράφους που θέλησαν -και τα κατάφεραν, για διάφορους λόγους και με διάφορους τρόπους- να εισχωρήσουν στο "trendy" και "cool" comic industry, βυθίζοντάς το ακόμη περισσότερο στην ασάφεια και τη φιλοσοφία.

Εκτός όλων αυτών, υπάρχει και ο εξωτερικός παράγοντας που λέγεται "The Man". Το άτομο δηλαδή που θα αποφασίσει, αν αξίζει να βάλει ένα comic στην ύλη του περιοδικού του, θα το κοστολογήσει και ίσως καταλήξει πως, αν μη τί άλλο, με κάτι τέτοιο έχει μία πολύ φθηνή διαφήμιση. Είτε αυτή λέγεται ανανέωση ύλης, είτε διαφημιστική καμπάνια με comics, η βάση είναι η ίδια: cheap art.

Κάτι μπορεί να μου διέφυγε από την προηγούμενη τοποθέτηση, αλλά η τελευταία φράση δίνει ένα πολύ καλό pitch: Cheap Art. Όσο κακόηχο και αν ακούγεται, αυτό είναι το comic, ειδικά στην Ελλάδα. Ο μέσος όρος των 100 Ευρώ ανά σελίδα (αν είσαι τυχερός) είναι όχι μόνο απαγορευτικός ως προς τη βιωσιμότητα του μέσου, (δεδομένης της μικρής παραγωγής, πάντα) αλλά και εξευτελιστικός ως προς τον δημιουργό του. Εκατό, στην καλύτερη περίπτωση, χωρίς επιμέρους "απώλειες", όπως, παραδείγματος χάριν, τις περιπτώσεις που υπάρχουν περισσότεροι από ένας συντελεστές (κοίτα που τα θέματα βγαίνουν το ένα μετά το άλλο και δεν τα προλαβαίνω!).

Ας πάρουμε μία γραμμή λογικής, με βάση την οποία θα ανακαλύψουμε πως όλα σχετίζονται και συνδέονται μεταξύ τους:

Comic = εύκολη και φτηνή διαφήμιση. Φτηνή σημαίνει 100 ευρώ ανά σελίδα (άντε, χαρίζει η ομάδα), που μηνιαίο μισθό δε βγάζουν ούτε κατά διάνοια (έσοδα από τυχόν έκδοση άλμπουμ δεν υπολογίζονται, όταν μιλάμε για ένα άλμπουμ το εξάμηνο ή το χρόνο, στα 2-5000 αντίτυπα και ένα 8-12% ποσοστού επί των κερδών για το δημιουργό). Αυτό σημαίνει πως αν η Χ ιστορία διαθέτει ξεχωριστό writer (βάζω το minimum, υποθέτοντας πως ο σχεδιαστής ξέρει να κάνει coloring και lettering) τότε αυτός δε θα πληρωθεί ξεχωριστά. Διότι ο εκδότης θα διαθέσει αυτά τα 100 Ευρώ ανά σελίδα. Οπότε, ο writer θα πρέπει να πληρωθεί με ένα μέρος αυτών των χρημάτων και μετά από συμφωνία με τον penciller. Ο "μισθός", λοιπόν, πετσοκόβεται ακόμη περισσότερο.

Από την άλλη, πολλοί σχεδιαστές, για να αποφύγουν τέτοιες ασύμφορες συνεννοήσεις, (ή επειδή πιστεύουν υπερβολικά στον εαυτό τους) αποφασίζουν να αναπτύξουν και να γράψουν μόνοι τους την ιστορία, συχνά με απογοητευτικά αποτελέσματα. (Πολύ μαλθακός έχω γίνει στις εκφράσεις μου, τελευταία...)

Κι ο σεναριογράφος; Ααα, ας ήξερε σχέδιο ο παπάρας, να τα έκανε κι αυτός μόνος του! (Αρχίζω ξαναβρίσκω τη φόρμα μου!)

Ο εκδότης, βέβαια, δεν καταλαβαίνει τη διαφορά, γιατί πολύ απλά ούτε γνωρίζει από comics, αλλά ούτε και τον πολυενδιαφέρει. Τη διαφήμιση-trendiά του την έκανε, πλήρωσε κάτι ψιλά κι έμεινε ευχαριστημένος. Οπότε, συνεχίζει να εκδίδει το κομιξάκι, έως ότου "περάσει η μόδα". Ο δημιουργός/one-man-show, που δεν τα καταφέρνει στο σενάριο, δεν αποδίδει όπως θα 'πρεπε (πόσες και πόσες περιπτώσεις όπου υπάρχει ένα καλό σχέδιο, χωρίς όμως καμία ουσία που -κοίτα να δεις, πάλι, κάτι πράγματα- μοιάζει πολύ με την περίπτωση των καλωτεχνιτών που κάνουν εκείνα τα φιλοσοφημένα, αυτά με τις ακουαρέλλες - δεν ξέρεις εσύ, τα γράμματα πρέπει να είναι ελεύθερα και σε κύκλο γύρω από τα τερατόμορφα-άμορφα, νοητά καρέ) και καταλήγουμε για μία ακόμη φορά στη μετριότητα του "Για Ελληνικό Καλό Είναι".

Κι αυτές είναι οι καλές περιπτώσεις. Πόσα και πόσα δισέλιδα, τετρασέλιδα ή εξασέλιδα δεν έχουν κυκλοφορήσει στην αγορά χωρίς να ξοδευτεί τίποτε περισσότερο από τον ιδρώτα και το μεράκι των δημιουργών τους. Κατάλογοι εκθέσεων που πωλούνται, διαφημιστικά προϊόντων με νικητές διαγωνισμών, δημοσιευμένες συμμετοχές διαγωνισμών που δεν κέρδισαν, περιοδικά που δεν πληρώνουν εκ πεποιθήσεως... Όλα αυτά δημιουργούν ένα αρνητικό κατεστημένο, που καθορίζει και ουσιαστικά ισοπεδώνει τις τιμές της αγοράς. Ένα κατεστημένο που οδηγεί στο "80 ευρώ μαύρα η σελίδα", στο "συλλέγω τα τεύχη να τα βγάλω άλμπουμ και δεν πληρώνω δικαιώματα γιατί πλήρωσα τα επιμέρους", στο "50 ευρώ το μέγιστο που μπορώ να δώσω για εξώφυλλο-illustration βιβλίου, είμαι μεγάλη εκδοτική κι έχω τις καλύτερες τιμές".

Θα μου αντιπαραβάλλετε τις κάθε είδους εκδηλώσεις, ομιλίες, συζητήσεις, εκθέσεις, που πληθαίνουν διαρκώς. Αυτά, όμως, δεν εξομαλύνουν την κατάσταση, απλά την χρονίζουν και την επισφραγίζουν. Τί τον ενδιαφέρει τον μέσο καταναλωτή η επιρροή της σύγχρονης βαυαρικής κουλτούρας στην απόδοση της comic αισθητικής του 20ού αιώνα, οι Βέλγοι ιμπρεσιονιστές και η μεταφορά του έργου του Ηράκλειτου, ιδωμένη μέσα από τα comics. Τον μέσο καθημερινό άνθρωπο που θα πάει να δει το Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΥΝΤΙΛΑ ΚΑΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΤΤΙ; στο Εθνικό Θέατρο, μόνο και μόνο επειδή πρωταγωνιστεί ο Μαρκουλάκης, τον οποίο φυσικά και γνώρισε από σειρές της τηλεόρασης τύπου "Ο Ορφέας Πηδούσε Ανέκφραστα"; Αυτά θα ενδιαφέρουν εμένα, εσένα, τέλος πάντων, τον ήδη φίλο των comics, που θέλει να το ψάξει περισσότερο, να ασχοληθεί με το χόμπι του κι από μία διαφορετική πλευρά. Αλλά εμείς έχουμε ήδη κερδηθεί, ανήκουμε σε αυτούς τους 2-3000 πιστούς, που συνεχώς λιγοστεύουν.

Σίγουρα, δεν εξάντλησα όλα τα προβλήματα που οδηγούν σε αυτό που προσωπικά βλέπω ως το ένα και μοναδικό συμπέρασμα: τα comics στην Ελλάδα θέλουν ακόμη πολλά ψωμιά για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά, να προσπεράσουν τον δύσβατο εμπόδιο του "μόδας είναι θα περάσει" και να αντιμετωπιστούν ως μία πραγματική Τέχνη. Μια Τέχνη λαϊκή, που θα μπορεί -και θα θέλει- να γίνει προσιτή σε όλους τους τύπους ανθρώπων.

 



think tank archive | email the author | author's profile
back to top



|home|about us|downloads|contact|oldies|events|

The artwork cannot be reproduced in any form without the written consent of the artist and/or publisher. Trade Names and trademarks mentioned and/or displayed on this Web Site are the property of their respective owners.
All Rights Reserved.

This page is best viewed at 1024x768 or higher with Mozilla Firefox 2.0.0.4
Certified on Mozilla Firefox 2.0.0.4+ or IE 6+

Get Firefox!
Powered by vi