THE BEST

Στην πιο ώριμη δουλειά του ως σήμερα, ο Adrian Tomine αφηγείται υπνωτιστικά τον απόλυτο εφιάλτη μιας ολόκληρης γενιάς, καθώς, στο επίμονα ανέκφραστο πρόσωπο του Ben Tanaka, αντικατοπτρίζονται οι φόβοι, οι ανασφάλειες και η αβεβαιότητα για το μέλλον κάθε ανθρώπου που βρέθηκε αντιμέτωπος με τη στασιμότητα. Το SHORTCOMINGS είναι μια ωδή στην αναζήτηση ταυτότητας, και η άρνησή του να χαϊδέψει το κοινό με κούφια λόγια empowerment, το κάνει άλλο τόσο πιο οδυνηρά ρεαλιστικό. Με πολλούς τρόπους, το πιο σημαντικό και προσωπικό comic που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια.

Υπερηρωϊκά comics κλασικά (το ASTONISHING X-MEN επιστρέφει τους μεταλλαγμένους στις Claremontian ρίζες τους, αλλά με βαθύτερη εξερεύνηση χαρακτήρων και σαφέστατη τεχνική υπεροχή στη γραφή) και φρέσκα (οι RUNAWAYS του Brian K. Vaughan σε μια κατεύθυνση που ξεπερνά ακόμα και οτιδήποτε έκανε ο δημιουργός τους), webcomic σφηνάκια (το SUGARSHOCK είναι ό,τι πιο φρενήρες, πολύχρωμο και απολαυστικά tongue-in-cheek διάβασα φέτος) και licensed comics που δεν ζηλεύουν τους "κινούμενους" γονείς τους. (Η 8η σεζόν της BUFFY, THE VAMPIRE SLAYER αναπτύσσει επιπλέον θεματικές και εξερευνά νέες δυνατότητες στα πλαίσια του Buffyverse, αποδεικνύοντας πως είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό glorified fan-fiction.) Ο Joss Whedon φέτος τα έκανε όλα.

Από το DOOM PATROL του Grant Morrison είχαμε να δούμε μια ιστορία τόσο γεμάτη με ιδέες που δεν πνίγουν τους χαρακτήρες γύρω τους. Το UMBRELLA ACADEMY, η πιο αναπάντεχη επιτυχία του 2007, όχι μόνο έχει πολλά να διδάξει (ή να θυμίσει) στους σημερινούς super-stars του Μέσου, αλλά μπορεί μόλις να δημιούργησε κι έναν καινούριο.

Οι απαλές μεταβάσεις του μέσα σε έναν ωκεανό ηλεκτρικού μπλε, ανυψώνουν το CASANOVA του Matt Fraction σε καθαρά οπτική εμπειρία, ενώ στο SUGARSHOCK του Joss Whedon, γέμισε κάθε σελίδα με understated εκρήξεις χρωμάτων, δίνοντας νέα έννοια στο cool. Ο Fabio Moon είναι ένας νέος σχεδιαστής του οποίο το έργο είμαι ήδη σίγουρος πως δε θα σταματήσω να ακολουθώ ποτέ.

Πήρε μερικές questionable αποφάσεις ο Vaughan στον τίτλο, αλλά το τελευταίο stretch τευχών είχε στιγμές που με διασκέδασαν, με σόκαραν και με συγκίνησαν σε ίσα μέρη, ενώ η Pia Guerra βρέθηκε στην καλύτερη φόρμα της καριέρας της, προκειμένου να τις αποδώσει. Ο τρόπος που όλα ολοκληρώθηκαν (κι εν αναμονή του τεύχους-επιλόγου #60) ξεπέρασε όλες μου τις προσδοκίες. Oh, man.

H Μarvel πρέπει να πάρει τα 6 σενάρια του Paul Cornell για το WISDOM και να τα μοιράζει σε φωτοτυπίες ως υπόδειγμα γραφής για mini-series, αλλά δε θα το κάνει γιατί κανείς δεν το αγόρασε. Τεύχη-ολοκληρωμένες ιστορίες, που μαζί σχηματίζουν μια φανταστική διαδρομή για έναν re-invented Pete Wisdom, αντλώντας έμπνευση από βρετανικούς θρύλους και δοξασίες. Διαβάζεται σαν ένα comic του Mark Millar, χωρίς τις φωνές και την επιδεικτικότητα, ή σαν ένα comic του Warren Ellis, αλλά με χαρακτήρες - και είναι καλύτερο από οτιδήποτε έχουν γράψει και οι δυο τους εδώ και χρόνια.

Πιθανότατα, η καλύτερη δουλειά στην καριέρα του φρέσκου super-star, Mike Carey, το CROSSING MIDNIGHT βούτηξε στους βαθύτερους εφιάλτες και τους έντυσε με στοιχεία γιαπωνέζικης μυθολογίας, για να αποτελέσει τελικά ένα συναρπαστικό (και στην περίπτωση του arc "Bedtime Stories", ελαφρώς συνταρακτικό) ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά της ψυχής. Χμ, αναρωτιέμαι γιατί δεν έκανε κλικ με το κοινό. Η σειρά κόβεται σε λίγα τεύχη, αλλά έστω και χωρίς να φτάσει εκεί που σκόπευε να την πάει ο δημιουργός της, αξίζει να την ανακαλύψετε.

Γιατί ο Chris Ware είναι ο Θεός, και όποιος σας πει διαφορετικά, καλά θα κάνετε να τον παραπέμψετε εδώ. Οι 10 σελίδες του από τα Thanksgiving-themed εξώφυλλα που δημιούργησε για το NEW YORKER, σημαίνουν περισσότερα από σχεδόν όλη την υπόλοιπη παραγωγή της χρονιάς - όχι ότι πρόκειται περί είδησης, φυσικά.

Θέλω να κάνω τα παιδιά του εξωφύλλου-φωτογραφία εποχής. (Αλλά συμβιβάζομαι και με οτιδήποτε άλλο κόσμησε φέτος η Chen με τα αριστουργήματά της.)

Ο βραβευμένος με Pulitzer για το αγαπημένο μου βιβλίο, THE AMAZING ADVENTURES OF KAVALIER & CLAY, Michael Chabon, άνοιξε την hardcover έκδοση του spin-off, THE ESCAPISTS αφηγούμενος μια συνάντηση που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του Brian K. Vaughan: αυτήν με τον fictional θρύλο Sam Clay, που ακόμη και γερασμένος, μπόρεσε να μεταδώσει τις αξίες του στον, μικρό τότε, Brian, αξίες που αναδεικνύονται απόλυτα μέσα από το υπέροχο αυτό έργο του. Γενικά, η όλη έκδοση αποτελεί μια από τις πιο ευτυχείς συναντήσεις του fiction με την πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια.

Ο Ed Brubaker πήρε το gimmick που του πέταξε η Marvel, στα πλαίσια του γελοίου και παραφουσκωμένου CIVIL WAR, και το μετέτρεψε σε καύσιμη ύλη. Η δολοφονία του #25 όχι μόνο ανυψώνει ό,τι προηγήθηκε στον τίτλο (αφού, σοκαριστικά, το σχέδιο του Red Skull από το #1... πέτυχε!), αλλά έκανε ό,τι ακολούθησε να μοιάζει με ένα διεστραμμένο storytelling πείραμα, καθώς όχι μόνο επί ένα χρόνο ο τίτλος CAPTAIN AMERICA τρέχει χωρίς τον Captain America, αλλά είναι και ακόμη πιο αγωνιώδης.

Μιλώντας για storytelling πειράματα. Όχι μόνο ο Brian K. Vaughan αφηγήθηκε μια one-off περιπέτεια του Midnighter, μέσα σε 22 σελίδες, αλλά το έκανε ανάποδα, με κάθε σελίδα να έπεται της επόμενης. Και όχι μόνο έκανε αυτό, αλλά το αιτιολόγησε κιόλας, στο context της ιστορίας, ως τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το στρατηγικό μυαλό του title hero. Βασικά, με άφησε με το στόμα ανοιχτό - τα υπόλοιπα είναι σάλτσες.

Μου άρεσαν λιγότερες Minx εκδόσεις από όσες δεν μου άρεσαν, αλλά οφείλω να επικροτήσω την προσπάθεια της DC να επεκτείνει λίγο τον ορίζοντα των mainstream comics, χρησιμοποιώντας δημιουργούς σαν τον Andi Watson (στη χειρότερη δουλειά της καριέρας του, όμως) ή τον Derek Kirk Kim ή τον, erm, Mike Carey; Βελτιώσεις μπορούν να γίνουν (γιατί τόσοι άντρες δημιουργοί σε μια σειρά βιβλίων που στοχεύει κυρίως σε κορίτσια;), αλλά η αρχή ήταν υποσχόμενη. Τώρα, εγώ βασικά, έψαχνα αφορμή για να ανεβάσω art του λατρεμένου Sonny Liew, που μαζί με τον προαναφερθέντα Carey, παρέδωσαν το RE-GIFTERS, το καλύτερο Minx comic ως τώρα.

Κοιτάχτε. Ο Cable κλέβει ένα μωρό που κυνηγούν οι X-Men, οι Purifiers και οι revamped Marauders που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τον Gambit. Πολλές μάχες και ανατροπές εξαιτίας αυτού. Ο Madrox και η Layla ταξιδεύουν σε ένα μέλλον που ο Bishop δε θα σταματήσει πουθενά προκειμένου να αναιρέσει. Πολλές μάχες και ανατροπές εξαιτίας αυτού. Βασικά, ο Mike Carey (πάλι αυτός) και η X-παρέα του, κατάφεραν να στήσουν μια ασταμάτητη old-school περιπέτεια, με πρωταγωνιστές, of all people, τον Cable και τον Bishop και να την κάνουν απίστευτα διασκεδαστική. This is as good as low-brow gets.

THE WORST

Τo να ψάχνεις τη χειρότερη στιγμή ανάμεσα στο φρικτό φετινό output του Jeph Loeb, θα έπρεπε να είναι μια διαδικασία εξίσου ξεκαρδιστική και καταπονητική, αλλά ευτυχώς, στην κορυφή του όλου λόφου αφοδευμάτων (WOLVERINE, ONSLAUGHT REBORN, ULTIMATES III, το τηλεοπτικό HEROES), στέκει περήφανα η αποκάλυψη σε έναν clueless Cap της, εχμ, ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ των Maximoff siblings. Όταν το γράψιμό σου κάνει τον Mark Millar να μοιάζει subtle, πρέπει να σταθείς πολύ σοβαρά και να επανεξετάσεις το δρόμο που έχει πάρει η καριέρα σου. Χωρίς αμφιβολία, το χειρότερο comic του 2007!

Ah, yes. Ένα καρφί για κάθε θύμα. Ένα μεγάλο, δίπλα στην καρδιά. Και το όνομα, Penance! O απόλυτος υπερήρωας για την emo γενιά, ένα συνοθύλευμα self-serious μονολόγων, που οδηγούν σε ακατάσχετα και υστερικά γέλια (κι εμένα στην burning need να εκφράσω κάπου την αγανάκτησή μου, στο πρώτο μου review για το Comicdom!), στο πρόσωπο του οποίου ο Warren Ellis βρήκε το ιδανικό punchline του υπέροχα over-the-top take του για τους post-Civil War THUNDERBOLTS. Διαμάντι, από όπου κι αν το πιάσεις.

Τι απογοήτευση... Με έναν flagship τίτλο να τελειώνει σε λίγες μέρες (Y: THE LAST MAN) κι άλλον ένα να πνέει τα λοίσθια, καθώς σέρνεται προς το φινάλε (100 BULLETS), το μόνο άλλο hit που κατάφερε η Vertigo να παράγει εδώ και χρόνια, ήταν το μέτριο spin-off μιας σειράς (FABLES), που, κατά τα φαινόμενα, θα εκδίδεται μέχρι τον επόμενο αιώνα. Και όχι ότι με νοιάζει, προσωπικά, η μαζική αποδοχή μιας σειράς, αλλά έλα που διαμάντια σαν το CROSSING MIDNIGHT κόβονται στα 20 τεύχη. Και προσέξτε πως δεν έχω καν πιάσει στο στόμα μου τη σπατάλη χαρτιού που απεικονίζεται ακριβώς από πάνω...

Για λόγους που (θέλω να) υποπτεύομαι πως δεν αφορούν κανενός είδους δημιουργική ανησυχία, ο Joss Whedon αποφάσισε να βάλει το όνομά του πάνω σε ένα από τα πιο άσχημα και ill-conceived comics της χρονιάς. Το τηλεοπτικό ANGEL είχε όσο καλό κλείσιμο μπορεί ποτέ να έχει μια σειρά, και οποιαδήποτε συνέχεια δε μπορεί παρά να αποτύχει εκ συλλήψεως. Χρμφ, ώστε τελικά ο δράκος ήταν δικός μας, ε; Utter trash!

Πραγματικά, ξυπνήστε με όταν τελειώσει!